به نوشته نیویورک تایمز در حالیکه پزشکان و پرستاران این بیمارستان در ماه آگوست تمام تلاش خود را می‌کردند تا بیماران مبتلا به ابولا را زنده نگهدارند، مقامات منطقه تهدید کردند که اگر موائد زائد بیماران ابولا وارد فاضلاب بیمارستان شود، دسترسی بیمارستان اموری به شبکه فاضلاب را قطع می‌کنند.
شرکتی انتقال زباله‌های بیمارستان را به زباله‌سوز بر عهده داشت، از تحویل گرفتن هر چیزی که برای یک بیمار مبتلا ابولا استفاده شده بود، پیش از استریل کردن آنها، خودداری می‌کرد. پیک‌ها نمونه‌های خون بیماران به چند بلوک آنطرف‌تر برای انجام آزمایش در ساختمان «مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها» (CDC) نمی‌بردند. و پیتزافروشی‌ها به کارکنان بیمارستان در هیچکدام از بخش‌ها غذا نمی‌دادند.
دکتر بروس ریبنر، متخصص بیمارهای عفونی که سرپرستی مراقبت این بیماران را بر عهده داشت، در مصاحبه‌ای در این باره می‌گوید: «هر چقدر هم که از قبل طرح‌ریزی کرده باشید، متوجه خواهید شد که تصورات‌تان در بسیاری از موارد اشتباه بوده است.»
بیمارستان دانشگاه اموری مشکلاتش را حل کرد، اما چالش‌هایی که این بیمارستان با آن روبرو بود، می‌توانست بیمارستان‌های با منابع کمتر را از پا درآورد.
در بیمارستان پرسبیتارین دالاس تگزاس اشتباهات در درمان بیماری از لیبریا - تاخیر در تشخیص بیماری، و انتشار بیماری به پرستاری که ظاهرا همه احتیاطات را رعایت کرده بود- سوال‌هایی را درباره میزان کلی آمادگی بیمارستان‌های آمریکا درباره ابولا ایجاد کرده است.
کارشناسان پزشکی شروع به دادن این پیشنهاد کرده‌اند که به بیماران به مراکز تعیین‌شده دارای مهارت خاص در درمان ابولا منتقل شوند.
مقامات بهداشتی فدرال در آمریکا نیز گرچه قبلا تاکید کرده بودند که هر بیمارستان می‌تواند این بیماری را تشخیص دهد، شروع به بررسی این ایده کرده‌اند.
در حال حاضر چهار واحد بیمارستان دارای کنترل بیولوژیک (biocontainment) در سراسر آمریکا وجود دارند که تجهیزات لازم برای ایزوله کردن بیماران دچار بیماری‌های عفونی خطرناک را دارند: بیمارستان دانشگاه اموری در آتلانتای جورجیا؛ انستیتوهای ملی بهداشت در بتسدا در مریلند؛ مرکز پزشکی نبراسکا در اوماها؛ و بیمارستان سنت پاتریک در میسولا در مونتانا. اما دکتر ریبنر می‌گوید سایر بیمارستان‌های بزرگ در آمریکا نیز می‌توانند بیماران ابولا را درمان کنند.
دکتر ریبنر می‌گوید:«به نظر من بیمارستان‌های بزرگتر منطقه‌ای جاهایی هستند که مراقبت این بیماران باید در آنها متمرکز شوند.» به گفته او سنتی طولانی در پزشکی در انتقال بیماران در وضعیت بحرانی از بیمارستان‌های کوچکتر به به بیمارستان‌های بزرگتر که تجهیزات بهتری برای مراقبت از آنها دارند، وجود دارد.
یک دلیل برای ارجاع بیماران ابولا به بیمارستان‌های مجهزتر این است که حال عمومی این بیماران بسیار بد می‌شود.
دکتر ریبنر می‌گوید: «معمولا افراد آلوده به ویروس ابولا برای سه تا پنج روز در آغاز شروع علائم خیلی بدحال نیستند، و این وضعیت ممکن است شما را فریب دهد. ممکن است به خودتان بگویید که حال‌تان خیلی بد نخواهد شد. اما بعد بیماران حدود روز پنجم تا هفتم پس از شروع علائم واقعا بدحال می‌شوند. فشار خونشان افت می‌کند، بیمار منگ و غیرپاسخ‌دهنده می‌شود، و نارسایی کبد و کلیه شروع می‌شود. این دوره همزمان با افزایش فوق‌العاده بار ویروسی است که تازه حمله به هر اندامی در بدن را شروع می‌کند.»
