فیلم‌های تانگو با پیدایش صدا در سینما ادامه پیدا می‌کند. اما همزمان با ساخت و ساز فیلم‌های تجارتی، فیلم‌های هنری با کیفیت بالا نیز هر از چند گاهی ساخته می‌شود. از سال ۱۹۴۰ این سینما به تدریج دچار ضعف می‌گردد و سرانجام به سبب دور شدن از مسائل مردمی سقوط می‌کند.
با آغاز دیکتاتوری پرون از ۱۹۴۵ سینمای آرژانتین در معرض فروپاشی کامل قرار می‌گیرد به نحویکه تا ده سال بعد دیگری چیزی به نام سینمای هنری در آرژانتین وجود نداشت. با پایان دیکتاتوری هنوز سینمای این کشور در حالت کمااست.
پس از سقوط پرون؛ لئوپولدو توره نیلسون در فاصله سال‌های ۱۹۵۷-۶۲ خود را در سینما مطرح می‌کند و در سال‌های بعد به تثبیت می‌رسد. مهمترین فیلم او شمشیر مقدس محصول ۱۹۷۰( عکس بالا) از معروفترین فیلم‌های آرژانتینی به حساب می‌آید.
دهه ۸۰ و ۹۰ اوج بروز و ظهور استعدادهای آرژانتینی در جشنواره‌های خارجی است که تعدادی از آنها بعدها حتی به اسکار هم رسیدند. در میان این نسل ابتدا خوان خوزه کامپانلا مطرح شد که به خاطر فیلم راز در چشمانشان محصول ۲۰۰۹ برنده اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد.
از استعدادهای جدیدتر باید از آدریان بینیس نام برد که با فیلم غول محصول ۲۰۰۹ مطرح شد فیلمی که در جشنواره فیلم فجر سال ۸۸ نیز به نمایش درآمد.
سینمای آرژانتین به نوعی تا سال‌های طولانی از داشتن جشنواره‌های بین المللی محروم بود و این مهم البته به اوضاع و احوال سیاسی این کشور در دهه‌های گذشته مربوط می‌شد.
در حال حاضر سینمای آرژانتین حدود ۸ جشنواره فیلم دارد که دو جشنواره؛ تقریبا در آمریکای جنوبی مهم جلوه‌گری می‌کند. اولی جایزه‌ای است که آکادمی علوم سینمایی آرژانتین سالیانه اعطا می‌کند و دیگری جشنواره مستقل فیلم آرژانتین که از سال ۱۹۹۹ برپا شده است. سینمای آرژانتین هموراه سرشار از استعدادها بوده است و این جشنواره مستقل به ویژه نقش مهمی در شناسایی آنها داشته است.
شرح تصویر: لئوپولدو توره نیلسون در پشت صحنه فیلم شمشیر مقدس
