همشهری آنلاین - مریم قاسمی : دولت وقت (امینی) ساخت پل را بعید جلوه می‌داد و برای همین از دولت‌های خارجی استمداد می‌جست، اما دانشجویان رشته معماری دانشکده فنی تهران، این مهم را به انجام رساندند و دو دهنه پل محله جوادیه را ساختند و آن را به خیابان شوش و ابتدای راه‌آهن متصل کردند و با برپایی نماز شکر، مرهمی بر زخم عمیق مردم محروم منطقه جوادیه گذاشتند. این در حالی بود که دربار و دولت امینی تنها نظاره‌گر این فعالیت مردمی و دانشجویان بودند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
برای سال‌های متمادی پل بتونی جوادیه کارایی مناسبش را حفظ کرد تا اینکه قریب به یک دهه پیش، از آنجا که با گذشت نیم قرن چهره محله، شمار جمعیت و میزان آمدوشدها دیگر قابل‌قیاس با گذشته نبود و پل بتونی کشش لازم را برای تردد روان شهروندان نداشت، صحبت از ساختن پلی جدید شد؛ پلی که امروز به تعبیری، سومین نماد تهران پس از میدان آزادی و برج میلاد به حساب می‌آید. پل کابلی جوادیه که از حیث ظاهر هم متفاوت به نظر می‌رسد، در این حال و هوا متولد شد.
«علی‌محمد کریم‌پور» معاون حمل‌ونقل و ترافیک شهردار منطقه۱۶با بیان اینکه عمده پل‌ها روی ۴ پایه بنا شده، اما پل کابلی جوادیه مشابه سوزن قطار بر روی سه پایه قرار دارد، می‌گوید: «این پل ۲۱۰ متر طول دارد که ۸۴ متر آن شیب راه شمالی ـ جنوبی است و ۱۰۴ متر و نیم آن معلق، به این معنی که یک ساختمان ۳۳طبقه را از وسط توسط کابل نگه داشته باشیم و هیچ پایه‌ای زیر آن نباشد و همچنین ۳۰ متر عرض دارد به این شکل که یک ساختمان ۱۰ طبقه از وسط توسط ۱۲ دسته کابل حفظ شده باشد.»
حالا هنگام تماشا یا عبور از این پل می‌توان خاطره‌های بسیاری را در ذهن به تصویر کشید؛ خاطره آن پل زیبای قدیمی، آن سیل وحشتناک و همت بلند دانشجویان فنی‌که با دست خالی پل ارتباطی مردم را در جوادیه ساختند تا پنجاه سال بعد جایش را به همتای مدرن امروزی‌اش بدهد.
نظر شما