همشهری آنلاین - زهرا بلندی: وقتی ظرفی از جنس چینی ترک میخورد یا میشکست، هنرمندانی به نام چینیبندزن با دستان ماهرشان این تکههای شکسته را دوباره کنار هم میگذاشتند و با استفاده از ابزارهای سادهای مانند تسمه فلزی، چسب و مته زندگی تازهای به آنها میبخشیدند. چینیبندزنهای دورهگرد، با صدایی که از کوچهها و بازارهای تهران میپیچید، خبر آمدن خود را اینگونه به گوش مردم میرساندند: «چینیبند زن اومده... برگ گل هم بند میزنم!» همین جمله شاعرانه باعث میشد خانمهای خانهها هرچه کاسه و بشقاب شکسته داشتند، جمع کنند و به سوی آنها روانه شوند.
این حرفه نه تنها یک کار تعمیراتی بلکه یک هنر واقعی بود که با عشق و ظرافت، خاطرات خانوادگی را حفظ میکرد. امروزه، این حرفه نوستالژیک کمتر دیده میشود اما قصه و خاطرهاش هنوز در کوچههای تهران جاری است؛ یادآور روزگاری که هر شکستی آغازی دوباره بود.
چینیبندزنی، حرفهای که این روزها شاید کمتر نامش به گوشمان بخورد، روزگاری یکی از مشاغل پرطرفدار و مهم در دل تهران قدیم بود.
کد خبر 972735
نظر شما