دکتر ناصر براتی، معاون آموزشی پژوهشی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره) درحاشیه نشست جستارماه " شهر و زیبایی" که به همت دفتر مطالعات و تحقیقات رسانه ای روزنامه همشهری برگزار شد در پاسخ به سوالی مبنی بر ارجح دانستن خواسته های مردم که اغلب سلیقه ای و غیرتخصصی است راهکار مناسبی برای دستیابی به شهرسازی اصول مدارانه نبوده و اغلب آسیب های اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی به شهر وارد می‌کند اظهار داشت : شهرسازی که در آن تنها کالبد شهر ملاک عمل و هدف قرار گرفته و به انسان نگاه ابزاری و شئ پندارانه شده ، بعنوان یکی از عوامل در ردیف ماشین و درخت... قرار گرفته و از آن آمارگیری میشود_ 2میلیون درخت، 15میلیون ماشین، 7 میلیون انسان _ شهرسازی موفقی نیست . نباید برای مردم تصمیم گرفت و خواسته های آنان را نادیده گرفت .
دکتر براتی که دارای دکترای شهرسازی از دانشگاه هریوت وات ( HEREIOT-WATT ) انگلستان است با اشاره به پروژه تحقیقاتی خود مبنی برنگرش مردم نسبت به زیباسازی شهر و توجه به دیدگاههای تحصیلکرده های شهر نسبت به موضوع معتقد است: نباید بگوییم تنها مسئولین می‌فهمند و مردم درک درستی از شهرسازی ندارند.
باید بتوانیم ایده ها را از آنها بگیریم و به زبان معماری شهرسازی ترجمه کنیم . در کشورهای غربی توجه به ایده ها و خواسته های مردم ملاک عمل شهرسازان و معماران شهر قرار میگیرد و آنان قدم به قدم عملکرد خود را همسو با این ایده ها میکنند چراکه شهر متعلق به مردم است و این نشان میدهد روانشناسی محیطی هنوز جایگاهی در ایران پیدا نکرده است.
دکتر براتی در پاسخ به سوال دیگری پیرامون عدم مشارکت خود مردم در ایجاد و نگهداری فضاهای شهری ، به ریشه تاریخی موضوع که در کتاب "تضاد تاریخی دولت و مردم در ایران " نوشته دکتر کاتوزیان به تفصیل نوشته شده اشاره کرد و اظهار داشت مردم برای مقابله با حکومت حتی حاضرند به خودشان لطمه زده و به ضرر خود کار کنند به همین دلیل از مشارکت عموما" سر باز می‌زنند.
وی همچنین در پاسخ به سوال دیگری مبنی بر ضعیف بودن میزان احساس مالکیت بر اموال عمومی شهر توسط شهروندان و شرایطی که ساختار زندگی شهری بر شهروندان ایجاد کرده که منافع عمومی در مقابل منافع شخصی رنگ باخته است، فرهنگ سازی و آموزش شهروندان را تا چه میزان موثر و هدفمند می‌داند به مقاله ای که اخیرا" در شماره 13 مجله هنرهای زیبا با عنوان" مفهوم شهر در زبان و فرهنگ ایرانی" منتشر شده است اشاره کرده و اظهار داشت: در ایران مفهوم شهر از کلمه باستانی "هشتهرس" که ریشه آن خشی کردن، به معنای پادشاهی کردن است، گرفته شده است.
یعنی شهررا به معنای حکمرانی کردن و حکمران میدانستند و از زمان کوروش کبیر هم به همین معنا بوده است لذا شهر ، به جز یک نفر یعنی شاه ، شهروند دیگری نداشته و شهروندی که در واقع مالک شهر و صاحب اختیار شهر باشد وجود نداشت بنابراین همیشه این تضاد فکری وجود داشت که شهر متعلق به دولت است و ما مستاجر آن هستیم که همین تفکر منجر به مقابله مداوم مردم نسبت به اموال عمومی شهر شده است.
در دوران رضا شاه مردم عموما "محله وند" زندگی میکردند یعنی اهالی یک محله از حقوق محله خود دفاع میکردند و درست از زمانیکه رضا شاه بافت قبیله ای در ایران را برهم زد مردم ما" خانه وند" شده و دیگر به محله‌ها اهمیت نمی‌دادند بنابراین عدم احساس مالکیت ریشه تاریخی داشته و ما دائما در کلاسهای خود به بحث آموزش مردم پرداخته و بر فرهنگ‌سازی تاکید می‌کنیم.
