به گزارش همشهری آنلاین، بخش قابل اعتنایی از رویدادهای اجتماعی ری حول چشمه علی رخ داده و اهالی صفائیه خاطراتی خواندنی از همسایگی با این تاریخی دارند.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
صید ماهی زردآب در چشمه علی، آن هم به سنتی ترین شکل ممکن، از دوره پهلوی اول شروع شد و تا قبل از خشک شدن آب این چشمه تاریخی ادامه داشت. قدیمی های صفائیه در این بازه زمانی نسبتا طولانی شاهد عبور و مرور افرادی بودند که به عنوان آخرین راهکار برای درمان بیمارانشان در محدوده اطراف چشمه علی رفت و آمد می کردند.
«محمدعلی عالمی» زیست ماهی های زردآب را موجب رفت و آمد مبتلایان به بیماری یرقان در صفائیه می داند. او در این باره می گوید: «در سال هایی که قالیشویی در چشمه علی رونق داشت، افرادی که در ازای شستن قالی های مردم دستمزد می گرفتند مشتریان مخصوص دیگری هم داشتند. مشتریان آنها بیمارانی بودند که یرقان یا به قول معروف زردی داشتند و به عنوان آخرین درمان برای خرید ماهی های ریز داخل چشمه علی که به ماهی زردآب معروف شده بودند، به صفائیه می آمدند. افرادی که کارشان شستشوی قالی بود، لا به لای کارشان با لنگ به داخل آب می رفتند و در گوشه های چشمه علی ماهی های ریز را صید می کردند. مشتری ها این ماهی را داخل تنگ های شیشه ای می ریختند و به امید درمان شدن بیماری شان چشمه علی را ترک می کردند.»
گویا پزشکان سنتی به بیماران مبتلا به زرودی توصیه می کرند بین ۱۰ تا ۱۵ ماهی زردآب را به صورت زنده میل کند. خاصیت ماهی زردآب این بود که بعد از ورود به دستگاه گوارشی زردآبی که توسط کبد دفع نشده بود را می بلعیدند و به این ترتیب بیمار را از رسیدن به مرحله غیرقابل درمان نجات می دادند. عالمی می گوید: «قیمت هر تنگ ماهی زردآبی بین یک تا ۲ ریال بود که در آن سال ها تقریبا مبلغ قابل توجهی بود. البته درباره تاثیر خوردن ماهی زردآب در درمان بیماری یرقان روایت های ضد و نقیضی نقل می شد. من هم به این شیوه درمانی اعتقاد نداشتم، اما وقتی پسرم چهار ساله بود زردی گرفت و در نهایت با خوردن ماهی زردآب درمان شد. بعد از خشک شدن آب چشمه علی، بساط ماهی فروش ها جمع شد و به اطراف قنات های جاده ورامین رفتند که محل زیست ماهی زردآب است.»
نظر شما