یعنی ما هم تئاتر برای اجرا در سال 87 و هم نمایشنامه و هم پژوهش تولید کردیم و از همه مهمتر توانسته‌ایم که ارتباط بین تئاتر صحنه‌ای و تئاتر رادیو و تئاتر تلویزیون برقرار کنیم و به این شکل شعار جشنواره یعنی «تئاتر برای همه» را به شکل عینی تجلی بدهیم و ذائقه مخاطب ایرانی را قلقلک بدهیم و توسعه فرهنگ تئاتر را جا بیندازیم و در قشر دانشجو و قشر دانش‌آموز انگیزه اجرای تئاتر ایجاد کنیم.
در بخش تئاتر دانش‌آموزی ما هم دانش‌آموزان و هم خانواده‌های آنها را مدنظر داشته‌ایم. یعنی یک بخش از جامعه که خیلی به آن توجه نمی‌شود، که دانش‌آموزان باشند، تئاتری‌های آینده هستند و خانواده‌های آنها به صورت سنتی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر نیستند اما اگر کودکان آنها در تئاتری فعالیت داشته باشند آنها به سالن‌های تئاتری می‌آیند، به عبارت دیگر ما آنها را درگیر جشن بزرگ تئاتر فجر کرده‌ایم.
سال‌هاست که بین تئاتر صحنه و تئاتر تلویزیونی و رادیویی فاصله انداخته‌ایم. تصور ما این بود که اگر بتوانیم این 2 ژانر را به هم نزدیک کنیم و صدا و سیما بداند که می‌تواند از تئاتر صحنه‌ای برای خودش استفاده کند و تئاتر صحنه‌ای بداند که امکان ضبط تلویزیون برای تئاترش هست، در این صورت رسانه می‌تواند از یک کار آماده و فاخر برای ضبط استفاده کند در این صورت برای تئاتری‌ها خیلی خوب است چرا که یک تئاتر در بهترین حالت 10 هزار تماشاگر دارد اما در پخش تلویزیونی، تماشاگر میلیونی دارد و به لحاظ مالی کمک مناسبی برای گروه های تئاتری است به عبارت دیگر طراحی این بخش‌ها و طراحی بخش‌های مختلف اتفاقی نبوده است، بلکه با فکر صورت گرفته است. جشنواره تئاتر باید به دل مردم برود و نزدیکی بیشتری بین مردم و اهالی تئاتر ایجاد کند.
ما می‌خواهیم تئاتر فجر را در سطح تهران ببریم و حتی سال آینده تئاتر فجر را در تهران و چند مرکز استانی اجرا کنیم، به عنوان مثال بخش مرور را در شیراز، بخش جشنواره جشنواره‌ها را در اصفهان؛ به عبارت دیگر استان‌ها را درگیر تئاتر کنیم. می‌خواهم بگویم که پراکنده شدن تئاتر در شهر تهران یکی از اهداف ماست و اگر مخاطبی به سمت تماشای تئاتر نمی‌آید ما به سمت او می‌رویم.به نظرم این موج و این حرکت در طول سال ادامه خواهد داشت و ما را تا جشنواره آینده بدرقه می‌کند.
* دبیر بیست و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر
