به گزارش سایت وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، آقای منوچهر متکی روز سه شنبه 29 آبان با ارسال نامه‌ای به وزاری امور خارجه کشورهای جهان، روند فعالیتهای صلح‌آمیز هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران و همکاریهای فیمابین آژانس و ایران را تشریح کرد.
در نامه ارسالی به وزرای امور خارجه کشورهای جهان آمده است:جمهوری اسلامی ایران، تاکنون برای برطرف ساختن ابهامات و ادعاها نسبت به برنامه صلح آمیز هسته ای خود، حسن نیت و شکیبایی فراوانی نشان داده است و با اتخاذ اقدامات اعتمادساز، حتی فراتر از تعهدات قانونی و حقوقی خود، با آژانس بین المللی انرژی اتمی و دیگر طرف ها همکاری نموده است.
انجام بیش از 2300 نفر روز بازرسی، تعلیق داوطلبانه تمامی فعالیت های مرتبط با غنی سازی، امضای پروتکل الحاقی و اجرای داوطلبانه آن، اعطای دسترسی کامل و نامحدود به تمامی مواد و تأسیسات هسته ای بر طبق پروتکل الحاقی، حتی دسترسی به سایت های نظامی، ارائه بیش از هزار صفحه اظهارنامه اولیه، طبق پروتکل الحاقی و روز آمد کردن آن و ارائه ابتکار هسته ای توسط رئیس محترم جمهوری اسلامی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل مبنی بر مشارکت شرکت ها و کشورهای خارجی در غنی سازی در ایران، تنها بخشی از فعالیتها و همکاریهای جمهوری اسلامی ایران در این زمینه می باشد.
جمهوری اسلامی ایران کماکان به تعهدات خود تحت موافقتنامه جامع پادمان، پایبند بوده و می باشد و بازرسی های آژانس بدون هیچ مانعی، مطابق با این موافقتنامه تداوم یـافته است.
تمـامی فعـالیت های هستـه ای در جمهوری اسلامی ایران از جمله غنی سازی، مطابق اساسنامه آژانس، NPT و موافقتنامه جامع پادمان صورت می پذیرد و تحت نظارت کامل و مداوم آژانس از طریق حضور بازرسان (بازرسی های سرزده و اعلامی) و دوربین ها قرار دارند.
اتخاذ چنین سیاستی از سوی جمهوری اسلامی ایران، به این وضعیت منجر شد که مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی بارها اعلام نمود که هیچ نشانه ای دال بر انحراف مواد هسته ای اظهار شده از مقاصد صلح آمیز در ایران وجود ندارد و آژانس قادر است عدم انحراف این مواد و فعالیتها را راستی آزمایی نماید.
آقای البرادعی همچنین در مصاحبه هـای عمومی خود بـارها تـأکید کرده است که برنامه هسته ای صلح آمیز ایران به هیچ وجه جنبه نظامی ندارد و به همین علت ایشان بارها مورد حملات رسانه های رژیم اسرائیل و جنگ طلبان آمریکا قرار گرفته است.
متأسفانه، پاسخ های نامتناسب و غیرعادلانه ای به این رویکرد سازنده داده شد.
برخی کشورها با انگیزه های سیاسی، تمام تلاش خود را بر این قرار دادند تا روند رسیدگی به موضوع را از مسیر قانونی خود خارج ساخته و از طریق شورای امنیت با تحمیل اراده سیاسی خود بر آژانس، جمهوری اسلامی ایران را از حقوق قانونی و مشروع خود در بهره برداری از انرژی صلح آمیز هسته ای محروم سازند.
با وجود اقدامات چند کشور با انگیزه های سیاسی که منجر به بن بست و قطع مذاکرات گردید، جمهوری اسلامی ایران بار دیگر با حسن نیت خود ابتکار تازه ای را ارائه نمود.
براساس توافقهای به عمل آمده، هیأت های آژانس و ایران طی سه دور مذاکرات فشرده در تهران و وین، در 30 مرداد 1386 توانستند در مورد یک برنامه کاری به تفاهم برسند.
در این توافق که مورد حمایت گسترده اعضای جامعه بین المللی قرار گرفت، موضوعات بـه دو دسته حال و گذشتـه تقسیم شدند.
تا آنجا که به مسائل حال مربوط می شود، ایران توافق کرد تا با آژانس وارد مباحث فنی با هدف تدوین `رهیافت پادمان و ضمیمه تأسیسات` برای تأسیسات غنی سازی نطنز شود.
پذیرش چند بازرس انتصابی، بازدید از رآکتور تحقیقاتی آب سنگین اراک و صدور روادید چند بار ورود سالیانه برای برخی از بازرسان و کارمندان آژانس نیز از دیگر موضوعات مربوط به وضعیت حال بودند که حل و فصل شدند.
