صدای تک تک نت‌ها

درآمد اول:
دونوازی تار و تمبک - مثل هر اتفاق و برنامه دیگری، کنسرت گروه هم آوایان در تالار بزرگ وزارت کشور، با 45 دقیقه تاخیر آغاز می شود تا به مردم یادآوری کنند که اجرای بدون تأخیر در کنسرت معنی ندارد.

اما برای آنان که پس از تور گروه هم آوایان در اروپا و آمریکا، برای دیدن کنسرت این گروه در ایران حسرت می‌خوردند ؛ تاخیر در اجرای کنسرتی به سرپرستی استاد حسین علیزاده، آزار دهنده نبود. او این بار با همراهی تمبک مجید خلج، اجرای گروهش را به دو بخش تقسیم کرده بود. بخش اول به بداهه نوازی تار و تمبک و بخش دوم به اجرای گروه 12 نفره
هم آوایان، اختصاص داشت.

در بخش نخست علیزاده پس از کوک کردن تارش، مقام داد و بیداد را آغاز می‌کند. تجربه ای که با همایون شجریان و کیهان کلهر در اجرایی در آمریکا داشت.

مقام زیبای داد و بیداد از گوشه داد ماهور آغاز شده و در بیداد همایون به پایان می‌رسد. علیزاده این بار باز هم همچون آثار دیگرش، زخمه‌هایش بر تار، صدای تک تک نتها را به گوش می رساند. چه آن زمان که تک سیم می نوازد و چه آن جا که با مضراب پر، بر سیم‌ها زخمه می‌زند.

مجید خلج نیز که پیشتر صدای سازش را همراه با علیزاده در آلبوم‌های همنوایی، کنسرت نوا و کنسرت همایون شنیده‌ایم‌،چندی است از پاریس برگشته تا نشان دهد که تمبک فقط پوست آن نیست، بلکه در جواب و در کنار زخمه‌های ریز علیزاده، می‌توان بر چوب تمبک ضربه زد یا ناخن روی پوست آن کشید. این دو پس از بداهه نوازی در مقام داد و بیداد به نوا و اصفهان می‌رسند تا ما را به یاد آلبوم زیبای رازو نیاز بیندازند.

بداهه نوازی شوشتری نیز مانند سایر بخش‌ها، بر پایه گوشه‌های ردیف موسیقی ایران شکل گرفت.حتی تمبک نیز با استفاده از ریتم خاص برخی از گوشه‌ها و اجرای بداهه ریتم‌ها توانست شور دیگری در اجرای علیزاده برانگیزد. آن دو آنچنان از همنوایی با یکدیگر به وجد آمدند که پس از پایان بخش اول یکدیگر را در آغوش کشیدند. در واقع می‌توان گفت که در این دو نوازی، تبادل احساس بین علیزاده و خلج به خوبی مشهود بود.

درآمد دوم: گروه هم آوایان

گروه هم‌آوایان در سال 1368 توسط حسین‌علیزاده تشکیل شد تا شیوه جدیدی را در آواز ایرانی تجربه کند. شیوه گروه هم‌آوایان در آوازخوانی بر پایه آواز جمعی غربی اما با توجه به ویژگی‌های موسیقی ایرانی است.

این گروه با روش تداخل نواها در یکدیگر توانستند صدای خانم‌های گروه را در کنار صدای آقایان به گونه‌ای قرار دهند که مشکل تک خوانی خانم‌ها در حالی که شبیه به همخوانی مانند کٌر نباشد، برطرف شود. از این گروه با سرپرستی حسین علیزاده تاکنون آلبوم‌های موسیقی فیلم  گبه‌، نوبانگ کهن، آوای مهر، موسیقی فیلم دلشدگان و به تماشای آب‌های سپید منتشر شده است. البته در هر کدام از این آلبوم‌ها تعداد نوازندگان و نوع سازها متغیر بوده است.