بیماران ابولا مقدار زیادی مایعات در نتیجه اسهال و استفراغ را از دست میدهند، به طوری که بیماران در بدترین مرحله بیماری که ممکن است حدود یک هفته طول بکشد، روزانه ۵ تا ۱۰ لیتر از دست میدهند. پزشکان سعی می‌کنند کم‌آبی بدن بیماران را جبران کنند، الکترولیت‌های از دست‌رفته را جایگزین کنند و مشکلات خونریزی را درمان کنند. برخی از بیمارن به دیالیز و ونتیلاتور نیاز پیدا می‌کنند.
یک نگرانی برای کارکنان بهداشتی این است هنگامی که بیماران بدحال‌تر می‌شوند، میزان‌های ویروس در خونشان بالا می‌رود و بیماری بیشتر و بیشتر مسری می‌شود. پژوهشگران در بیمارستان اموری بیماران را آزمایش کردند و میزان‌های بالای ویروس را در مایعات بدنی و حتی پوست آنها را یافتند.
در اوج بیماری، یک بیمار ابولا ممکن است تا ۱۰ میلیارد ذره ویروسی در یک پنجم قاشق چایخوری خونش داشته باشد. در مقام مقایسه در همین حجم خون، در بیماران دارای HIV درمان‌نشده ۵۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ ذره ویروسی، و در فردی دارای هپاتیت C درمان‌نشده پنج میلیون تا ۲۰ میلیون ذره ویروسی وجود دارد.
دکتر ریبنر می‌گوید: «این یافته به ما کمک کرد که دریابیم چرا با وجود اینکه این ویروس ابولا صرفا از راه مایعات بدنی منتقل می‌شود، بسیار مسری تر از هپاتیت A، B، و C و HIV است. مسئله فقط این است که شمار ویروس‌هایی که این بیماران از مایعات بدنی‌شان بیرون میدهند، بسیار بیشتر است.»
خطر بالای عفونت به معنای آن است که کارکنان بهداشتی نیاز به تعلیم گسترده درباره استفاده از لباس‌ها و تجهیزات محافظتی و بیرون آوردن لباسهای آلوده بدون عفونی کردن خودشان دارند. بیمارستان اموری پروتکل سختی را پیگیری می‌کند که هر یک از کارکنان را ملزم می‌کند تحت نظارت خارج کردن لباسهای محافظ را انجام دهد تا اطمینان حاصل شود هیچ اشتباهی در این کار رخ نمی‌دهد.
دکتر ریبنر می‌گوید: «نمی‌توانید فقط این تصور را داشته باشید که اگر یکی از بیماران به شما مراجعه کند، می‌توانید از پس کارها برآیید. باید پیش از پیدا شدن نخستین بیمار به تعلیمات و طرح‌ریزی لازم را انجام داده باشید.»
استفن ای مورس، استاد اپیدمیولوژی در دانشکده بهداشت عمومی میلمن در دانشگاه کلمبیا در این باره می‌گوید: »فکر نمی‌کنم هر بیمارستانی تسهیلات و وسائل لازم - و به این علت تمایل- برای مراقبت از بیماران ابولا را داشته باشند.»
دکتر مورس می‌گوید منطقی است که بیماران را به بیمارستان‌های با واحدهای ایزولاسیون تخصصی منتقل کرد یا بیمارستان‌های منطقه‌ای مشخصی را به عنوان مراکز ابولا تعیین کرد.
دکتر ویلیام شفنر، متخصص بیماری‌های عفونی در دانشگاه وندربیلت می‌گوید که ایجاد یک سیستم ارجاعی برای موارد ابولا ارزش بحث کردن را دارد. او می‌افزاید که این موضوع به طور مکرر در گفتگوهایی پزشکان در اجلاس ملی متخصصان بیماری‌های عفونی در هفته گذشته مطرح شده است.
به گفته او یک مزیت اضافی چنین سیستم ارجاعی این است که بیمارستان‌های تخصصی و مراکز پزشکی دانشگاهی تجربه بیشتری نسبت به بیمارستان‌های محلی در دستیابی به درمان‌های تجربی دارند که ممکن است به بیماران ابولا کمک کند.
دکتر ریبنر می‌گوید انتظار دارد با توجه به اعزام پرسنل نظامی به آفریقای برای کمک به مقابله با شیوع ابولا، موارد بیشتری از این بیماری در ایالات متحده دیده شود.
او می‌گوید: «ما ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر از پرسنل وزارت دفاع را برای عملیات میدانی به آفریقا فرستاده‌ایم. به علاوه ما در حال ایجاد ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ تخت بیمارستانی در انجا برای بیماران هستیم، و این امر به معنای حضور صدها نفر از کارکنان بهداشتی اضافی در آنجا است. به نظر من ابلهانه است که تصور کنیم هیچکدام از این افراد به ویروس ابولا آلوده نخواهند شد، و اگر چنین عفونتی رخ دهد، به احتمال زیاد این افراد به آمریکا بازگردانده خواهند شد، و بعضی از آنها به بیمارستان دانشگاه اموری راه خواهند یافت.»
نظر شما