به گزارش خبرگزاری مهر، آبی که در نمونه‌های جمع‌آوری شده از سنگ‌های ماه به دست آمده، با آبی که بر روی زمین وجود دارد،تفاوت دارد و در عوض ویژگیهای آن با ویژگیهای آبی که در ستاره‌های دنباله دار وجود دارند، مطابقت دارد.
محققان دانشگاه "وزلیان" معتقدند در صورتی که آب سطح ماه از ستاره‌های دنباله‌دار به وجود آمده باشد، نظریه غیر قابل انکاری درباره برخورد حجم گسترده‌ای از این ستاره‌ها با زمین برای شکل دادن اقیانوس‌های زمینی مطرح خواهد شد و این در نهایت منجر به یافتن پاسخ یکی از مهمترین سوالاتی خواهد شد که درباره روند تکامل و منشا اقیانوس‌های زمینی مطرح است.
محققان با بررسی ویژگیهای شیمیایی آب موجود درون نمونه سنگ‌هایی که فضانوردان ناسا طی ماموریت‌های آپولو به زمین آورده‌اند دریافتند که نشانه‌های ژئوشیمیایی آب در مواد معدنی ماه مانند آپاتیت از مقادیری از ترکیبات دوتریم و هیدروژن برخوردار است که این ترکیبات در آبی که بر روی زمین وجود دارد، دیده نمی‌شود. به گفته محققان تنها در آبی که در ستاره‌های دنباله‌دار و برخی از شهاب‌سنگ‌ها یافته شده این میزان از دوتریم و هیدروژن در کنار یکدیگر یافته شده است.
در واقع ویژگیهای آبی که در نمونه سنگ‌های ماه یافته شده است، با ویژگیهای آبی که در ستاره‌های دنباله‌دار هالی، هایاکوتاکی و هیل باپ یافته شده شباهت‌های بسیاری دارد. آبی که در اعماق جبه زمین یافت می‌شود از ویژگیهای شیمیایی مشابه با آب‌های شهاب‌سنگ‌ها برخوردار است؛ این به آن معنی است که ترکیبات شیمیایی زمین اولیه نسبت به ترکیبات شیمیایی سیاره زمین در سن کنونی‌اش قابل مقایسه است.
به بیانی دیگر گمان می‌رود ماه در اثر برخورد شدید جرمی هم اندازه مریخ با زمین به وجود آمده باشد که طی این برخورد مواد متلاشی شده به تدریج متراکم شده و به ماه تبدیل شده‌اند. شاید دوتریم و هیدروژن موجود در آب ماه طی این برخورد به وجود آمده باشد و در این صورت ترکیبات شیمیایی آب باید در سطح ماه کم و بیش مشابه باشند. اما محققان به تفاوت‌هایی میان ترکیبات آب در ارتفاعات و مناطق کم عمق ماه پی برده‌اند.
این تفاوت‌ها می‌توانند به معنی این باشند که آب‌های نمونه برداری شده منشاهای متفاوتی داشته‌اند و تنها پدیده‌ای که می‌تواند این تنوع منابع آب را در ماه توجیه کند، برخورد ستاره‌های دنباله‌دار با سطح نزدیک‌ترین دوست کیهانی زمین است.
