سرمربی سابق چلسی که با تصمیم کنفدراسیون فوتبال برزیل جانشین مانو منزس شد، به لندن برگشته تا تیمش را در ورزشگاه ومبلی مقابل تیم‌ملی انگلیس محک بزند. او در نخستین دوره مربیگری‌اش در این تیم توانست برزیل را به قهرمانی جام‌جهانی 2002برساند و حالا هواداران امیدوارند این مربی در خانه، قهرمانی 11سال قبل را تکرار کند. اسکولاری در نخستین کنفرانس مطبوعاتی‌اش هم این خواسته را تأیید کرد و گفت: «یک چیز را بدانید. ما باید قهرمان جام جهانی شویم». اسکولاری در بازگشت به تیم‌ملی برزیل دوباره بازیکنان باتجربه را دعوت کرده است، چرا که معتقد است برای موفقیت در جام‌جهانی نیاز به تجربه است. در میان نام‌های مطرحی که دوباره به تیم‌ملی برزیل دعوت شده‌اند می‌توان به ژولیو سزار(دروازه‌بان کوئینز پارک رنجرز)، هرنانس(هافبک لاتزیو) و رونالدینیو، لوئیز فابیانو و فرد(سه مهاجم باتجربه این تیم) اشاره کرد و انتظار می‌رود همه آنها مقابل انگلیس فرصت بازی پیدا کنند.
اسکولاری اما از نام کاکا که به‌تازگی دو نمایش درخشان با برزیل داشت و همچنین ویلیان که با پیراهن شاختار در لیگ قهرمانان درخشید، صرف‌نظر کرده است. او همچنین لئوناردو دامیائو(مهاجم اینترناسیونال) و ده‌ده(مدافع آماده واسکودوگاما) را به تیم دعوت نکرده و مارسلو(مدافع چپ رئال‌مادرید) و تیاگو سیلوا(مدافع میانی پاری‌سن‌ژرمن) را به‌دلیل مصدومیت در اختیار نخواهد داشت. مانو منزس که پیش از اسکولاری هدایت برزیل را بر عهده داشت، پس از ناکامی در جام‌جهانی2010، بازیکنان مسن را کنار گذاشت. او به‌دنبال ساختن تیمی براساس بازیکنان نسل جدید بود و تلاش می‌کرد فوتبالی صبورانه و نزدیک به سبک فوتبال اروپایی پیاده کند. مهم‌ترین رویکرد او بازی بدون مهاجم نوک بود و در این راه نیمار، پدیده جدید فوتبال برزیل و مهاجم سانتوز را در خط حمله آزاد گذاشته بود، درحالی‌که در کنار او یا پشت سرش بازیسازی مثل اسکار، کاکا، تیاگو نوس یا هالک بازی می‌کرد. اسکولاری اما فعلا علاقه‌ای به استفاده از این آرایش ندارد و مهاجمان کلاسیکی مثل لوئیز فابیانو و فرد را به تیمش دعوت کرده است. اسکولاری درباره مهاجمان سائوپائولو و فلومیننزه گفت: «من بازیکنانی با این ویژگی‌ها را بیشتر می‌پسندم. نظر من این است که از هر دوی آنها در جریان بازی استفاده کنم البته نه به‌طور همزمان؛ شاید هر کدام 45دقیقه». اگر تیم‌های قبلی اسکولاری را به‌عنوان مرجع درنظر بگیریم، او به‌دنبال ساختن تیمی مستحکم و فیزیکی خواهد بود.
گرمیو و پالمیراس، موفق‌ترین تیم‌های او در دهه90 و تیم ملی پرتغال که به فینال یورو2004 و نیمه‌نهایی جام‌جهانی2006 رسید، همگی استخوان‌بندی محکمی داشتند. اسکولاری همچنین معتقد است که نیمار می‌تواند به اندازه لیونل مسی و کریستیانو رونالدو مؤثر باشد. او مصمم است خط دفاعش را که به‌دلیل عدم‌تمرکز در مواردی شکننده بوده به کیفیت خط هافبکش برساند که با بازیکنان سریع و قدرتمندی مثل رامیرس و پائولینیو می‌تواند با هر خط هافبکی برابری کند. البته به‌نظر می‌رسد مهم‌ترین تأثیر اسکولاری در خارج از زمین باشد. برزیلی‌ها به داشتن مربیان جدی و خشن در فوتبال‌شان مشهورند. اسکولاری اما خشونت را با سادگی ادغام کرده و نزد هواداران محبوبیت زیادی دارد. بازیکنان قدیمی هم او را مثل یک پدر می‌دانند و نسلی که به قهرمانی جام‌جهانی در ژاپن رسید به «خانواده اسکولاری» شهرت دارد. او نه‌تنها می‌تواند بازیکنان را متقاعد کند که با تمام وجود برای او بجنگند بلکه حمایت همه مردم برزیل را هم پشت سرش می‌بیند و از نگاه یکی از شاگردان سابقش، این موضوع ارزش زیادی دارد. ادمیلسون، مدافع برزیل در جام‌جهانی2002 در این‌باره می‌گوید: «او می‌داند چه زمانی تمرین را متوقف کند و برای بازیکنان نمایشنامه حماسی بخواند. او می‌داند چه زمانی بازیکنان شوخی می‌کنند و چه زمانی بازی را جدی گرفته‌اند. او توانایی این را دارد که افراد را متحد کند(چه بازیکنان و چه هواداران) و می‌داند چگونه حمایت همه را جلب کند. این نکته خیلی مهمی است».
