دردسرهای زندگی در خانه‌های عمودی

همشهری آنلاین_شقایق عرفی نژاد:  او در همین فضاهای کوچک فرزندش را بزرگ می‌کند، مهمانی می‌دهد، مشاجره می‌کند و آرامش می‌یابد. اما زندگی در این آپارتمان‌ها، قوانین و قواعدی دارد؛ قوانینی که اتفاقاً مدون و تشریح‌شده هستند و دسترسی به آنها آسان است و مدیر هر ساختمانی به‌راحتی می‌تواند آنها را در اختیار ساکنان قرار دهد. اما این قواعد و قوانین در بسیاری از آپارتمان‌ها و مجتمع‌ها جدی گرفته نمی‌شوند و یا ساکنان اصولاً اطلاعی از آنها ندارند.  در چند محله از منطقه‌های ۶ و ۷ این مشکلات را بررسی کرده اند.

• آپارتمان‌های کوچک، سر و صداهای زیاد

از نخستین قواعدی که باید در آپارتمان‌ها رعایت شود و اصولاً از مهم‌ترین جنبه‌های فرهنگ درست آپارتمان‌نشینی است، سر و صدا نداشتن و بر هم نزدن آرامش دیگران است. امروز بیشتر افراد شاغل هستند و معمولاً روزشان را با استرس‌های‌کاری می‌گذرانند. این افراد زمانی که به خانه برمی‌گردند دنبال آرامشند و دیوارهای خانه آنقدر قطور نیستند که سر و صداهای خانه همسایه را در خود نگه دارند. بنابراین، باید قبول کنیم چهاردیواری دیگر چندان اختیاری نیست. یکبار در هفته می‌توان مهمانی پر سر و صدا داشت، اما شلوغی و صدای بلند و رفت‌وآمد زیاد چیزی نیست که همسایه ما هر روز بتواند آن را تحمل کند.  
  «سمانه امیری» که در یک آپارتمان در خیابان خردمند زندگی می‌کند، می‌گوید: «شیشه‌های خانه دوجداره نیست و نمی‌تواند مانع ورود کامل صداهای خیابان به داخل خانه شود. بنابراین شرایط و در بهترین حالت، خانه بی‌سر و صدایی نداریم. به این اضافه کنید صداهای همسایه‌های کناری را که دیگر واقعاً تحمل را برای آدم سخت می‌کند.» او این را هم اضافه می‌کند که: «تمام اهالی خانواده‌ای که در واحد کناری ما زندگی می‌کنند، در هر بار ورود و خروج به خانه در را با بیشترین صدایی که می‌توانند باز می‌کنند و می‌بندند. معمولاً هم در راهرو و وقت پایین رفتن از پله‌ها، با صدای بلند با هم حرف می‌زنند. یکی دو بار هم تذکر داده‌ایم، اما فایده‌ای نداشته است.» 
«مانی صدیقی» هم که در آپارتمانی کوچک در خیابان توانیر با همسرش زندگی می‌کند، از همین مزاحمت‌های صوتی گلایه می‌کند: «در آپارتمان‌هایی که کمی‌بزرگ‌تر هستند، مثلاً ۱۸۰‌متر مساحت دارند، افراد می‌توانند نگران آلودگی‌های صوتی که ایجاد می‌کنند، نباشند. چون احتمال اینکه باعث ناراحتی همسایه‌ها شوند، کمتر است. اما وقتی در آپارتمان ۶۰ متری زندگی می‌کنیم، باید مراعات کنیم تا صداهای خانه‌مان مزاحمت برای کسی ایجاد نکند. اما خیلی از افراد این مسئله  را رعایت نمی‌کنند. صدای تلویزیونشان بلند است، با صدای بلند با هم حرف می‌زنند و یا با صدای بسیار زیاد به موسیقی گوش می‌دهند. این کار واقعاً درست نیست و باعث آزار همسایه‌ها می‌شود.»

