پنجشنبه ۲ مرداد ۱۳۹۹ - ۰۹:۰۵
۰ نفر

نفیسه مجیدی‌زاده: تابستان است و هم‌چنان در قرنطینه‌ی خانگی هستیم. در تهران اجتماع بیش از ۱۰ نفر ممنوع شده است. ما اجتماع خودمان را داریم، آن‌هم در سرزمینی که مرز ندارد؛ ما این‌جا اشتراک‌های زیادی داریم؛ گاهی ویدیوهای شبیه هم می‌سازیم که از دیدنش سیر نمی‌شویم، این ویدیوها را افراد زیادی می‌بینند و لایک می‌کنند.

دابسمش در قرنطینه!

تعداد لایک‌ها مهم است. تعداد بازدیدها مهم است. لایو می‌گذاریم، آدم‌هایی که می‌شناسیم و نمی‌شناسیم اظهار نظر می‌کنند. بعضی بددهن هستند و بعضی مهربان... چالش‌های هفتگی داریم و فقط کافی است با موضوعی مشخص و تعیین‌شده یک فیلم از خودمان بگیریم و تمام!

مثل کیسهی نایلکس!

دابسمش برنامه‌ی جدیدی نیست، اما کرونا تب دابسمش را بالا برده است. اپلیکیشن‌ها و برنامه‌های دابسمش میلیون‌ها بار دانلود می‌شوند. قلمروی دابسمش گسترش پیدا می‌کند و نوجوانان، مخاطبان و کاربران اصلی چالش‌های آن هستند.

برای ما در ایران، کلمه‌ی «دابسمش» کاربرد کیسه‌ی نایلکس را دارد. «نایلکس» نام یک شرکت بزرگ تولیدکننده‌ی نایلون‌های پلاستیکی است که شهرتش باعث شده، بسیاری مواقع، به‌جای واژه‌ی کیسه‌ی پلاستیکی از آن استفاده می‌کنیم. دابسمش هم به معنای لب‌خوانی است و اولین اپلیکیشن ارائه‌ی این برنامه دابسمش نام داشت و حالا ده‌ها برنامه‌ی دیگر با نام‌های گوناگون در این زمینه فعال‌اند.

از نگاه خودمان

هستی، دانش‌آموز سال یازدهم است که دوره‌ی کوتاهی به‌شدت دابسمش را دنبال می‌کرده و بعد، از آن خسته شده است. او می‌گوید: «یکی از دبیرهای مشترک ما با مدرسه‌ی کارودانش تعریف می‌کرد، دانش‌آموزی در یک مدرسه‌ی دیگر دارد که در تیک‌تاک (نام یک اپلیکیشن است)، کلیپ‌های فان و بامزه می‌سازد و ۲۰هزار دنبال‌کننده دارد. معلم ما گفت درآمد او از من بیش‌تر است! آی‌دی او اسم عجیب و خاصی داشت.»

آفرین، نوجوانی ۱۲‌ساله، در گروه واتس‌اپ دوستانش گاهی کتاب معرفی می‌کند، ولی هیچ‌کس به او توجهی ندارد و همه درباره‌ی دابسمش‌ها صحبت می‌کنند.

پارسای۱۶ساله هم به این ویدیوها علاقه دارد و می‌گوید: «باید حواست باشد. توی بعضی از این برنامه‌ها می‌شود هنرت را نشان بدهی و خلاق باشی و از لحاظ بصری، صحنه‌های زیبایی تولید کنی، اما بیش‌ترشان یک برنامه‌ی از پیش تعیین‌شده دارند و فقط خسته‌ات می‌کنند.»

همانقدر که غذا میخوریم

«بصیر مقدسیان»، معلم و پژوهشگر توانمندسازی نوجوانان می‌گوید: «می‌توانیم بچه‌ها را آگاه کنیم و شناختی به آن‌ها بدهیم تا خوب و بد را بشناسند. وقتی نوجوانی آگاه شد، دیگر بحث شناخت نیست و خودش به‌عنوان یک نوجوان می‌داند چه کاری خوب و چه کاری بد یا مضرات و خوبی‌های هرفعالیتی چیست.

 اگر کسی زیاد غذا می‌خورد، به این معنی نیست که ضرر پرخوری را نمی‌داند. اگر بسیاری از کارها را در یک فضای آرام و دوستانه از یک نوجوان بپرسند، خودش هم از آن راضی نیست، ولی انجامش می‌دهد تا مثلاً شاید در گروه دوستانش بماند.

همیشه همین بوده است. به نوجوانان نسل گذشته هم که نگاه کنید، می‌بینید مثلاً لباس‌های جورواجور همین حکم را داشت. گاهی اگر آن لباس‌ها را نمی‌پوشیدیم، از گروه دوستان دور می‌ماندیم. و البته گاهی به خواست گروه هم‌سالان تن می دادیم و گاهی نه!

مهم است بدانیم چه‌قدر غذا بخوریم که برای سلامتی ما ضرر نداشته باشد.»

کارشناسان آی.‌تی معتقدند نوجوانان و همه‌ی مردم باید بتوانند دیتا را مدیریت کنند و زمان و نوع استفاده از آن را کنترل کنند؛ همه با هم فیک‌ها را بشناسیم، باید بدانیم گرگ‌های زیادی در لباس میش هستند و باید گرگ‌ها را بشناسیم. 

دوبلهی برعکس

دابسمش یک‌جور دوبله‌ی برعکس است؛ تو اول صدا را داری و بعد تصویر تولید می‌کنی. تا پیش از سال ۲۰۱۴ میلادی، انجام این کار توسط افرادی انجام می‌گرفت که تا حدی از صدا و تصویر سر در می‌آوردند. اما با ورود اپلیکیشن دابسمش، میلیون‌ها نفر در جهان آن را نصب کردند و دوبلور تصویری شدند.

اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های میزبانی ویدیویی، همه‌ی فضا را برای ساختن یک ویدیوی حرفه‌ای فراهم می‌کنند. همه‌ی خلاقیت را سرویس میزبان انجام می‌دهد، چالش را طراحی می‌کند و...

کلیپ‌های دابسمش، ۱۰ ثانیه‌ای‌اند و برای اشتراک روی شبکه‌های اجتماعی ساخته می‌شوند.

کد خبر 533228

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha