نمیشود یک صحنهی واقعی از نبرد با گودزیلا و یا دشمنان فضایی ساخت یا ساختمانهای عجیب و هواپیمای در حال سقوط را در ابعاد واقعی طراحی و اجرا کرد.
کمی به فیلمهایی که دیدهاید فکر کنید، هری پاتر، جیمزباند، ارباب حلقهها و حتی کارتونها، چه‌طور این قدر طبیعی به نظر میآیند؟
شاید شما هم با دیدن جلوههای ویژه در فیلمهای اکشن و تخیلی، بیش‌تر یاد بدلکاری بیفتید، اما در واقع چیزی که یک فیلم سینمایی بیش از گروه بدلکاران نیاز دارد، گروه مهندسان و متخصصان نرمافزار و ریاضی است. مهمترین وظیفه‌ی این گروه تبدیل کردن صحنهها به واقعیت است. برای این کار هم حتماً لازم نیست صحنهی فرو ریختن یک آسمانخراش را تصور کنید. کافی است کارتونی را در نظر بگیرید که در یکی از صحنههای آن قرار است گلدانی بشکند. خوب، سؤال این است که اگر چنین گلدانی در دنیای واقعی بشکند چه‌طور این اتفاق میافتد و چند تکه میشود؟ باید درست همان را بازسازی کرد! یادتان نرود که این صحنه شاید تنها یک ثانیه از فیلم باشد و بیننده حتی به آن فکر هم نکند!
کارشناسهای علمی فیلمهای سینمایی با استفاده از نرمافزارها و ابزارهای خاص، به طراحی و ساخت مدلهای لازم برای فیلمها اقدام میکنند. این روند از مرحله آزمایشهای اولیه شروع میشود و تا ساخت مدل ادامه پیدا میکند. و بعد تغییرات کامپیوتری و صحنهسازی به کمک نرمافزار روی آن اتفاق میافتد. شاید باورتان نشود اما بسیاری از ریاضی‌دانان توانا در دنیا وارد این حرفه می‌شوند.
بین ظفر (Bin Zafar) کارشناس جلوههای ویژه که در یکی از بزرگترین استودیوهای فیلم سینمایی کار میکند، میگوید: «تصور کنید قرار است یک ساختمان بلند فرو بریزد. برای این کار ما از گروه ریاضی و مهندسی بهره میگیریم تا به ما بگویند چه‌طور ساختمانی که این قیافه را دارد خواهد ریخت. ما حتی از اسباببازی معروفی که احتمالاً آن را میشناسید، استفاده میکنیم. لگو را میگویم. بسیاری از شبیهسازیهای اولیه را میتوان به کمک این اسباببازی انجام داد و نتیجه را مشاهده کرد.»
نرمافزارهای کامپیوتری امروزه کمک زیادی به اجرای جلوههای ویژه در فیلمها میکنند. خیلی از قوانین فیزیک به‌طور پیش‌فرض در برنامهها گنجانده شده و نیازی نیست تا هر بار طراح آنها را وارد برنامه کند. مثلاً این که اگر جنس یک ماده شیشه باشد، میشکند یا پلاستیک تغییر فرم میدهد یا چگونگی حرکت آدمها و قانون جاذبه و... در برنامهها وجود دارند، اما همیشه به درد نمیخورند!
بین ظفر در این‌باره میگوید: «بعضی وقتها پیشفرضهای برنامههای سه‌بعدی را باید کنار گذاشت. مثلاً در کارتون ماداگاسکار 3، یکی از شخصیتها میبایست از دیوار بالا برود و ببینده این اتفاق را کاملاً طبیعی ببیند. با قانون جاذبهی روی زمین جور در نمیآید! برای همین تغییراتی در برنامه به وجود آوردیم.»
برای موفقیت یک پروژه، باید هنرمند و برنامهنویس و ریاضی‌دان با هم کار کنند تا نتیجه هم دیدنی و هم باور پذیر شود. به جز این ارتباط تنگاتنگ، فناوریهای روز دنیا هم کمک زیادی به دانش سینمایی میکند. مثلاً با ساخت پرینترهای سه‌بعدی امکان ساخت وسیلههای عجیب و غریب که در فیلمها میبینیم میسر شده است. این پرینترها از یک مادهی مخصوص استفاده میکنند و هر طرحی که به آنها داده شود را در مدت کوتاهی به صورت سه‌بعدی میسازند. فکر کنید با این اختراع چه قدر در زمان و هزینه صرفهجویی میشود؟!
اگر می‌خواهید درباره‌ی روش کار چاپگرهای سه‌بعدی بیش‌تر بدانید، می‌توانید مقاله‌ی «دوست دارید مجسمه‌ی خود را بسازید؟» را هم بخوانید.