دسته دوم مسائل مورد بحث که متشکل از لیست مشخص از چند مسئله باقیمانده یعنی تحقیقات در مورد پلوتونیوم، سانتریفیوژهای P1 و P2، منشأ آلودگی، سند اورانیوم فلزی، پلونیوم 210 و معدن گچین بود، از طرف هیأت آژانس به ایران ارائه شد.
بعنوان نشانه ای از حسن نیت، ایران همچنین توافق کرد تا درخصوص اولین موضوع باقی مانده یعنی آزمایشات پلوتونیوم، کار را حتی پیش از نهائی شدن برنامه کاری آغاز کند.
لازم به توضیح است که آمریکا همواره تلاش می کرد تا از این موضوع یک مسئله بزرگ سیاسی بسازد و مرتباً در جلسات شورای حکام در چهار سال گذشته آن را `بیانگر تهدید برنامه سلاح هسته ای پلوتونیومی ایران` اعلام می کرد.
این در حالیست که در نتیجه مباحث فنی فشرده، آژانس اعلامیه گذشته ایران راتأیید و موضوع را حل شده اعلام کرد.
سند رهیافت پادمان و ضمیمه تأسیسات کارخانه غنی سازی نطنز نیز نهایی شده و از 30 سپتامبر 2007 بـه مرحله اجراء در آمده انـد.
درخصوص موضوع سانتریفیوژهای پی یک و پی دو نیز جلسات متعدد فنی و کارشناسی بین آژانس و ایران در تهران برگزار شد.
نتیجه این بررسی ها این شد که آقای البرادعی اعلام نماید که پاسخ های ایران در مورد برنامه های گذشته ایران درخصوص سانتریفیوژهای پی یک و پی دو با یافته های آژانس سازگاری دارد.
در واقع، مهمترین موضوع و ابهام در رابطه با فعالیتهای هسته ای ایران حل گردید.
موضوع دیگر در دستور کار، سند اورانیوم فلزی بود که ایران بنا به درخواست آژانس یک کپی از این اوراق را در مورخ 8 نوامبر به آژانس ارائه داد.
برابر تفاهمات فیمابین ایران و آژانس ، با ارائه این کپی، این موضوع مختومه محسوب خواهد شد.
این اقدامات و پیشرفت های چشمگیر در حل و فصل موضوعات و ابهامات باقی مانده، بار دیگر دلیلی بر اثبات حقانیت ایران و بی اساس بودن ادعاهای چند کشور خاص است که تلاش کرده و می کنند تا ملت ایران را به بهانه های واهی به عنوان `نگرانی عدم اشاعه` از حق غیر قابل انکار خود برای استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای محروم سازند.
این نتایج، نشان می دهد که فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران بسیار شفاف بوده و صحت اظهارنامه های آن به آژانس مشخص شده است و لذا، ابراز هرگونه نگرانی بی مورد و یا توسل به اقدامات تبلیغی و سیاسی، هیچ توجیهی ندارد و قطعاً هیچ مبنای فنی و حقوقی نیز برای آن وجود نخواهد داشت.
باید یادآوری کنم که در زمان شروع مذاکرات بین ایران و آژانس، چند کشور معدود حتی مفید بودن این مذاکرات و عزم ایران برای انجام توافق یاد شده برای حصول نتیجه ای به موقع را زیر سؤال بردند.
تدوین متن توافق در 40 روز، یعنی کمتر از مدت زمان توافق شده و حل و فصل یک موضوع از گذشته یعنی پلوتونیوم و حل و فصل مسائل مربوط به حال در حین مذاکرات برای تدوین برنامه کاری، نشان دهنده جدیت ایران در پیشبرد ابتکارش بود و در عین حال، خلاف ادعاهای این کشورها را نیز اثبات نمود.
باید توجه شود که ابتکار ایران یک فضای مثبت جدیدی را به وجود آورده است که دیگر بهانه ای برای بررسی موضوع هسته ای در شورای امنیت باقی نمی گذارد، یعنی در واقع شرایط لازم برای بررسی این موضوع به صورت عادی و صرفاً در چارچوب آژانس، فارغ از هرگونه دخالت نهادهای سیاسی و امنیتی فراهم شده است.
واقعاً، جای سؤال و ابهام دارد که چرا در حالی که تمامی کشورها به صورت بسیار شفاف از طریق آژانس از برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران و ماهیت صلح آمیز آن مطلع هستند، برخی کشورهای خـاص هنوز بـر پیگیری موضوع از مسیرهای غیر قانونی و غیر حقوقی اصرار می ورزند؟
این موضوع نشان می دهد که این چند کشور خاص به دنبال شفاف سازی در فعالیت های هسته ای ایران، آنگونه که ادعا می کنند، نیستند و حتی مبانی فنی و حقوقی قابـل اتکایـی نیز برای ادعاها و اتهامات خود ندارند، بلکه دنبال اهداف و انگیزه های دیگری هستند.
