اما شاید کمتر کسی است که از زندگی این دانشمند مشهور و کارهای بزرگ او، اطلاع داشته باشد. درست 119 سال پیش، یعنی 91 نوامبر 1889 میلادی، «ادوین پاول هابل» در شهر «مارشفیلد» آمریکا به دنیا آمد. او از کودکی به ریاضی و ستاره‌شناسی علاقه داشت، اما به اصرار پدرش رشته حقوق را انتخاب کرد و بعد از پایان دوره کارشناسی به فعالیت در این زمینه پرداخت.
اما در سال 1914 میلادی وکالت را رها کرد و برای یادگیری نجوم دوباره به دانشگاه بازگشت و کار خود را با عکاسی نجوم آغاز کرد. هابل هنگام عکس‌برداری، متوجه سحابی‌های کوچک و کم نوری شد که شباهتی به ابرهای گازی شکل نداشتند.
ادوین هابل در حال کار با تلسکوپ اشمیت در سال 1949
او تحقیق‌های زیادی در این زمینه انجام داد و متوجه شد که بیشتر این سحابی‌ها بیضی شکل هستند. سپس نظریه‌ای ارائه داد که سر و صدای زیادی در آن زمان ایجاد کرد. اینکه این سحابی‌ها در واقع کهکشان‌هایی متفاوت از کهکشان ما هستند! هابل در آن زمان با دو تلسکوپ 60 و 100 اینچی، که بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های دنیا بودند، این فرصت را پیدا کرد که به کار با آنها بپردازد و چند سحابی و ستاره را کشف کند.
این دانشمند در سال 1930 میلادی بعد از سال‌ها تحقیق و بررسی، مقاله‌هایی درباره سحابی‌های مارپیچی نوشت و بعد از آن تئوری معروف «انبساط جهان» را منتشر کرد.
هابل ادعا کرد که جهان در حال بزرگ شدن است و برای اثبات آن به بررسی سرعت و فاصله کهکشان‌ها پرداخت. نتیجه مطالعات او باعث به وجود آمدن جریان تازه‌ای در علم ستاره‌شناسی نوین و کشف رابطه‌ای بین سرعت و فاصله کهکشان شد. براساس این رابطه (V=H.D) که در آن (V نمایانگر سرعت، D فاصله کهکشان و H عدد ثابت است) هر چه فاصله یک کهکشان بیشتر باشد، سرعت دور شدن آن نیز بیشتر است. این رابطه بعدها به «قانون هابل» شهرت یافت و بر اساس آن نظریه گستردگی یا انبساط جهان پذیرفته شد. کار روی جسم‌های بزرگ کیهانی، کشف سحابی «آندرومدا» و ساخت تلسکوپ 200 اینچی از دیگر کارهای او به شمار می‌رود. هابل سال 1953 میلادی درگذشت و به پاس تلاش‌های ارزنده او در علم نجوم، اولین تلسکوپ فضایی تاریخ به یاد او «تلسکوپ هابل» نامیده شد.
