سؤال: سلام دکتر «جون» جان. نوجوانی هستم ۱۷ ساله و بسیار حواس‌پرت و فراموش‌کار. همیشه همه‌چیزم را گم می‌کنم یا یادم می‌رود وسایلم را کجا گذاشته‌ام. به نظرتان چه کار کنم؟
جواب: سلام دوست عزیز. نامه‌ی حاوی سؤال تو، هفته‌ی پیش به دستم رسید، اما آن را در دفتر دوچرخه جا گذاشته بودم؛ این شد كه تصمیم گرفتم به دفتر نشریه زنگ بزنم و بپرسم نامه آن‌جا مانده یا نه. اما تلفن را پیدا نمی‌کردم. خواستم با موبایل زنگ بزنم که دیدم تلفن‌همراهم را هم گم كرده‌ام. وقتی فردای آن‌روز برای صبحانه قصد درست‌كردن نیمرو داشتم، متوجه شدم تلفن همراهم توی یخچال در جای تخم‌مرغ‌هاست. تازه همان‌موقع تلفن خانه زنگ زد و متوجه شدم گوشی زیر لباس‌های نشُسته قایم شده است. خلاصه به دفتر نشریه تلفن كردم و دوچرخه‌ای‌ها بعد از یك مكالمه‌ی مفصل قانعم كردند كه نامه‌ی شما آن‌جا، جا نمانده است.
دیروز وقتی می‌خواستم ظروف مهمانی دو هفته قبل را جمع کنم و بشویم، یادم آمد كه نامه‌ات را به‌عنوان زیرلیوانی جلو مهمان‌ها گذاشته بودم! خوشبختانه ما همیشه چایی کم‌رنگ (که برای سلامتی مفیدتر است) می‌خوریم، بنابراین نامه‌ی تو به حد کافی خوانا باقی مانده بود.
این‌ها را گفتم که بفهمی حتی آدمی به سن و سال من چیزهایش را گم می‌کند و دچار فراموشكاری می‌شود، اما این معنی‌اش آن نیست كه ماها دست و پا چلفتی هستیم! من و تو در واقع به مرض «گنده‌فکری» دچار شده‌ایم، یعنی آن‌قدر رؤیا و فكر و خیال و آرزو و وعده و وعید توی ذهنمان جمع كرده‌ایم كه طبیعتاً چیزهای كوچولو آن وسط مسط‌ها گم می‌شوند!
------------------------------------------------------------
* شما هم می‌توانید سؤال‌های خود را با دکترجون در میان بگذارید. دکترجون آماده‌ی پاسخ‌گویی به همه‌ی سؤال‌های شماست!
سؤال‌های خود را به ای‌میل هفته‌نامه‌ی دوچرخه به نشانی docharkheh@hamshahri.org بفرستید.
نظر شما