مثل خانواده یک هنرپیشه، ورزشکار و... حتی امروزه نیز گاهی یک نام چنان هویتی به فرد می‌بخشد که تحمل آن حتی برای خود فرد نیز دشوار است. برخی به راحتی با این موضوع کنار می‌آیند و برخی دیگر نه.
در عالم سیاست، موسیقی، سینما، ورزش و... پسران و دختران زیادی بوده‌اند که راه پدر و مادران مشهور خود را رفته‌اند و یا به عکس، حرفه و پیشه‌ای دیگر را برگزیده‌اند. این موضوعی است که این بار سایت فیفا به آن پرداخته است. ورزش فوتبال نیز سهمی از این فرزندان بلند پرواز دارد، به خصوص پسرها که حتی احساسی مشابه احساس پدران خود نسبت به ورزش دارند. چنین حسی به راحتی قابل درک است. پسرها به تداوم راه پدران موفق خود مایل‌اند و دوست دارند پا جای پای آنها بگذارند، چرا که بسیار دوست دارند نام خود را در حالی که توسط تماشاگران حاضر در ورزشگاه فریاد زده می‌شود، بشنوند.
پائولو مالدینی
«آلن ژیرس» هافبک میانی و ستاره سال‌های نه چندان دور تیم ملی فرانسه که خاطره دریبل‌ها و بازی‌های تماشایی او در جام‌‌های جهانی 1982 و 1986 با پیراهن تیم ملی فرانسه و همچنین پیراهن باشگاهی «بوردو» و «المپیک مارسی» هنوز در اذهان هواداران باقی است، می‌گوید: «اگر به‌طور معمول به زندگی نگاه کنید، بچه‌ها نباید شغلی همانند پدران خود داشته باشند و آن را دنبال کنند. فوتبال هم از این موضوع مستثنا نیست.»
«تیبالت» پسر «آلن ژیرس» ممکن است با این تحلیل پدر موافق نباشد. «تیبالت» 28ساله، که اکنون 9 سال است فوتبال را در دسته اول و دوم باشگاه‌های فرانسه دنبال می‌کند، همواره نامش زیر سایه نام پدر قرار داشته است.
حقیقت این است که فرزندان ورزشکاران مشهور و ستاره را با نام و عملکرد پدرانشان می‌سنجند و مقایسه می‌کنند، موضوعی که حتی در ورزش ایران به خصوص فوتبال مطرح بوده است؛ به عنوان مثال «آتیلا حجازی» فرزند ناصر حجازی دروازه‌بان خوش‌نام و ستاره ایران در سال‌های دور که به دلیل شهرت نام خانوادگی پدر در فوتبال به حق خود نرسید، و یا بازیکن جوانی چون «محمد پروین» فرزند علی پروین که عملکرد او را با عملکرد پدر مقایسه می کنند و نه سایر بازیکنان. چنین شرایطی برای یوردی کرایف نیز وجود داشت و با یوهان کرایف معروف مقایسه می‌شد.
ژیرس می‌گوید: «زمانی که توقعات از اسامی بالا برود، فشار رسانه‌ها می‌تواند خسته کننده باشد.» بی‌شک سنگینی نام پدر و شهرت او بر بازی «تیبالت» نیز تأثیرمی گذارد، موقعیتی که شاید خیلی از دوستان او با آن روبه‌رو نبوده‌اند.
آلن ژیرس
ژیرس پدر می‌گوید:«پسرم می‌تواند طوری رفتار کند که شبیه پدرش نباشد. من بسیار از او راضی هستم. او هم مثل بقیه است و شاید اگر نام خانوادگی‌اش ژیرس نبود، حرفه و عملکرد بهتری داشت.» «یوهان گرتس» پسر اریک گرتس مهاجم اسبق تیم ملی بلژیک نیز می‌گوید:«این از خوش‌شانسی من است که شرایط آموزشی دشواری را با پدرم سپری کرده‌ام. او همیشه فکر می‌کند من به اندازه کافی برای بازی در دسته اول فوتبال خوب نبوده‌ام.»
گاهی انتظارات پدرانه نیز می‌تواند باعث پیشرفت و رشد سریع‌تر شود، مثل پائولو مالدینی، یوهان کرایف و یوری ژورکائف.
«ژان میشل کاوالی» که مربیگری پسرش یوهان را در باشگاه «نیمس» به عهده داشت، می‌گوید:« همواره به پسرم گفته‌ام که در مورد او بسیار سختگیر هستم.» البته درباره مربیانی که فرزند آنها نیز درهمان تیم حضور دارد، همواره بحث‌های زیادی مطرح می‌شود؛ این که به نوعی فرزند خود را در ترکیب تیم قرار می‌دهند. پسر کاوالی می‌گوید:« ممکن است سایرین پشت سرم چنین چیزی را نیز بگویند، اما این طبیعت انسان‌هاست. در یک مورد مطمئنم که اگر در رقابت با سایرین توانایی‌های یکسان داشته باشم، پدرم کسی است که شخص دیگری را به بازی خواهد فرستاد.»
کریستین گورکوف و یوآن
آلن ژیرس می‌گوید:« درباره این موضوع در جاهای مختلف صحبت کرده‌ام. گاهی برخی از پدران تمایلات و علائق فرزندان خود را برای بازی در سنین نوجوانی از بین می‌برند. در خصوص پسر خودم همواره پدر او هستم و نه معلم او.» لورانت پلاتینی فرزند میشل پلاتینی معروف نیز در مورد شغلش که مشاور فوتبال جوانان باشگاه نانسی و بولونی است، می‌گوید:« این باعث غرور من است و براین باورم که برای تداوم و پیگیری چنین حرفه‌ای به اندازه کافی خوب بوده‌ام. والدینم به من آزادی عمل دادند تا خودم راهم را انتخاب کنم و در 35 سالگی شغل دلخواهم را داشته باشم.»
«کریستین گورکوف» هافبک میانی فرانسه که اکنون باشگاه لورنت را در دسته اول باشگاه‌های فرانسه هدایت می‌کند و پسرش به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای در باشگاه بوردوی فرانسه توپ می زند، می‌گوید: «وقتی فرزندان ستارگان سابق ورزش که به اصرار پدر ورزشکار شده‌اند از عملکردشان راضی نباشند، پدران چه پاسخی دارند؟!»
پسر ژیرس می‌گوید:« زمانی که اولین مسابقه‌ام را در دسته اول فرانسه انجام دادم، پدرم پیام تبریک تلفنی برایم فرستاد و این برایم افتخار‌آمیز بود.»
البته نباید شک کرد که شجره خانوادگی و شهرت پدر شاید به فرزندان ورزشکار آنها برای تداوم ورزش کمک کند، ولی باز هم این تلاش و کوشش و استعداد خود آنهاست که آنها را به رتبه‌های عالی می‌رساند.
