بعد از تحولات اخیر در اسرائیل و فلسطین این دیدار جدیدترین رویدادی است که ناظران منطقه از نزدیک آن را دنبال می‌کنند.
این روزها هر جا که جلسه بحث و گفتگو و سخنرانی از کارشناسی در حوزه خاورمیانه در آمریکا یا اروپا برگزار می‌شود، بعد از پایان جلسه، حاضران این پرسش را مطرح می‌کنند که آیا هیچ‌یک از نامزدهای انتخابات آینده ریاست‌جمهوری آمریکا هستند که در شرایط خاورمیانه بتوانند تغییری ایجاد کنند.
پاسخ اکثر پرسش شوندگان به این سؤال خیر است. هیچ کدام از نامزدهای دمکرات و جمهوریخواه در این انتخابات نپذیرفته‌اند که ارتباطی از هر نوع میان منازعه فلسطین و جنگ در عراق و رویارویی با ایران یا هر مناقشه دیگری در خاورمیانه وجود دارد.
به همین دلیل هیچ کدام از آنها نمی‌توانند به حل اصلی‌ترین مناقشه خاورمیانه یعنی موضوع فلسطین کمک چندانی کنند.
وقتی آن دست از مقامات آمریکایی که در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت نکرده‌اند، از لزوم برقراری صلح در فلسطین سخن میگویند، همواره در لا به لای سخنانشان چند بار از« تروریست‌های فلسطینی » نام می‌برند که مانع اصلی این صلح هستند.
البته منظور آنها از این تروریست‌ها مقامات منتخب فلسطین هم هست. در سخنان آنها کمتر اشاره‌ای به تروریسم دولتی اسرائیل یا سرکوب 5 میلیون فلسطینی می‌شود که مدت‌هاست جریان دارد و اکنون به اوج خود رسیده‌است.
البته تنها در مواردی که بخواهند ناکارآمدی فلسطینیان را در مقابله با فساد، ارزش‌های ضد دمکراتیک، بنیادگرایی اسلامی و ضدیهودی گری بزرگ کنند، گاهی به نامساعد بودن شرایط هم اشاره می‌کنند که در این صورت کسی باید باشد تا این شرایط نامساعد را تعبیر و تفسیر کند.
هر سخنی که بخواهد توضیح متوازن و منصفانه‌تری از اهداف و شرایط بدهد، مانند سخنان ملک عبدالله پادشاه اردن یا جیمی کارتر رئیس جمهوری پیشین آمریکا، به راحتی در دریای تبلیغات سنگین لابی یهودی محو و ناپیدا می‌شود.
همان‌طور که کارشناسان اقتصادی و تقریبا همه نشریات غیرصهیونیستی دنیا میگویند، جناح راست اسرائیل رفته رفته بیشتر و بیشتر در کنترل یهودی گری بنیادگرا درمی‌آید. این جناح خواستار صلحی که دربرگیرنده تشکیل کشور مستقل فلسطین باشد، برای فلسطین نیست. نگاهی به تاریخ منطقه از سال 1967 این نتیجه‌گیری را تحکیم می‌کند.
اگر یک کشور مستقل نباشد فشار بر مردم فلسطین بیشتر می‌شود و بار این فشار روز به روز بیشتر غیرقابل تحمل می‌شود. اگر چه این رویکرد که به‌دنبال نتیجه حذف کشور فلسطین است را به صورت آشکار هیچ حزبی تأیید و حمایت نمی‌کند، اما هیچ حزبی هم نیست که حضور و وجود کشور رو به رشد فلسطین با 5 میلیون نفر جمعیت را در پشت مرزهای سال 1967 تأیید کند.
نازی‌ها در سال 1932 تلاش می‌کردند تا نزدیک به 400 هزار یهودی یعنی کمتر از یک درصد جمعیت خود را در آلمان نابود کرده و محو کنند. حالا اسرائیلی‌ها با همان هدف به‌دنبال حذف 40 تا 50 درصد جمعیت سرزمین‌های اشغالی هستند.
آمریکا با ابزارهای مختلف این سیاست حذف‌گرایانه را رد کرده است اما هیچ جایگزین کارآمد و مؤثری هم برای این سیاست ارائه نکرده است. از این گذشته آمریکا سیاست‌های اسرائیل در مسیر احقاق این اهداف حذف گرایانه را رد هم نمی‌کند.
حالا این نامزدهای انتخاباتی چه می‌توانند برای تغییر این وضعیت انجام دهند؟ آیا هیچ شانس و فرصتی برای بازبینی در سیاست آمریکا در حوزه خاورمیانه وجود دارد که مثلا سیاست آمریکا مطابق اظهار نظرات جیمی کارتر شود؟
هیچ کدام از نامزدهای این انتخابات به غیراز چند اظهار نظر سطحی و مبهم درباره اینکه صلح بر شرایط کنونی ترجیح دارد، هیچ سخنی که باعث امیدواری فلسطینیان شود نگفته‌اند. دلیل آن هم ساده است.
نامزدهای این انتخابات به پول و حمایت یهودی‌ها برای پیشبرد مبارزات انتخاباتی خود نیاز دارند. ایالاتی در آمریکا مانند کالیفرنیا، نیویورک، پنسیلوانیا و فلوریدا جمعیت یهودی بسیار زیادی دارند و نفوذ یهودی‌ها در رسانه‌های این ایالت‌ها بسیار بیشتر از تعداد یهودیان آنهاست.
رودی جولیانی، شهردار سابق شهر نیویورک که از نامزدهای پیشروی جمهوریخواهان در این انتخابات است، این نفوذ و اهمیت را به خوبی نشان داده است. او در اظهارنظرات انتخاباتی خود تأکید کرده که مخالف تشکیل کشور مستقل فلسطین از هر نوع و در هر زمانی است.
موضع او در این زمینه از دیگر نامزدهای انتخابات و حتی از موضع خود دولت اسرائیل هم تندتر است. رودی جولیانی آشکارا به این تصمیم رسیده‌است که سیاست جنگ او با تروریسم دربرگیرنده سیاست‌های حذف گرایانه راست افراطی در اسرائیل است.
این اظهار نظرات بیشتر از آنکه تأکید بر موضع اصولی حزب باشد، پافشاری بر مواضعی است که در گذشته ناکارآمدی خود و پیامدهای تخریب‌کننده خود را نشان داده است. حمایت بی‌چون و چرا از اسرائیل اکنون یکی از شناخته‌شده‌ترین و منفورترین سیاست‌های آمریکاست.
امروز در دنیای عرب این نفرت بیشتر از قبل شده‌است. اگر سیاست آمریکا در فلسطین از سوی این جوانان عرب منفور شناخته شود، کل سیاست و مواضع غرب از سوی آنها با تردید جدی روبه‌رو می‌شود.
www.todayszaman.com
26 اکتبر
