او اولین بازی خود در ومبلی به عنوان بازیکن یا مربی، را با پیروزی یک بر صفر مقابل وست‌بروم پشت سر گذاشت و حالا راهیابی پورتسموث به فینال جام حذفی پس از 69 سال را جشن گرفته و از اینکه نخستین فینال عمر خود را تجربه خواهد کرد، خوشحال است.
ردنپ که در زمان قهرمانی وستهم در جام حذفی 1964 یک نوجوان در آپتون‌پارک بود، شانس همراهی این تیم را پیدا نکرد تا برای حضور در اولین فینال زندگی خود سال‌ها صبر کند.
رویترز به نقل از این مربی پس از پیروزی مقابل وست‌برومویچ می‌نویسد: «این برای هواداران فوق‌العاده است. آنها می‌توانند منتظر روز دیگری در ومبلی باشند. برای باشگاهی مثل پورتسموث راهیابی به فینال جام، اتفاق بزرگی است.
حالا ما شانس زیادی برای فتح این جام داریم.» شاید این موفقیت در پورتسموث را بتوان حاصل حمایت این باشگاه از مربی‌ای دانست که یک انتخاب اشتباه به نظر می‌رسید. اما عملکرد اخیر ردنپ، حکایت از دوران اوج یک مربی دارد که با استفاده از تجربیات خود طی 2 دهه و نیم مربیگری، اکنون بهترین تیم خود در این سال‌ها را ساخته است.
وی که با بهره‌گیری از سیاست جوان‌گرایی در وستهم این تیم را به رده پنجم جدول لیگ برتر رساند، اگرچه در فراتون پارک از این مزیت برخوردار نیست اما با گذشت 29 ماه از بازگشت به تیمی که در آستانه سقوط قرار داشت، توانسته آن را به شکلی چشمگیر احیا کند.
شهرت ردنپ در ریسک‌پذیری که به خاطر تماشای مسابقات اسب‌سواری کنفرانس‌های مطبوعاتی خود را به تعویق می‌انداخت و شجاعت او در خرید بازیکنان جدید نقش مهمی را در این موفقیت ایفا می‌کند.
تقریباً هر یازده نفری که در ومبلی بازی را شروع کردند، انتخاب‌های ردنپ در 2 سال و نیم گذشته بوده‌اند که در مجموع تنها حدود 03 میلیون پوند برای استخدام آنها هزینه شده است.
به طور کلی پورتسموث را باید تیمی دانست که طی 4 پنجره نقل و انتقالات گذشته شکل گرفته است. پورتسموث متشکل از مردانی چون جرمن دفو، گلن جانسون، سول کمپبل و دیوید جیمز است که ردنپ برای خرید هر یک از آنها مدتها انتظار کشیده.
هرچند که در غیاب دفو، ستاره تیم که طی 7 بازی 8 گل به ثمر رسانده، ردنپ بابت گلزنی مقابل وست‌بروم نگران بود و شاید هیچکس انتظار نداشت که پای کانو، زننده گل پیروزی‌بخش پورتسموث، پس از مدتها و در مصاف با تیم سابقش به گلزنی باز شود.
ردنپ در این باره می‌گوید: «توقع نداشتم که گل‌های زیادی به ثمر برسانیم. ما برای گلزنی روی دفو حساب می‌کنیم که او هم مجاز به بازی نبود. کانو مدتها گلی به ثمر نرسانده بود، میلان باروش هم همین‌طور و لاسانا دیارا و بوبادیوپ هم که گلزن نیستند.»
سیاست ردنپ در پنجره نقل و انتقالات، ترکیبی از توجه به تکنیک بالا و قدرت فیزیکی است. قدرت بدنی بوبا دیوپ، هرمن هریدارسون و سیلوین دیستین، 3 خرید تابستانی تیم، در کنار سرعت سولی مونتاری و جانسون، 2 خرید دیگر ترکیبی مکمل را تشکیل داده. لاسانا دیارا، خرید تیم در ماه ژانویه، آخرین عنصر تکمیل قدرت فیزیکی تیم به شمار می‌رود که جثه نسبتاً کوچک او در قیاس با هم‌تیمی‌هایش، با خستگی‌ناپذیری و انرژی فوق‌العاده‌ای که از آن بهره‌مند است، جبران می‌شود.
همچنین عملکرد قابل قبول دیوید جیمز، دروازه‌بان 37 ساله تیم که ردنپ او را «رونالدوی دروازه‌بانان» می‌داند، نشان از هنر این مربی در استفاده از توانایی‌های بازیکنان مسن دارد.
بسیاری ردنپ را متهم به نداشتن تمایل به انجام تعویض در جریان بازی کرده‌اند، حال آنکه حضور پورتسموث در این مرحله مرهون ورود به موقع میلان باروش پرانرژی به جای کانوی غیرمؤثر در اولدترافورد و مقابل منچستریونایتد است. مهاجم چک پس از ورود به زمین توانست یک پنالتی بگیرد که به گل پیروزی تیمش انجامید.
نداشتن انعطاف‌پذیری تاکتیکی انتقاد دیگری است که ردنپ با آن روبه‌رو بود. حال آنکه پورتسموث که با توجه به آمادگی بنژانی به عنوان تک مهاجم، تسلط خود را در پیاده‌سازی سیستم 1-5-4 نشان داده، در استفاده از سیستم 2-4-4 به منظور استفاده از دفو نیز ماهرانه عمل کرده است.
14 بازی در لیگ بدون گل خورده و عملکرد خوب تیم در بازی‌های خارج از خانه شامل 8 پیروزی که پورتسموث را با 53 امتیاز در رده ششم قرار داده و در نهایت راهیابی به فینال جام حذفی پاسخ خوبی به منتقدان ردنپ است.
