خبر خوب این است که سرطان دیگر مانند گذشته‌ها،به معنای حکم مرگ نیست.
میزان بقای بیماران سرطانی در حال بالا رفتن است، و همراه با آن موجی از زنده‌ماندگان از سرطان به وجود آمده است که در سنین بچه‌دار شدن هستند و می‌خواهند بچه‌دار شوند. اما آیا آنها می‌توانند این آرزوی‌شان را برآورده کنند؟
پاسخ در اغلب موارد به این بستگی دارد که به آنها تکنیک‌های حفظ باروری ارائه شود یا نه.
ماجرای لیندسی بک، 24 ساله که مبتلا به سرطان زبان بود، و سعی داشت پیش از درمان سرطان‌ش باروریش را حفظ کند، آموزنده است.
بک هیچ راهنماییی در مورد این چگونه می‌تواند باروریش را حفظ کند، دریافت نکرده بود. واکنش او فوری و غریزی بود؛ او از پذیرفتن درمان خودداری کرد. او گفت: "چرا وقتی که شما همه آزرو‌های مرا نادیده می‌گیرد، باید این قدر برای ادامه زندگی جنگید؟"
او مدت کوتاهی بعد در تصمیمش تجدید نظر کرد و تصمیم گرفت شیمی‌درمانی را آغاز کند، اما با یک طرح: او می‌دانست مردان می‌توانند اسپرم‌شان را به صورت منجمد نگهداری کنند، چرا زنان تخمک‌های‌شان را منجمد نکنند؟
بک در شش هفته‌ای که پیش از شروع درمانش وقت داشت، به کلینیک‌ها باروری در ناحیه خلیج سانفرانسیسکو، محل زندگیش، تلفن زد. هیچکدام از آنها نگهداری تخمک درحالت انجماد را انجام نمی‌دادند. نهایتا او به دانشگاه استانفورد تلفن کرد، که تازه یک برنامه تجربی انجماد تخمک را شروع کرده بودند. 12 روز بعد 29 تخمک بک در دانشگاه استانفورد منجمد شد.
زنان به طور معمول رفتن به کلینیک باروری را ترسناک توصیف می‌کنند، اما بک عاشق آنها بود. بک می‌گوید: "بهترین ویزیت‌های پزشکی‌ام را در این کلینیک داشتم، چون احساس می‌کردم که کار فعالی را برای بقای‌ام انجام می‌دهم."
او که اکنون مادر یک دختر 4 ساله و پسر 2 ساله است که به خاطر یک ناهنجاری ژنتیکی غیرمرتبط در اسپرم شوهرش، با IVF متولد شده‌اند. بک به تبلیغ در مورد اهمیت آگاهی درباره حفظ باروری بیماران سرطانی ادامه می‌دهد. او از زمان تشخیص سرطان‌ش در یک دهه قبل، شاهد پیشرفت‌های قابل‌‌توجهی در این زمینه بوده است، و اینگونه آن را بیان می‌کند: "بیماران اساسا بدون آگاهی یا اجازه‌شان عقیم می‌شوند."
بک که به نوشتن اصول راهنمای منتشرشده بوسیله جامعه سرطان‌شناسی بالینی آمریکا در سال 2006 در توصیه پزشکان برای اطلاع‌رسانی به بیماران در مورد گزینه‌های در اختیار برای حفظ باروری کمک کرده است، می‌گوید: "اما اکنون وضع بسیار بهتر است."
از آنجایی که مجاری تناسلی زنان بسیار پیچیده‌تر از دستگاه تناسلی مردان است، سرطان‌شناسان اغلب در مورد بیان موضوع حفظ باروری با بیماران زن‌شان درنگ بیشتری می‌کنند.
لسلی شوور، روان‌شناس بالینی در مرکز سرطان ام‌دی آندرسون که بیشتر پژوهش‌های اولین برای حفظ باروری در آنجا انجام شده است، می‌گوید: "قضیه حفظ باروری زنان معمولا نادیده گرفته می‌شود، چون صحبت درباره آن پیچیده است."
به تدریج این نگرش‌ها در حال تغییر است. در دانشگاه نورث‌وسترین یک کنسرسیوم باروری در سرطان تشکیل شده است، که شامل 60 مرکز سرطان می‌شود که وعده داده‌اند همزمان با طرح‌های‌شان برای شیمی‌درمانی و پرتوتابی بیماران، موضوع باروری آینده آنها را هم در نظر داشته باشند.
و در حدود یک دوجین بیمارستان در سراسر آمریکا، از جمله در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو، و دانشگاه نورث‌وسترن در چپل هیل، بیماران سرطانی اکنون از یک کامپیوتر جدید با صفحه لمسی استفاده می‌کنند که به سوالات افراد در اتاق انتظار پاسخ می‌دهد و آنها را راهنمایی می‌کند به کجا بروند.
این سیستم مجموعه‌ای از سوالات بالقوه بیماران را پوشش می‌دهد، از جمله نگرانی‌های آنها در مورد بچه‌دار شدن.
مت لوسکالزو، که به ایجاد این سیستم کامپیوتری کمک کرده است و مدیر بخش پزشکی مراقبت حمایتی در مرکز پزشکی ملی و بیمارستان شهر امید در خارج شهر پاسادنا است، می‌گوید: "این برای اولین بار است که بیماران به عنوان بخشی از مراقبت استاندارد سرطان، می‌توانند در این مورد آینده باروری‌شان سوال کنند."
لوسکالزو می‌گوید تولید این سیستم نتیجه مستقیم مشاوره دادن‌های‌شان به زنده‌ماندگان از سرطان است که نابارور شده‌اند، و با آنها در مورد حفظ باروری‌شان قبل از درمان صحبتی نشده بود.
Time.com
