27 ژوئن 1978
«سایوز-30» به فرماندهی «پیوترکلیموک» به فضا پرتاب شد. سرنشین دیگر این ناو، کیهان‌نوردی به نام «میروسلاو هرماشفسکی» از لهستان بود. یک روز بعد، سایوز-30 به مجتمع مداری سالیوت-6 پیوست و فضانوردها طبق برنامه کار مشترک خود را در آزمایشگاه کیهانی آغاز کردند.
مأموریت هرماشفسکی و کلیموک، در 5 ژوییه به پایان رسید. فضانوردان پس از 7 روز و 22 ساعت و 4 دقیقه در روز 5 ژوییه در 300 کیلومتری غرب تسلینوگراد فرود آمدند.
26 اوت 1978
ناو کیهانی «سایوز-31 »به فرماندهی «والری بیکوفسکی»، به فضا پرتاب شد. کیهان‌نورد دیگر این ناو، «زیگموندین» از آلمان شرقی بود. روز بعد سایوز-31 به مجتمع سالیوت-6 پیوست. برای این سفر، حدود 20 فعالیت و آزمایش توسط دانشمندان آلمان شرقی و شوروی طراحی شده بود که مهم‌ترین آنها عبارت بودند از: عکس‌برداری از نواحی مختلف زمین، تهیه کریستال‌های نیمه‌‌هادی از بیسموت و آنتی موآن، دستگاهی تحقیقی در باره انواع عکس‌برداری از داخل سفینه و آزمایش فیلم‌‌های مختلف عکاسی. این آزمایش با دوربین «پرکتیکا. ای.ای-2» ساخت آلمان شرقی سابق انجام شد.
سایوز-29 روز 3 سپتامبر 1978 در 140 کیلومتری جنوب شرقی دژ کازگان فرود آمد.
25 فوریه 1979
«ولادیمیر لیاخف» و «والری ریومین» با «سایوز-32» به فضا پرتاب شدند. این سفینه یک روز بعد به «سالیوت-6» پیوست و کیهان‌نوردان سفری طولانی‌تر از ساکنان قبلی آزمایشگاه مداری را آغاز کردند. در سفرهای قبلی، فضانوردان گاهی به دیدار سرنشینان سالیوت می‌رفتند، اما لیاخف و ریومین پرواز 175 روزه خود را بدون حضور فرد دیگری به انجام رساندند. از آنجا که عمر مفید سفینه سایوز حدوداً صد روز تعیین شده بود و برنامه «سایوز-32» برای الحاق به سالیوت با شکست مواجه شد، «سایوز-34» 6 ژوئن 1979 بدون آنکه سرنشینی را حمل کند برای بازگرداندن لیاخف و ریومین راهی مدار زمین شده و به آزمایشگاه مداری پیوست.
سفر لیاخف و ریومین در 19 اوت 1979 با فرود ناو سایوز-34 در قزاقستان پایان یافت. سایوز-32 چندی قبل از آنها یعنی در 13 ژوئن به‌طور آرام و بدون سرنشین، در محل تعیین شده به زمین برگشته بود.
