همشهری آنلاین - سمیرا باباجانپور : اگرچه مالک اصلی زمینهای روستای ونک مستوفیالممالک بود ولی با روی کارآمدن دوران سلطنت پهلوی محال بود بتوان بر سرزمینهایی که آنها نشان میکردند بحث و جدل کرد. پهلوی اول تصمیم گرفته بود بخشی از زمینهای ونک را به کارخانهای تحت عنوان کارخانه ماسک سازی تبدیل کند و این زمین را از ورثه مستوفی گرفت.
این کارخانه سال ۱۳۱۷ شمسی ساخته و در میان اهالی به کارخانه شماره ۵ شهره شد. کارخانه درمیان درختانی از سرو کاج فعالیت میکرد و اهالی بجز اینکه میدانستند اینجا ماسک ساخته میشود اطلاع دیگری نداشتند. قبل از جنگ جهانی دوم از سلاحهای شیمیایی استفاده میشد و ضرورت ساخت ماسکهای ضد شیمیایی نیز در سیستم دفاعی کشور در نظر گرفته شده بود.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
«غلامرضا گودرزی» از اهالی ونک میگوید: «ماسکهای ضد گاز اینجا ساخته میشد. کسی هم اجازه ورود به آنجا را نداشت. برای کارگرهای کارخانه خانههایی هم در حوالی کارخانه ساختند. چند سالی وضعیت به همین منوال بود تا اینکه به دلایل نامعلوم و به بهانه اینکه قانون منع استفاده از سلاحهای شیمایی مانع از استفاده از آن در جنگها میشود مسئولان کارخانه به تولید وسایل دیگری همچون چراغگاز، لاستیک، تلمبه، سوپاپ، در قوطی کنسرو و ... روی آوردند و مدتی بعد تعطیل شد.»
در اطراف کارخانه خانههایی برای رفاه حال کارگران ساخته شد تا به راحتی و در زمان کوتاهی به محل کار خود برسند. اما بعد از تعطیل شدن کارخانه، کارگران همچنان در خانههایشان ماندند؛ خانههایی که دقیقاً در حاشیه دانشگاه الزهرا (س) قرارگرفته بود و سالها بعد مسئولان دانشگاه ادعا کردند چون زمین کارخانه به دانشگاه تعلق گرفته است پس این خانهها نیز مایملک دانشگاه خواهد بود. در برهه ای این کشمکش به یکی از مهمترین دردسرهای اهالی ونک بهخصوص همسایگان دانشگاه تبدیل شد. برخی از خانهها متروک شد. بعضیها خانه را ترک کردند و بعضی فروختند و عدهای نیز ماندند تا از حق خود دفاع کنند، چون معتقد بودند قیمت خانهها از حقوقشان کسر شده و آنها صاحب خانهها هستند.
نظر شما