شراره داودی: تا به حال چه‌قدر به علاقه‌هایت توجه کرده‌ای؟ اتفاق افتاده که در درونت احساس کنی چیزی وجود دارد که باید کشف شود؟
این اتفاق برای مهدی عباسینژاد افتاده است، او از کارهای هنری مختلفی سررشته دارد. طراحی فرش، ساخت دکور و نقاشی دیواری از این دست هستند. در این میان به هنر دیگری هم علاقه‌مند شده؛ سفالگری. خودش در این باره توضیح می‌دهد: «وقتی آدم به چیزی علاقه‌مند می‌شود، حتماً در درونش استعدادی وجود دارد و فقط باید آن را کشف کند.»
این روزها در شلوغی‌های تهران حتماً گذرت به مترو افتاده است، سالن‌های فروش بلیت و انتظار مترو جاهای مناسبی برای نصب تبلیغ هستند، اما گاهی در میان تبلیغات رنگارنگ، تابلوهایی را می‌توان دید که به راحتی ذهن انسان زیباپسند را به خودشان مشغول می‌کنند.
در روزهای ابتدایی راه‌اندازی مترو، ایستگاه امام خمینی‌ره به علت مرکزیتی که داشت، میزبان تابلوهایی با طرح‌های مختلف بود و در اثر پیشرفت مترو این اتفاق پسندیده در تمام ایستگاه‌ها تکرار شد.
مهدی عباسینژاد از هنرمندان سفال‌گر کشورمان است که چندین تابلوی سفال در ایستگاه‌های مختلف مترو را ساخته است. او در این‌باره به دوچرخه می‌گوید: «سال 79، زمانی که طراحی فرش انجام می‌دادم، در مسیر روزانه‌ام از مترو استفاده می‌کردم. با دیدن آدم‌ها و همین تابلوهای روی دیوار الهام می‌گرفتم. تا این‌که در سال 85 کار سفالگری را شروع کردم و به نظرم نسبت به بقیه‌ی هنرها جالب‌تر آمد.»
او می‌گوید: «در سال 87 و با توجه به چیزهایی که در سفال یاد گرفته‌بودم، به شرکت بهرو تهران که مشاور اجرایی تابلوهای هنری در مترو است، مراجعه کردم و طرح‌هایی برای تابلوهای مترو در اختیارشان قرار دادم. آن‌ها هم استقبال کردند و تابلوهایی را ساختم.»
می‌پرسم اولین تابلویی که برای مترو ساختید، کدام است؟
- تابلوی چوگان که در ایستگاه شهید کلاهدوز و در سالن فروش بلیت نصب شده است، اولین کار بود. بعد از آن تابلوهایی با موضوع‌های مختلف برای ایستگاه‌های شهید صدر، تجریش، راه‌آهن، چهارراه ولی‌عصر و... آماده کردم.
عباسینژاد نصب تابلو را در مترو هم عامیانه و هم نوعی دکور می‌داند و می‌گوید: «نصب تابلو دید هنری مردم را ارتقا می‌دهد، وقتی مردم از هیاهوی خیابان‌‌ها وارد فضایی بسته می‌شوند، با دیدن تابلو می‌توانند اثر بگیرند و حتی می‌تواند روی خلق و خوی آن‌ها نیز تأثیر داشته باشد.»
از او درباره‌ی طرح‌هایش می‌پرسم، این‌که آن‌ها را چه‌طور می‌کشد؟
می‌گوید: «تمام طرح‌ها را خودم می‌کشم و از هر چیزی که در اطرافم وجود دارد، برای این‌کار استفاده می‌کنم، البته برای بعضی از طرح‌ها از نقاشی‌های استاد محمود فرشچیان به‌عنوان منبع الهام استفاده کرده‌ام.»
تمام کارهای این هنرمند در ابعاد بزرگی ساخته شده‌اند، می‌پرسم، بزرگ‌ترین کارتان کدام بوده؟
- تابلوی نصب شده در ایستگاه متروی تجریش با عنوان «تهران قدیم» بزرگ‌ترین کار است که تاکنون ساخته‌ام.» می‌گویم، اگر بخواهید از میان کارهای‌تان یکی را انتخاب کنید، کدام است؟ می‌گوید: «هیچ‌کدام!» من با تعجب می‌پرسم: چرا؟! و ادامه می‌دهد: «به نظرم نباید هیچ‌کاری را خیلی دوست داشت، چون در این صورت آدم برای کارهای بعدی که انجام می‌دهد، همه‌ی انرژی و ذهن خودش را نمی‌گذارد.»
عباسینژاد خاک ایران را خاکی مناسب برای سفالگری می‌داند و می‌گوید: «برای تابلوها از خاک لالجین همدان استفاده می‌کنم که بسیار مرغوب است و عمری طولانی هم دارد.
عباسینژاد این روزها مشغول ساخت سه تابلو برای مترو مشهد است که به گفته‌ی خودش بسیار زمان‌بر هستند.
عنوان این سه تابلو عبارتند از «ضامن آهو» در ایستگاه بسیج، «نبرد رستم و اژدها» در ایستگاه شریعتی و «شهید» در ایستگاه قائم.
این هنرمند هم‌چنین خطاب به نوجوانان می‌گوید: «منتظر نباشید برایتان کاری را آماده کنند، خودتان کارآفرین باشید و به دنبال چیزهایی که دوست دارید بروید تا به آرزوهایتان برسید. کار در شرکت‌ها نیست، بلکه همان چیزی است که خودتان خلق می‌کنید و از انجام آن لذت می‌برید.»
