جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و جشنواره بین‌المللی نمایش عروسکی که از جشنواره‌های مهم هستند، هرگز رنگ اسپانسر را به‌خودشان ندیده‌اند، درست برخلاف جشنواره‌های فیلم و موسیقی که بدون اسپانسر برگزار نمی‌شوند. دلایل این امر را در جاهای مختلفی می‌توان جست‌وجو کرد، اما نباید از نقش بازاریابی و نگاه هنرمندان به این مقوله صرف نظر کرد.
هفتمین جشن منتقدان و نویسندگان تئاتر در حالی برگزار شد که تا آخرین لحظه، روز وساعت برپایی آن مشخص نبود. به همین دلیل حاضران در جشن، تعداد محدودی بودند.
اما حضور اسپانسرها در سالن حوزه هنری در این جشن، تائیدی بر این نقش پررنگ بازاریابی و تلاش انجمن منتقدان بود. اگر اسپانسرها حاضرند در مقیاسی کوچکتر و در تعداد مخاطب محدود و البته با هزینه کم به فضای تئاتر بیایند، سؤال اینجاست که چرا با حضور هنرمندان نامی تئاتر و حتی تئاترهای پرمخاطب این حضور بی‌رنگ است.
حضور هنرمندان درجه اول در این جشن منهای بخش معنوی کار، توجه مناسبی برای حضور اسپانسرها هستند. اگر مخارج 4 یا 5 اسپانسر که در این جشن صرف کردند را ضربدر تاثیری که روی مخاطب گذاشته‌اند، حساب کنیم به عددی می‌رسیم که نتیجه آن نشان دهنده این است که پتانسیل جذب اسپانسر در تئاتر کاملا ناشناخته است.
نوک پیکان ناشناخته بودن این انرژی بزرگ فقط به سمت هنرمندان و مسئولان تئاتری کشور نیست،چراکه دنیای اسپانسر خواسته‌هایی دارد که همسو با دنیای تئاتر نیست و این به عدم‌شناخت دوطرف بر می‌گردد.
هنرمندان تئاتر را باید توجیه کرد که اسپانسر از قداست تئاتر کم نمی‌کند و سرمایه‌گذاران هم باید توجیه شوند که تبلیغ فقط مستقیم نیست. بهتراست تعداد محدود مخاطبان تئاتر را مسئله مهم عدم تمایل اسپانسرها در نظر نگیریم، چرا که تعداد محدود حاضران در جشن منتقدان و نویسندگان سینمایی این موضوع را رد کرد.
