از سال 1354 به مدت دو سال در نزد استاد محمد اسماعیلی نوازنده نامدار تمبک و از شاگردان استاد حسین تهرانی، به فراگیری کتاب تنبک استاد حسین تهرانی پرداخت و در کنار آن با همان تمبک تصنیف‌هایی را خوانده و تمرین کرده است.
خود می‌گوید «آواز را به‌صورت خودجوش شروع کردم. با همان تنبک همواره تصنیف‌هایی را می‌خواندم.»
رضایی در سال 1358 با بازگشت از خدمت سربازی در نزد شاپور رحیمی، ردیف‌دان و مدرس‌آوزا، آموختن آواز را شروع کرده و این دوره را تا اوایل دهة هفتاد ادامه داده است. هم‌زمان با اواخر دوره آوازی شاپور رحیمی در سال‌های 3ـ1371 به محضر استاد زنده‌یاد رجب‌علی امیری فلاح راه می‌یابد و خود می‌گوید«دو سال تمام به منزل ایشان رفت و آمد می‌کردم. افرادی مانند تعریف و مسعود شعاری هم می‌آمدند؛ منتها هرکس به صورت جداگانه. من برای تعلیم می‌رفتم؛ دیگران هم هر‌یک به مناسبت دوستی یا بهره‌مندی.»
رضایی در سال‌های میانی دهه شصت جزو خوانندگان مطرح موسیقی سنتی به شمار می‌آمد و همکاری وی با محمدجواد ضرابیان کارهای شنیدنی را سبب شد.
گفت‌وگو با رضا رضایی، خواننده و مدرس آواز
به‌جز این‌ها رضایی‌پایور با زنده‌یاد ایرج بسطامی، خواننده خوش‌صدا، نیز مدتی دوست و همراه بوده است. جالب اینکه آلبوم مشترکی از این دو به نام «حال آشفته» بعد از درگذشت مرحوم بسطامی به بازار آمد. دیگر آثار رضایی‌پایور عبارت‌اند از: «حدیث عشق» و «خرقه سوخته». هر دو با آهنگ‌سازی محمدجواد ضرابیان و اجرای گروه سماع و «وصف عشق» با آهنگ‌سازی خودش و تنظیم حسین پرنیا و بیژن پرواز. او همچنین در برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی زیادی به اجرای آواز پرداخته است.
