بعد از سقوط دولت صدام در سال 2003، این دومین انتخابات مجلس عراق بود. انتخابات قبلی در شرایط ناآرام امنیتی برگزار شده بود و این بار همه می‌خواستند مراحل انتخابات با آرامش و دقت بیشتری برگزار شود. گروه‌های سیاسی هم این‌بار برنامه‌ریزی بهتری داشتند ولی بعد از شمردن رأی‌ها مشخص شد که تعداد رأی دو ائتلاف اصلی یعنی «العراقیه» به ریاست «ایاد علاوی»، نخست‌وزیر قبلی و «دولت قانون» به ریاست نوری المالکی، نخست‌وزیر فعلی خیلی به هم نزدیک است. ائتلاف ایاد علاوی، 91 صندلی مجلس و ائتلاف نوری‌المالکی، 89 صندلی را به دست آورده بود. «ائتلاف ملی عراق» به ریاست «عمار حکیم»، 70 صندلی و ائتلاف «کردستان» هم 43 صندلی را به دست آوردند. مجلس عراق 325 صندلی دارد و هر گروهی که اکثریت صندلی‌ها را به دست بیاورد می‌تواند دولت را تشکیل بدهد.
در هر منطقه از عراق یکی از گروه‌های سیاسی نفوذ بیشتری دارد و مردم بیشتر به آن رأی داده‌اند. وقتی نوری‌المالکی درخواست کرد تعدادی از صندوق‌ها بازشماری شوند، ایاد علاوی گفت که باید تمام صندوق‌ها شمرده شوند، وگرنه نتیجه بازشماری را قبول نمی‌کند. 68 صندلی مجلس عراق به شهر بغداد تعلق دارد و اختلاف دو ائتلاف رقیب فقط 2 صندلی است. بنابر این یک تغییر کوچک می‌تواند سهم گروه‌ها را عوض کند.
بعد از اعلام نتیجه انتخابات گروه‌های سیاسی شروع به مذاکره کردند تا بتوانند با اتحاد با یکدیگر اکثریت مجلس را به دست بیاورند و دولت را تشکیل دهند. مالکی و حکیم با هم دیدار کردند ولی نتیجه آن اعلام نشد. این دو گروه در میان بعضی از شیعیان طرفدار دارند و با کردها هم روابط خوبی برقرار کرده‌اند.
در این میان، امریکا هم اعلام کرده است که می‌خواهد تا مدتی دیگر ارتش خود را از بیشتر قسمت‌های عراق خارج کند. به نظر می رسد دولت بعدی عراق که همین گروه‌های درون مجلس آن را تشکیل می‌دهند، کار سختی برعهده خواهد داشت.
