در چنین روزی در سال ۱۹۴۶میلادی، آخرین سرباز اشغالگر فرانسوی خاک سوریه را ترک کرد و حضور ۲۶ساله‌ی اشغالگران فرانسوی در این کشور پایان یافت.
طبق روال همه ساله، بدین مناسب، "بشار اسد" رییس جمهوری سوریه بر مزار شهید گمنام بر فراز کوه "قاسیون" در شهر دمشق، تاج گل نثار کرده و برای شهیدانی که در راه دفاع از وطن خود جان باختند، درود می‌فرستد.
در این روز همچنین نیروهای مسلح با اجرای مراسم رژه و سخنرانی، یاد و خاطره‌ی روز ملی استقلال را گرامی می‌دارند.
اشغال سوریه توسط فرانسه به زمانی باز می‌گردد که نیروهای فرانسوی و انگلیسی به عنوان فاتحان جنگ جهانی اول، در صدد اعمال نفوذ در کشورهای عربی برآمدند که بتازگی از سیطره‌ی امپراتوری فروپاشیده عثمانی خارج شده بودند.
فرانسه و انگلیس در قالب پیمان "سایکس - پیکو"، کشورهای عربی منطقه‌ی خاورمیانه را میان خود تقسیم کردند و سوریه جز قلمرو نفوذی فرانسه قرار گرفت. فرانسه یکی از فرمانده هان نظامی خود به نام ژنرال "گورو" را مامور کرد تا سوریه را به تصرف درآورد.
این فرمانده که به همراه ارتش تحت فرماندهی خود در لبنان مستقر شده بود در ۱۴ژوئیه سال ۱۹۲۰میلادی طی پیامی به دولت حاکم وقت در سوریه، خواستار انحلال ارتش و تسلیم این کشور شد.
مردم سوریه در واکنش به خواسته‌ی ژنرال فرانسوی، برای دفاع از کشور خود بسیج شدند و نیروهای مردمی در مناطق مختلف سوریه شکل گرفتند. با آغاز پیشروی ارتش فرانسه به سوی دمشق، "یوسف العظمه" وزیر دفاع وقت سوریه به همراه ۴۰۰نظامی و ۴۰۰نیروی شبه نظامی برای مقابله با نیروهای اشغالگر فرانسوی حرکت کردند و در منطقه‌ی "میسلون" با یکدیگر درگیر شدند که این درگیری بعدها به "درگیری میسلون" معروف شد.
در این درگیری نابرابر، وزیر دفاع سوریه و بسیاری از نیروهای تحت فرماندهی وی کشته شدند و دمشق به دست نیروهای اشغالگر فرانسوی افتاد. گفته می‌شود، ژنرال گورو پس از اشغال شهر دمشق بر سر مزار "صلاح‌الدین ایوبی" در مرکز شهر حضور یافت و خطاب به وی گفت: "به سرزمینتان بازگشتیم". در تاریخ آمده است: صلاح‌الدین ایوبی پس از پیروزی بر نیروهای صلیبی به آنان گفته بود: "از سرزمین شرق خارج شدید و به آن باز نخواهید گشت".
همزمان با پیشروی نیروهای فرانسوی به شهر دمشق، نیروهای دیگری از ارتش فرانسه از طریق دریا به مناطق ساحلی سوریه هجوم آوردند و با ارتش این کشور و نیروهای چریکی درگیر شدند، که این درگیری‌ها با توجه به اختلاف شمار مهاجمان و مدافعان به نفع فرانسوی‌ها پایان یافت و سرانجام تمامی سرزمین سوریه در سال ۱۹۲۳میلادی به تصرف فرانسه درآمد.
با وجود بسط سلطه‌ی فرانسه بر سوریه، مردم این کشور بر مقاومت در برابر اشغالگران پافشاری کردند و قیام‌های مردمی در مناطق مختلف برپا شد. قیام مردم سوریه علیه اشغالگران فرانسوی در سال ۱۹۲۵میلادی آغاز شد و رهبری این قیام را "سلطان باشا الاطرش"، "حسن الخراط" "ابراهیم هنانو"، "صالح العلی"، "ادهم خنجر" و "احمد مریود" در مناطق مختلف برعهده گرفتند.
در سال ۱۹۳۶میلادی، فرانسه با استقلال جزیی سوریه از این کشور موافقت کرد و معاهده‌ا‌یی نیز میان دو کشور امضا شد. اما فرانسه در اجرای معاهده کارشکنی کرد و نیروهای این کشور همچنان به عنوان حاکم در سوریه باقی ماندند.
در جنگ جهانی دوم، سوریه تحت حاکمیت دولت فرانسوی هم پیمان آلمان بود و سرزمین آن به صحنه‌ی درگیری ارتش دولتی فرانسه از یک سو و ائتلاف ارتش آزاد فرانسه و نیروهای انگلیسی از سوی دیگر تبدیل شد که این درگیری در سال ۱۹۴۱میلادی به نفع نیروهای ائتلاف پایان یافت .
نیروهای ائتلاف به مردم سوریه وعده داده بودند که پس از پایان جنگ جهانی دوم، استقلال این کشور را بازگردانند. خلف وعده‌ی فرانسوی به قیام مجدد مردم سوریه انجامید.
نیروهای فرانسوی در ۱۹ماه مه سال ۱۹۴۵میلادی مقر پارلمان سوریه را که در آن، نمایندگان ملت به نشانه‌ی اعتراض به ادامه‌ی اشغال کشورشان تحصن کرده بودند، با توپخانه مورد حمله قرار دادند که در این حمله تحصن کنندگان کشته شدند. این حمله‌ی وحشیانه، اعتراض شدید ملت سوریه و دیگر کشورهای عربی را به همراه داشت.
در پی این تحولات، شورای امنیت سازمان ملل خواستار عقب نشینی نیروهای اشغالگر فرانسوی از خاک سوریه شد. فرانسه تحت فشارهای مستمر بین‌المللی عقب نشینی خود را از خاک سوریه آغاز کرد و سرانجام در ۱۷آوریل سال ۱۹۴۶میلادی با خروج آخرین سرباز فرانسوی، سوریه استقلال و حاکمیت خود را بازیافت. مردم سوریه همه ساله، ۱۷آوریل را به عنوان عید ملی جشن می‌گیرند.
ایرنا