 از گروه تقریبا ثابت قبلی در آخرین کنسرتشان، افسانه رثایی، محمدرضا ابراهیمی و علی صمد پور،حضور داشتند. صبا و نیما علیزاده، پسران دوقلوی حسین علیزاده، پیام جهانبانی، علی بوستان، نگار خارکن، راحله برزگری، علی صمد پور و پوریا اخواص نیز سایر اعضای گروه هم آوایان را در این اجرا همراهی می‌کردند.

در ابتدای بخش دوم علیزاده با ساز شورانگیز، همراه با سایر اعضا، سرود سرمست را بر اساس شعری از مولانا با مطلع « ساقیان سرمست در کار آمدند، مستیان در کوی خمار آمدند‌» آغاز می‌کنند. در ادامه صبا علیزاده با نوای کمانچه و نیما علیزاده با رباب، درآمد راست پنجگاه را استادانه می‌نوازند. نیما نیز مانند پدرش از تمام اجزای ساز و با شیوه‌های مختلف استفاده می‌کند تا نشان دهنده تفاوتش با سایر نوازنده‌های این ساز باشد.

قطعه شب چراغ عشق با شعری از ه.ا.سایه در چهار مضراب راست پنجگاه نواخته می‌شود. پس از آن، گروه با فرود به گوشه اصفهانک زمینه خواندن تصنیف  گلبانگ سربلندی در آواز بیات اصفهان را فراهم می کنند. این قطعه با شعری از حافظ شیرازی و با مطلع «راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد، شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد» شور دیگری در شنوندگان بر می‌انگیزد.

 تکنوازی سه تار در گوشه جامه دران آواز بیات اصفهان توسط علی‌بوستان با زخمه‌های پراکنده علیزاده بر ساز شور‌انگیز اجرا می‌شود. سپس مجید خلج زنگ سرانگشتی به دست می‌کند تا همراه گروه، یک قطعه سازی با شعر پرده ساز شفیعی کدکنی اجرا کنند.

تکنوازی عود در گوشه بیات راجه اصفهان را محمدرضا ابراهیمی اجرا می‌کند و به آواز رباب دل با شعری از مولانا می‌رسد و گروه همزمان با آواز پوریا اخواص، این بیت را تکرار می‌کنند:
دلم ترا چو ربابی، تنم ترا چو خرابی

 تکنوازی بم تار در بیات راجه را پیام جهانبانی با تک مضرابهای شورانگیز، عود و رباب همراه می‌شود و به تصنیف گل‌های کبود می‌رسد. اجرای این تصنیف در آواز بیات اصفهان شعر زیبای فریدون مشیری را زیباتر می‌کند. دو بیت اول شعر گل‌های کبود این است:
ای همه گل‌های از سرما کبود، خنده‌هاتان را که از لب‌ها ربود؟
مهر هرگز اینچنین غمگین نتافت، باغ هرگز اینچنین تنها نبود

 درست در لحظه‌ای که شنوندگان احساس می‌کنند که این تصنیف به پایان رسیده و می‌خواهند برای گروه دست بزنند، هم‌آوایان از آواز بیات اصفهان به راست پنجگاه فرود می‌آیند و تصنیف بوی باران را اجرا می‌کنند.

قطعه پایانی تصنیف سرود گل بازهم بر اساس شعری از فریدون مشیری است.گروه هم‌آوایان راضی از اجرا و ارتباط خوب آشکاری که بین اعضای گروه بود، می‌خواهند صحنه را ترک کنند اما مردم می‌خواهند که آنها باز هم اجرا کنند. استاد علیزاده یک بار صحنه را ترک کرد و پس از چند دقیقه بازگشت.

 گروه هم آوایان بر‌خلاف سایر گروه‌ها که یکی از آهنگهای همان کنسرت را اجرا می کنند، تصنیف دلشدگان را که سالها پیش علیزاده برای فیلم علی حاتمی ساخته بود، خواندند. با این تفاوت که گروه هم آوایان با آواز افسانه رثایی، راحله برزگری، پوریااخواص و علی صمدپور جایگزین صدای استاد شجریان، شده بود.