استقبال از این نمایش هم گواه این ادعاست که چقدر نمایش های خارجی، نیاز هنرمندان و علاقه‌مندان تئاتر ایران است که بتوانند از این طریق با نمایش‌های دنیا ارتباط برقرار کنند.
اجراهایی از این دست را برخلاف اجرا در جشنواره می‌توان خیلی راحت ارزیابی و نقد کرد و البته نمی‌توان این اجرا را با کارهای دیگر قیاس کرد. به هرحال این اولین تجربه اجرای یک کار خارجی در این چند سال اخیر است که نمی‌توان از نظر کیفیت با کارهای دیگر از این شکل مقایسه کرد. نباید فراموش کرد که اجرای این نمایش تجربه‌ای بسیار مغتنم است که می‌توان فارغ از هیاهوی جشنواره و سر حوصله و صبر نمایش و تئاتر آن سوی آب‌ها را نقد کرد و از سوی دیگر فرصت مناسب برای دیدن، آموختن، یادگیری و انتقال تجربه‌ها را به دست آورد.
اجرای اینگونه نمایش‌ها در تمام دنیا یک روال عادی محسوب می‌شود، دیدن اینگونه کارها برای ما آن هم خارج از جشنواره تازگی دارد. تئاتر به زنده بودنش معنی می‌گیرد و دیدن هیچ کار ضبط شده نمی‌تواند جای آن لذت ناب یک کار را معنی ببخشد. به همین دلیل باید به‌عنوان اولین قدم و اولین تجربه به مرکزهای هنرهای نمایشی و مدیریت تئاتر شهر بابت این کار تبریک گفت و باید امیدوار بود که این حرکت باز تکرار شود، اما باز هم باید امیدوار بود که این حرکت تبدیل به انتخاب گروه‌های دم دستی خارجی نشود.
طبیعی است که گروه‌های خارجی درجه یک و ممتاز خارجی رقم‌های نجومی برای اجرای 10 روزه می‌خواهند. اجرای خوب از یک گروه حرفه‌ای هزینه‌بر است، بهتر است هزینه‌ای که قرار است برای اجرای نمایش خارجی صرف شود، به یک گروه درجه اول و حرفه‌ای داده شود تا نمایش اجرا شده حرفی برای گفتن به هنرمندان و علاقه‌مندان تئاتر ایرانی داشته باشد.
نکته‌ای که نمی‌توان در این میان از آن صرف‌نظر کرد، این است که همان‌طور که اجرای خوب هزینه دارد و بودجه تئاتر کشور هم محدود است، بودجه‌ای هم که برای تئاتر کشور در نظر گرفته شده است در اولویت اول حق هنرمندان تئاتر کشور است.
اما از طرف دیگر این حق هنرمندان و مخاطبان تئاتر هم هست که کارهای خوب و اجرای حرفه‌ای هنرمندان دیگر کشورها را ببینند. باید چاره‌ای یافت که هم اجرای نمایش‌های خارجی رونق بگیرد و هم کمبود بودجه تئاتر به بدنه تئاتر کشور و اجرا نمایش‌های ایرانی صدمه نزند. اجرای نمایش‌های خارجی و هزینه آمدن گروه‌های خارجی را نباید تئاتر ایران و هنرمندان ایرانی از سهم اندک بودجه تئاتر تقبل کنند. به همین دلیل نباید هزینه‌ای که مرکز هنرهای نمایشی صرف این کار می‌کند بیهوده هدر رود.
برپایی ورک شاپ‌ها، میزد گردهای تخصصی و البته کاربردی و گفت‌وگوی هنرمندان خارجی با رسانه‌ها باید سرفصل آمدن هنرمندان خارجی به ایران قراربگیرد چرا که از دیگر راه‌های انتقال تجربه گروه‌های خارجی به هنرمندان و دوستداران تئاتر، موارد بالا است. در یک صورت می‌توان این تجربه‌ها را مفید تلقی کرد که یک گروه حرفه‌ای برای اجرای نمایش به ایران بیاید، هنرمندانی که حرفی برای گفتن دارند و می‌توانند آن را در قالب‌های مختلف ارائه دهند.
