به گزارش رویترز، نتایج تحقیقی که بر 500هزار فرد بزرگسال اروپایی انجام گرفته به همراه شواهدی از تحقیقات اخیر دانشمندان آمریکایی حکایت از آن دارد که مصرف بیشتر قهوه و چای خطر ایجاد گلیوماس که عامل80درصد از موارد بروز سرطان مغز در بزرگسالان محسوب می‌شود را کاهش می‌دهد. گلیوماس تعدادی از غدد مغزی هستند که خطر ابتلا به سرطان مغز در افراد را به‌شدت افزایش می‌دهند.دومینیک میشو، از استادان دانشگاه براون و کالج لندن می‌گوید: این یک تحقیق ابتدایی است و در حال حاضر افراد نباید به‌خاطر این نتایج اولیه، میزان مصرف قهوه و چای خود را تغییر دهند.
در اروپا سالانه 4 تا 6نفر از هر 100هزار زن و 6 تا 8نفر از هر 100هزار مرد به سرطان مغز مبتلا می‌شوند. اگر تحقیقات نهایی این مسئله را ثابت کند که مصرف بالای قهوه و چای می‌تواند مغز را در برابر ایجاد گلیوماس محافظت کند آنگاه افق جدیدی پیش روی محققان برای شناسایی علل سرطان مغز گشوده خواهد شد.سرطان مغز بیماری‌ای است که در آن سلول‌های سرطانی داخل بافت مغزی شروع به رشد و تکثیر می‌کنند. مغز، مسئول کنترل حافظه، یادگیری، حس و عاطفه است. به علاوه این عضو روی سایر قسمت‌های بدن نظیر عضلات، ارگان‌ها و عروق نیز نظارت دارد.
هرگاه فردی احساس سردرد دائمی، استفراغ یا اشکال در راه رفتن یا گفت‌وگو کرد باید به پزشک مراجعه کند زیرا علائم احتمال بروز سرطان مغز در وی وجود دارد و بعد از تائید علائم بیمار باید حتما سی‌تی‌اسکن یا ام‌آر‌آی انجام دهد. در اغلب موارد نیاز است که از طریق جراحی مشخص شود که آیا تومور مغزی وجود دارد یا نه و درصورت وجود، نوع آن تومور مشخص شود. درصورت تائید وجود تومور مغزی با استفاده از روش‌های خاصی نوع و مرحله تومور تعیین می‌شود زیرا این عوامل در تصمیم‌گیری چگونگی نحوه برخورد و درمان سرطان مؤثر است. عود تومور به معنای رشد دوباره سرطان بعد از درمان است.
عود تومور می‌تواند در خود مغز یا در سایر نقاط بدن صورت گیرد. در این موارد درمان به نوع تومور و نحوه درمان ابتدایی آن بستگی دارد. به‌طور کلی 3روش درمانی برای درمان سرطان‌های مغزی مورد استفاده قرار می‌گیرد که شامل جراحی، پرتو درمانی و شیمی‌درمانی است. جراحی شایع‌ترین روش درمانی تومورهای مغزی به حساب می‌آید. به‌منظور دستیابی به تومور ابتدا جراح قطعه‌ای از استخوان جمجمه را بر می‌دارد تا به مغز برسد. این عمل را اصطلاحا کرانیوتومی می‌نامند.
بعد از آنکه پزشک بافت سرطانی را برداشت، قطعه برداشته شده را در محل خود قرار می‌دهد یا اینکه به جای آن از یک قطعه فلز استفاده می‌کند. جراح سعی می‌کند تا حد ممکن تمامی بافت سرطانی را بردارد اما دقیقا معلوم نیست که کل بافت سرطانی برداشته شده است یا نه زیرا سرطان به‌گونه‌ای به بعضی قسمت‌های بافت مغزی سرایت می‌کند که برداشتن آن نواحی باید همراه با برداشتن بخشی از بافت مغزی سالم باشد.
پرتو درمانی نیز از دیگر روش‌های درمان سرطان مغز است. در این روش از اشعه‌های پر انرژی به‌منظور ایجاد صدمه به سلول‌های سرطانی و توقف رشد و تکثیر آنها استفاده می‌شود. این روش درمانی موضعی بوده و تنها ناحیه‌ای که تحت اشعه قرار گرفته است تحت درمان قرار می‌گیرد. پرتوها می‌توانند از یک منبع خارجی (ماشین‌های تولید‌کننده پرتو) یا از یک منبع داخلی (به‌صورت استفاده از ابزارهای کاشتنی در بدن در نزدیک تومور) ساطع شوند. شیمی‌درمانی هم یکی از روش‌های درمان سرطان است. در این روش از داروهای خاصی برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود. اکثر داروهای ضد‌سرطانی به‌صورت تزریق داخل وریدی یا داخل عضلانی مورد استفاده قرار می‌گیرند اما بعضی نیز خوراکی هستند.
