زورکی علی دایی نمی‌شویم

خیلی از پدر و مادرهایی که بچه‌های خود را به سالن‌های ورزشی می‌برند، چنین آرزویی دارند. شاید به همین دلیل هر روز زحمت رفت و آمد مسیر خانه تا مجموعه‌های ورزشی را می‌کشند تا شاید روزی فرزندشان را در قواره یک قهرمان ببینند. غافل از این که کودکان و نوجوانان با همان عالم بازی بچگی شان. فارغ از همه رویاهای پدر و مادرها و به دور از چشمان آنها، حتی در سالن‌های ورزشی هم به بازی‌های کودکانه و شیطنت‌های خود مشغولند و خیلی به فکر قهرمانی در المپیک و... نیستند.

   یکی از مربیان آموزش تکواندو در این باره می‌گوید: تب ورزش به خصوص در فصل تابستان که نوجوانان درس و مدرسه ندارند، بیشتر می‌شود و تعداد مراجعان برای آموزش در تابستان همیشه بیشتر از سایر ماه‌های سال است، ولی یک تفاوت اساسی که وجود دارد این است که در سایر ماه‌ها بیشتر کسانی می‌آیند که واقعاً به رشته‌های ورزشی علاقه دارند، ولی در تابستان بیشتر با اجبار و حتی انتخاب خانواده‌ها، نوجوانان  وارد مجموعه‌های ورزشی می‌شوند و در نهایت نیز با کمترین یادگیری و فقط صرف وقت خارج می‌شوند.

بچه ها بازی و تحرک را دوست دارند. آنها به‌طور طبیعی دوست دارند، بالا و پایین بپرند، به توپ ضربه بزنند، پرش کنند، توپ پرتاب کنند و به‌طور کلی بازی کنند.

 همه اینها به نوعی ورزش مورد علاقه آنها محسوب می‌شود. آنها در حیاط مدرسه، پارک، کوچه و خیابان می‌دوند و از هر وسیله‌ای به خصوص وسیله ورزشی، برای بازی و تفریح استقبال می‌کنند. اگر این روزها سری به پارک‌ها بزنید، بچه هایی را می‌بینید که فارغ از این که وسایل ورزشی نصب شده مناسب سن آنهاست یا نه؟ از میله‌ها و وزنه‌ها آویزان می‌شوند و شیطنت می‌کنند و به اصطلاح ورزش می‌کنند. البته نه با این هدف که قهرمان جهان و یا یک ورزشکار حرفه‌ای شوند،فقط برای این که بتوانند شیطنت و دسته‌جمعی بازی کنند.

   بازی و ورزش حق همه کودکان است. شاید به همین دلیل حتی سازمان جهانی یونیسف نیز در برنامه‌های ویژه خود برای کودکان نگاه ویژه‌ای به ورزش و بازی کودکان دارد. البته نباید فراموش کرد که بازی‌ها و ورزش باید به تربیت قوای فکری و جسمی کودکان کمک کند. بسیاری از استعدادهای نهفته کودکان و نوجوانان از دل همین ورزش‌ها و بازی‌ها شناخته می‌شود.

   نوجوانان می گویند : ما در سن کودکی و نوجوانی باید به سمت ورزش‌ها و بازی‌هایی برویم که به آنها علاقه داریم و  از آن لذت می‌بریم.

   ما ضمن لذت بردن از بازی، مهارت‌های پایه ورزشی را می‌آموزیم و در سنین بالاتر رشته مورد علاقه خود را دنبال می‌کنیم و این هنر والدین و مربیان است که استعدادهای ورزشی ما را کشف کنند. البته نباید فراموش کرد که همه ما ورزشکار نخواهیم شد. پس بهتر است ما  را آزاد بگذارید تا با شرکت در بازی‌های گروهی و ورزش‌های مورد علاقه، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنیم و برای یک زندگی اجتماعی آماده شویم.ما قرار نیست زورکی علی‌دایی، رونالدو، هادی ساعی یا حسین رضازاده شویم.

اجازه بدهید از در و دیوار بالا برویم، متکا  شوت کنیم و با جوراب توپ درست کنیم. وظیفه ما انتخاب رشته اجباری برای نوجوانان نیست. تهیه وسایل و اسباب‌بازی و تفریح سالم و سپس راهنمایی ما و کشف استعدادهای ورزشی، وظیفه مربیان است. پس  حالا که روز جهانی کودک است و همه در این روزها از کودکان صحبت می‌کنند بهتر است به حق بازی و ورزش کودکان نیز احترام بگذاریم.