این گروه هر سال نشست‌هایی را پشت درهای بسته و با تدابیر امنیتی شدید در آمریکای شمالی یا اروپا برگزار می‌کند و به بررسی مسائل مهم روز دنیا می‌پردازد. گروه بیلدربرگ در سال 1954با ابتکار چند نفر از دولتمردان اروپا تشکیل شد و نخستین نشست خود را در هتل بیلدربرگ در شهر اوستربیک در هلند برگزار کرد و از آن زمان به همین نام خوانده شد.
مهم‌ترین ویژگی نشست‌های این گروه، محرمانه ماندن گفت‌وگوهایی است که در این نشست‌ها می‌شود. تمام شرکت‌کنندگان تعهد می‌دهند که درباره گفت‌وگوها چیزی در بیرون نگویند، از این رو، همواره منتقدان بیلدربرگ از شفاف نبودن این گروه انتقاد کرده‌اند اما حالا به‌نظر می‌رسد سازمان‌دهندگان این نشست به این نتیجه رسیده‌اند که قدری شفافیت اجتناب‌ناپذیر است. آنان امسال یک شرکت رسانه‌ای آلمانی را به‌کار گرفتند تا بخشی از فعالیت خود را به اطلاع همگان برسانند.
برای نخستین بار این گروه دارای سایت شده و در این سایت موضوع‌های مورد بحث ذکر و افراد حاضر در نشست معرفی شده‌اند. با این حال، مانند همیشه شماری از معترضان در بیرون هتل محل برگزاری نشست حضور داشتند و از محرمانه ماندن محتوای نشست‌ها انتقاد کردند. در نشست‌های این گروه معمولاً بین 120 تا 150 نفر با دعوت شرکت می‌کنند. حدود یک سوم این افراد را مقامات دولتی و سیاستمداران تشکیل می‌دهند و بقیه از بخش‌های مالی، صنعت، آموزش، ارتباطات و مسائل کارگری هستند. اما افرادی هم هستند که پای ثابت این نشست‌ها به شمار می‌روند و بدون آنان اصولاً بیلدربرگ شناخته نمی‌شود.
برجسته‌ترین شخص از این دسته هنری کیسینجر وزیر اسبق خارجه آمریکاست. امسال ازجمله دیوید کامرون نخست‌وزیر انگلیس، جورج ازبورن وزیر خزانه‌داری انگلیس، کریستین لاگارد رئیس صندوق بین‌المللی پول، خوزه مانوئل باروسو رئیس کمیسیون اروپا، اریک اشمیت رئیس گوگل، رابرت دادلی رئیس شرکت نفتی بی‌پی و هنری سایمون رئیس شرکت نفتی شل حضور داشتند اما شاید جالب‌ترین اسم در میان حاضران دیوید پترائوس ژنرال بازنشسته آمریکایی و رئیس سابق سیا بود. گفته می‌شود وی برای بحث درباره طرحی موسوم به شبکه جاسوسی اطلاعات زیاد در بیلدربرگ حاضر شده است.
یکی از موضوع‌های مورد بحث در نشست امسال بیلدربرگ جنگ سایبری و گسترش تهدیدهای ناهمطراز است. نشست‌های بیلدربرگ همواره مورد اعتراض طرفداران حقوق مدنی، آزادی اطلاعات و شفافیت بوده است. آنان می‌گویند هنگامی که بیش از 100نفر از قدرتمندان عرصه سیاسی، اقتصادی و صنعتی غرب در نشستی گرد هم می‌آیند، درباره مشکلات جاری حرف نمی‌زنند، بلکه درباره چگونگی هماهنگ کردن طرح‌های خود درباره وضعیت سرمایه‌داری در غرب ظرف یک یا 2 سال آینده گفت‌وگو می‌کنند.
به گفته این افراد، شاید شرکت‌کنندگان این گروه تصمیمی رسمی نگیرند، اما به‌نوعی اجماع درباره مسائل مطرح‌شده می‌رسند که در میان تصمیم‌سازان اقتصادی و سیاسی جهان پخش می‌شود و نوعی دستور کار جهانی تعیین می‌کند. گروه بیلدربرگ در واقع برای ایجاد ارتباط بیشتر بین سیاستمداران، دولتمردان، صاحبان صنایع، مقامات نظامی، سرمایه‌داران و دیگر افراد صاحب نفوذ در دوسوی اقیانوس اطلس در دوران جنگ سرد تأسیس شد. از این نظر، بسیاری آن را با گروه موسوم به کمیسیون سه‌جانبه مقایسه می‌کنند که در سال 1973 به ابتکار دیوید راکفلر و توسط زبیگنیو برژینسکی شکل گرفت.
تنها تفاوت بین 2گروه این است که کمیسیون سه‌جانبه ژاپن را نیز وارد معادله می‌کند.
منتقدان به فعالیت بیلدربرگ گاه حتی اینگونه ابراز عقیده می‌کنند که بیلدربرگ مرکز نوعی شبکه جهانی توطئه‌پردازی است. به اعتقاد آنان شرکت‌کنندگان در این نشست به حلقه‌ای بسیار قدرتمند از دلالان قدرت بی‌حساب و کتاب تعلق دارند که رهبران جهان را برمی‌گزینند و جهت‌گیری و آینده اقتصاد جهان را رقم می‌زنند.
امسال بیلدربرگ قدری پرده پنهانکاری را کنار زد. حال باید دید آیا این گروه حاضر می‌شود در سال‌های بعد این پرده را کاملاً برچیند.