• ظاهر آشفته راه‌پله

آپارتمان فقط شامل خانه نیست. محیط مسکونی آپارتمان از همان جلو در ورودی ساختمان شروع می‌شود؛ مسئله کوچکی که اگر همه اهالی یک ساختمان آن را بپذیرند، بسیاری از مشکلات حل می‌شود. اما برای خیلی‌ها شهرشان که هیچ، حیاط و راه‌پله ساختمانشان هم خانه‌شان نیست. آنها هیچ‌دقتی به محیط بیرون خانه‌شان ندارند و تمیز بودنش برایشان مهم نیست. این روزها به دلیل وجود ویروس کرونا پیشنهاد شده است که کفش‌ها را جلو در آپارتمان بیرون آورد و همانجا گذاشت. اما این افراد پیش از این هم همین کار را می‌کردند. آنها بدون اینکه جاکفشی بیرون در گذاشته باشند، کفش‌ها را پشت در بیرون می‌آورند و رها می‌کنند. این منظره زشت را در بسیاری از آپارتمان‌ها می‌توان دید. «سعید مددی» یکی از شاکیان این ماجراست: «همسایه‌ای داریم که در این مورد بسیار بی‌ملاحظه است. هر بار که از جلو خانه آنها رد می‌شوم، با چند جفت کفش مواجه می‌شوم.»
  «شهناز نبئی»، شهروند دیگری که ساکن خیابان پلیس و خانه‌دار است، از لکه‌های به‌جامانده از زباله‌های همسایه‌ها شکایت دارد: «یکی ‌ـ دو واحد در آپارتمان ما هستند که ساکنانشان به‌هیچ‌وجه زمان بردن زباله دقت نمی‌کنند که آیا کیسه زباله‌شان پاره است یا خیر. در بیشتر موارد هم لکه شره‌های زباله‌شان روی پله‌ها دیده می‌شود. حتی زمانی که ساختمان به‌تازگی نظافت شده باز هم رعایت نمی‌کنند. حتی گاهی پوشش آبنبات و شکلاتی را که می‌خورند، در راهرو می‌اندازند.» او این مسئله  را هم اضافه می‌کند که بعضی ساکنان از مشاعات ساختمان برای انبار وسایلشان استفاده می‌کنند: «در خانه قبلی که زندگی می‌کردیم یکی از همسایه‌ها که اصلاً از ساختمان اسباب‌کشی کرده بود و رفته بود، مقدار زیادی وسایل کهنه و شکسته و به دردنخور را در پاگرد پشت‌بام انبار کرده بود. وقتی هم که با او تماس گرفته شد که فکری برای این وسایل بکند، گفته بود کسی حق ندارد به وسایل دست بزند و خودم به‌زودی برای بردنشان می‌آیم. ولی هیچ‌وقت نیامد و همسایه‌ها هم برای اینکه دردسر ایجاد نشود، به وسایلش دست نزدند. برای همین همیشه پاگرد پشت‌بام کثیف و شلوغ بود.» 

• امنیت ساختمان شوخی نیست

یکی از مسائل بسیار مهم در زندگی آپارتمانی، امنیت ساختمان است. ساکنان هر مجموعه و هر آپارتمان موظفند در رفت و آمدهایشان امنیت ساختمان را در نظر بگیرند وکاری نکنند تا خطری بقیه اهالی ساختمان را تهدید کند. ساده‌ترین آن کنترل در ورودی و خاطرجمع بودن از بسته بودن آن بعد از هر ورود و خروج است. «لاله خسروی» ساکن محله سهروردی می‌گوید: «اغلب سکنه ساختمانی که در آن زندگی می‌کنم، این مسئله را رعایت می‌کنند و مراقبند تا در همیشه بسته باشد. اما گاهی در پارکینگ که به‌صورت کنترلی کار می‌کند، باز می‌ماند یا اهالی قبل از اینکه از بسته بودن آن مطمئن شوند، با سواری حرکت می‌کنند.» 

• شارژ، این شارژ مسئله‌ساز

در بسیاری از ساختمان‌ها در روزی مشخص از ماه مبلغی از ساکنان توسط مدیر ساختمان دریافت می‌شود تا با آن هزینه‌های آب و برق و گاز ساختمان و سایر هزینه‌های جاری پرداخت شود. چیزی که در ظاهر بسیار ساده به نظر می‌رسد، در عمل‌گاه به مسئله‌ای بغرنج تبدیل می‌شود که حل آن بسیار مشکل است. یکی از ساکنان ساختمانی در حوالی خیابان خواجه‌نصیر، می‌گوید تجربه‌های بسیار بدی در این زمینه دارد: «زمانی من مدیر ساختمان بودم و یکی از وظایفم این بود که سر ماه شارژ اهالی را از آنها بگیرم. همین مسأله کوچک هر ماه باعث کدورت و بحث می‌شد. چون یکی دو نفر از ساکنان به‌صورت کاملاً بی‌منطق از پرداخت کامل شارژ سر باز می‌زدند. هیچ‌طور هم نمی‌توانستم آنها را متقاعد کنم که با بقیه اهالی تفاوتی ندارند و باید شارژ ساختمان را مثل بقیه پرداخت کنند.» 

•  آرامش در حضور دیگران

همین بررسی کوچک نشان می‌دهد مشکلات آپارتمان نشینی کم‌وبیش در محله‌های مختلف از مرفه نشین و غیر از مرفع نشین وجود دارد و به نظر می‌رسد تنها راه حل آن احترام به حقوق همسایگان است تا آرامش را درحضور دیگران تجربه کنیم.

• مالک، مستأجر و باز هم مالک

شاید دور از ذهن به نظر برسد، اما مسئله مالک و مستأجری در روابط همسایگان و نظرسنجی برای انجام کارهای ساختمان تأثیرگذار است. این مورد را «مونا پورمختار» از اهالی یوسف‌آباد مطرح می‌کند و ادامه می‌دهد: «به‌عنوان یک مستأجر از بسیاری از رفتارهای همسایگانم دلگیرم. ما اصولاً خانواده بی‌سر و صدا و کم‌جمعیتی هستیم. اما اوایل که به این ساختمان آمده بودیم، به دلیل اینکه چند روز بعد از اسباب‌کشی کارتن‌هایمان هنوز جلو در بود، همسایگانمان با صاحبخانه تماس گرفتند و مسئله را به او گفتنند.