مایلم تأکید کنم که برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران، کاملاً صلح آمیز است و تحت نظارت های آژانس انجام شده و می شود.
این برنامه تهدیدی علیه هیچ یک از کشورها نیست، چرا که اساساً ماهیت آن صلح آمیز است.
همانگونه که رهبری و رئیس جمهوری اسلامی ایران بارها اعلام کرده اند، سلاحهای کشتار جمعی از جمله هسته ای، نه تنها هیچ جایگاهی در دکترین دفاعی جمهوری اسلامی ایران ندارند، بلکه اصولاً با مبانی اعتقادی ما نیز ناسازگارند.
جمهوری اسلامی ایران، به عنوان یکی از قربانیان این سلاحها، اولین کشوری بوده است که طرح خاورمیانه عاری از سلاحهای هسته ای را مطرح کرده و همواره از این ایده حمایت می کند.
جمهوری اسلامی ایران خواهان حقوقی فراتر از حق مسلم خود تحت معاهده عدم اشاعه نمی باشد و به کمتر از حقوق مشروع خود نیز رضایت نخواهد داد.
ایران،مواضع و اصول روشنی برای استیفای حقوق قانونی و مشروع خود دارد.
ما اعتمادسازی را اقدامی دوسویه دانسته و معتقدیم در ازاء برداشتن گام های بلند جمهوری اسلامی ایران در این زمینه، گامهای متقابل را در پذیرش عملی حق خویش مشاهده نکرده ایم.
این در حالیست که جمهوری اسلامی ایران بـا انجـام مذاکرات اخیر با آژانس، یک بار دیگر حسن نیت و رویکرد سازنده خود را نسبت به حل و فصل منطقی و مسالمت آمیز این موضوع به اثبات رساند.
متأسفانه، برخی کشورها تلاش می کنند اقداماتی را اتخاذ نمایند که هیچ کمکی به حل موضوع نمی کند و فقط اوضاع را پیچیده تر می کند.
توسل به اقداماتی نظیر تحریمهای یکجانبه
نزدیک به سه دهه است که عمدتاً توسط آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران در جریان است.
تجربه 29 ساله ایران نشان می دهد که وضع اینگونه تحریمهـا ایران را در نیل به استقلال، خودکفایی و پیشرفتهای علمی و تکنولوژیک مصمم تر و سرعت برنامه ها را بیشتر کرده است.
اعمال اقدامات و تحریمهای یکجانبه علیه کشورها، از یک طرف امری غیر قانونی بوده و نقض فاحش اهداف و اصول منشور ملل متحد محسوب می شود و از طرف دیگر، خود دلیلی مبنی بر اثبات ناتوانی و ناکارآمدی شورای امنیت است.
علاوه بر این، وضع تحریم های یکجانبه با ادعاهای مطرح شده مبنی بـر تعهد بـه پیگیری راه حل هـای دیپلماتیک و مذاکراتی در تناقض آشکار می باشد.
نمی توان از یک طرف صحبت از مذاکره و گفتگو نمود و از طرف دیگر، مسیر تهدید و فشار را دنبال کرد.
مایه تأسف است که آمریکا و برخی کشورهای دارنده سلاح هسته ای که به تعهدات خود تحت معاهده عدم اشاعه پایبند نبوده و نمی باشند، خود را ضامن حفظ این معاهده می خوانند و برای انحراف افکار عمومی جهانی از زرادخانه های هسته ای خود، انگشت اتهام را براساس اطلاعات واهی و گمراه کننده به سوی کشوری نشانه می روند که سلاحهای کشتار جمعی هیچ جایگاهی در استراتژیهای امنیتی و دفاعی آن نداشته و ندارد.
این، در حالی است که رژیم صهیونیستی بدون هیچ گونه دغدغه خاطر، فشار جهانی و یا اعمال نظارتهای بین المللی نسبت به فعالیتها و تأسیسات خود، در حال گسترش کمی و کیفی سلاحهای هسته ای می باشد.
همان دولتهایی که تلاش می کنند تا شورای امنیت را وادار بـه تحمیل اقدامات تنبیهی نـاعادلانـه علیه برنامه صلح آمیز هسته ای ایران نمایند و یا به اقدامات یکجانبه متوسل می شوند، خود همواره مانع از اتخاذ هر گونه اقدام شورای امنیت، ولو اقدامی اندک، برای وادار کردن رژیم صهیونیستی به تبعیت از قواعد حاکم بر رژیم عدم اشاعه شده اند.
