این را «پورتیوش» می‌گوید؛ پسر نوجوان بنگلادشی که در مدرسه «متی» در روستای کوچکی در شمال بنگلادش درس می‌خواند.
او و بقیه نوجوان‌های روستا با دست‌های خودشان ساختمان مدرسه را درست کرده‌اند. مدرسه روستای آنها از نوعی گل بسیار سخت و فشرده و از چوب‌های بامبو درست شده و نوجوان‌ها نقش مهمی در ساختن مدرسه داشته‌اند. اهالی این منطقه اغلب کشاورزان فقیر هستند، اما همه اهالی به امید آینده بهتر برای فرزندانشان در ساختن مدرسه همکاری داشتند.
البته این تنها دلیل علاقه بچه‌ها به این مدرسه متفاوت نیست. شیوه آموزش مدرسه متی با همه مدرسه‌های دنیا فرق دارد.
موفق شدم!
«پورتیوش» با خوشحالی دفترش را به دوستش «سوبراتو»، نشان می‌دهد. او موفق شده یک مسئله سخت ریاضی را حل کند. این پسر 15 ساله با علاقه مسئله‌های ریاضی‌اش را حل می‌کند. معلمشان نگاهی به راه‌حل او می‌اندازد و «پورتیوش» را تشویق می‌کند. شیوه آموزش در این مدرسه به شکل مشارکت، بحث و گفت‌وگوست. معمولاً معلم موضوع درس را مطرح می‌کند و دانش‌آموزان، که قبلاً در باره درس تحقیق کرده‌اند، هم‌زمان با بحث و گفت‌وگو درس را یاد می‌گیرند.
در مدرسه «متی»، دانش‌آموزان علاوه بر درس‌های مرسوم با شیوه و راه و رسم زندگی آشنا می‌شوند.
