در مطالعه‌ای که توسط دانشمندان آمریکایی صورت گرفته و در نشریه ساینس منتشر شده، ایزوتوپ‌های "کلر" بیشتر نمونه‌هایی که توسط ماموریت‌های فضایی آپولو به زمین بازگردانده شده‌اند، مورد بررسی و تحلیل دوباره قرار گرفتند.
به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان طی این مطالعات اعلام کردند در زمان شکل‌گیری کره ماه، در اقیانوس‌های ماگمایی که سطح آن را پوشانده بوده مقدار محدودی هیدروژن وجود داشته و یا اصلا هیدروژنی وجود نداشته است و این می‌تواند به آن معنی باشد که قمر طبیعی زمین همیشه به اندازه‌ای خشک بوده که هرگز امکان شکل‌گیری حیات بر روی آن وجود نداشته است.
بر اساس یکی از نظریه‌های موجود درباره شکل‌گیری کره ماه، میلیاردها سال پیش جرمی در ابعاد مریخ با زمین جوان برخورد کرده و در پی آن ماه شکل گرفته است مدت کوتاهی پس از آن، در حدود 4.5 میلیارد سال پیش ماه متبلور و منجمد شده است.
قبل از سرد شدن، اقیانوسی از ماگما بر روی سطح ماه جاری بوده که احتمال وجود مقادیر زیادی آب در آن وجود داشته است. به گفته دانشمندان با سرد و متبلور شدن زمین، گازهای آتشفشانی خود را به سطح زمین رسانده و بخار ناشی از آنها بخش بزرگی از اقیانوس‌های زمین را به وجود آورد در واقع اقیانوس‌های زمین از آبهایی که در سنگ‌های تشکیل دهنده زمین حل شده بودند به وجود آمده‌اند.
از این رو دانشمندان گمان می‌برند ماه نیز می‌توانسته چنین دورانی را سپری کرده باشد، با این تفاوت که ماه بسیار کوچکتر از زمین است و نیروی گرانش در آن ضعیف‌تر از آنی است که بتواند آبهای موجود بر روی سطح ماه را حفظ کند و از این رو تمامی آب ماه در فضا پراکنده و ناپدید شده است.
دانشمندان در راستای بررسی این موضوع بر روی سنگ‌هایی که توسط ماموریت‌های آپولو در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 از ماه به زمین آورده بودند، به مطالعه پرداختند. همیشه هدف نهایی از مطالعه این سنگها یافتن نشانه‌هایی از آب دار بودن سنگها در زمانی است که منجمد شده‌اند.
از این رو دانشمندان تصمیم گرفتند بر روی آب دوست‌ترین عنصر موجود در این سنگها یعنی کلر مطالعه کنند. کلر یکی از حساس‌ترین نشانگرهای میزان هیدروژن به شمار می‌رود و هر جا که هیدروژن باشد، آب نیز هست.
محققان با مقایسه میزان کلر موجود در سنگ‌های نمونه ماه با سنگ‌های زمینی دریافتند نه تنها میزان این عنصر در سنگ‌های ماه و زمین برابر نیست، بلکه بر خلاف زمین که میزان این ماده در تمامی سنگ‌های آن تقریبا یکسان است، میزان کلر موجود در سنگ‌های ماه به شدت متغییر است.
بر اساس این نتایج دانشمندان اعلام کردند در صورتی که صخره‌های کره ماه از میزان هیدروژنی نزدیک به هیدروژن موجود در سنگ‌های زمینی برخوردار بودند، ایزوتوپ کلر در آنها به این میزان پراکنده و محدود نبود. از این رو با توجه به تغییرات شدید میان اندک میزان کلر موجود در سنگ‌های ماه، دانشمندان اعلام کردند در زمان متبلور شدن این سنگ‌های بازالتی از اقیانوس‌های ماگمایی، ماه کاملا خشک و خالی از آب بوده است.
زمانی که زمین شناسان برای اولین بار بر روی نمونه‌های آپولو مطالعه کردند، با اطمینان از خشک بودن ماه خبر دادند. اما طی چندین سال گذشته مطالعه مجدد بر روی سنگ‌های ماه فرضیه دیگری را مبنی بر احتمال وجود آب بر روی این کره تقویت کرد.
دانشمندان همچنین منشا آبی که تصویر رسوبات آن در بخش قطبی ماه توسط فضاپیمای چاندرایان به ثبت رسیده است را شهاب سنگ‌هایی می‌دانند که با سطح ماه برخورد کرده اند.
