در هیچ یک از دو تیم ایران و کره‌شمالی نظم و برنامه‌ای وجود نداشت اما تیم ملی ایران یک تصمیم منطقی اتخاذ کرد؛ اینکه بازی را از سرعت انداخت. کره‌ای‌ها به دنبال سرعت‌دادن به جریان بازی بودند. اما ایران بیشتر سعی در حفظ جریان بازی داشت. استارت‌های مهدی مهدوی‌کیا و حرکات ترکیبی کاپیتان تیم ملی با علی کریمی و حسین کعبی به موقعیت‌های خطرناکی منجر شد.
موردی که به نظرم می‌رسد، ناهماهنگی وحید هاشمیان با دیگر ملی‌پوشان است. ضمن اینکه وقتی این مهاجم را در نوک خط حمله تنها می‌گذاریم با توجه به ویژگی‌های بازی‌اش، نباید توقع داشته باشیم قدرت حفظ توپ و مانور فوق‌العاده‌ای داشته باشد. از سویی دیگر در نیمه‌اول مسعود شجاعی نیز دو موقعیت را از دست داد؛ موقعیت‌هایی که با توجه به پراشتباه بودن خط دفاعی تیم ملی کره‌شمالی می‌توانست، ایران را به گل برساند.
معتقدم در نیمه‌اول هیچ یک از دو تیم کار چشمگیری نداشتند. افشین قطبی در این بازی از سیستم 1-3-2-4 استفاده کرد. تنها اشکال کار در اینجا بود که ضدحمله ما قدرتمند ظاهر نشد. چون تیم ما فقط با یک مهاجم نوک بازی کرد. اما در نیمه‌دوم دو تیم شکل بازی خود را تغییر دادند.
ایران و کره‌شمالی هردو سعی داشتند با ارائه یک بازی هجومی به دروازه یکدیگر برسند. البته تیم کره‌شمالی سرعتی‌تر کار می‌کرد و از امتیاز میزبانی خود به خوبی بهره می‌برد. فشار هواداران حاضر در ورزشگاه پیونگ‌یانگ، باعث شده بود آنها برای گل زدن به تیم ملی کشورمان اشتیاق زیادی نشان دهند. اما متاسفانه در تیم ما اراده‌ای برای رسیدن به پیروزی وجود نداشت. تیم ما بی‌برنامه کار کرد. آنجا که خلیلی به جای هاشمیان وارد زمین شد به وضوح مشخص بود که محسن خلیلی به خوبی خود را گرم نکرده است و با آمادگی جسمانی کمی وارد زمین شده است.
به همین دلیل بلافاصله مصدوم شد و وقتی معدنچی به جای محسن خلیلی مصدوم به بازی آمد مشکلات تاکتیکی تیم ما دو چندان شد. از دقیقه 67 به بعد تیم ما بدون مهاجم بازی کرد. در ضمن من تعجب می‌کنم که چرا بازیکن آماده‌ای مثل محمدرضا خلعتبری باید در 5 دقیقه پایانی وارد زمین شود. این تعویض هیچ توجیه منطقی‌ای نداشت.
به طور‌کلی من عملکرد تیم ملی ایران را مقابل کره‌شمالی منفی ارزیابی می‌کنم و عقیده دارم این مساوی برای ما کمتر از باخت نبود. ما با این رویه به جام جهانی نمی‌رویم و فقط باید منتظر بمانیم که در دو دیدار آینده با کسب پیروزی امیدهای‌مان برای صعود به جام جهانی زنده شود. این را هم باید بگویم که متاسفانه تیم ملی ما به لحاظ بدنی نیز به هیچ‌وجه آماده نبود.