این روش درمانی نوعی روش سیستمیک است، بدین معنا که دارو از طریق جریان خون در تمامی بدن پخش می‌شود و در هر جایی از بدن که سلول‌های سرطانی باشد، سبب نابودی آنها می‌شود. استفاده از این روش به‌صورت دوره‌ای بوده و بعد از طی دوره درمان یک دوره استراحت داده می‌شود و بعد از آن، یک دوره درمانی دیگر آغاز می‌شود. روش‌های درمانی مختلف به کار رفته در درمان سرطان‌ها همراه با عوارض جانبی خاص خود هستند، زیرا در انواع این روش‌ها علاوه بر بافت سرطانی در بعضی نواحی، بافت سالم نیز دچار آسیب می‌شود. نوع و وسعت عوارض جانبی براساس روش درمانی، مدت زمان استفاده و مقدار آن متفاوت است.
انتقال داروهای تومورکش با نانوذرات
اخیرا اما سه گروه از محققان تحقیقاتی را انجام داده‌اند که نشان می‌دهد می‌توان از نانوذرات برای حل مشکل انتقال داروها به داخل تومورهای مغزی استفاده کرد.گروه نخست از محققان به سرپرستی دکتر میکین ژانگ، محقق برجسته دانشگاه واشنگتن و دکتر جیم اسلون از مرکز تحقیقات سرطان فرد هوتچینسون، نانوذرات اکسید آهن نشاندار شده‌ای را طراحی کرده‌اند که می‌توانند به سلول‌های سرطانی بدخیم مغز (گلیوماس) متصل شوند. آنان بدین‌منظور به نانوذرات اکسید آهن پوشانیده شده با PEG، مولکول کلروتوکسین اضافه کردند. کلروتوکسین یک پپتید است که از عقرب به دست می‌آید.
محققان این نانوذرات را ابتدا روی سلول‌های سرطانی مغز در حال رشد روی محیط کشت آزمایش و مشاهده کردند که نانوذرات به سرعت وارد این سلول‌ها می‌شوند و به‌خوبی در داخل آن عمل می‌کنند و کمتر در اثر جذب شدن به درون وزیکول‌های داخل سلولی (اندوزوم‌ها)، از داخل سلول پاک می‌شوند و فعالیتشان کاهش می‌یابد. در مقابل نانوذرات فاقد کلروتوکسین، نتوانستند جذب سلول‌های سرطانی مغز شوند. نانوذرات جذب شده به وسیله روش عکسبرداری MRI تشخیص داده می‌شوند. در یک بررسی کامل که روی بافت‌های کلیه، کبد و طحال انجام شده، هیچ اثر سمی ناشی از این نانوذرات دیده نشده است. گزارش کارهای این گروه در مجله Small به چاپ رسیده است.
گروه دوم از محققان، دکتر ویکتور یانگ و همکارانش از دانشگاه میشیگان هستند که نشان داده‌اند می‌توان به وسیله یک میدان مغناطیسی، سلول‌های سرطانی مغزی را مورد هدف نانوذرات اکسید آهن قرار داد. آنان حیواناتی را که در داخل بدنشان تومور سرطانی کاشته شده بود، در میان دو قطب یک الکترومغناطیس قرار دادند.
سپس نانوذرات اکسید آهن معمولی را که با نشاسته روکش داده شده بود، به داخل رگ دم این حیوانات تزریق کردند. پس از 30دقیقه محققان از حیوانات با روش MRI شروع به عکسبرداری کردند. پس از یک ساعت از زمان تزریق، اسکن‌های MRI به دست آمده تجمع قابل توجهی از نانوذرات را در داخل تومورها نشان داد. نتایج این کار در قالب مقاله‌ای در مجله Biomaterials چاپ شده است.دکترشین ایچی میاتاکی از کالج پزشکی اوزاکا در ژاپن، سرپرستی گروه سوم از محققان را بر عهده دارد. آنان لیپوزومی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند تومورها را مورد هدف قرار دهد و غلظت‌های زیادی از عنصر بور(Bohr) را به سلول‌های سرطانی برای درمان به روش جذب تابش نوترونی عنصر بور، به آنها انتقال دهد زیرا این تابش نوترونی برای سلول‌ها کشنده است. عنصر بور نامش را از دانشمند دانمارکی که موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیک شده گرفته است.
