حمله نومحافظه‌کاران به بوش

حتی نومحافظه‌کاران هم به دلیل جنگ عراق از بوش فاصله می‌گیرند. نومحافظه‌کاران در سال 2003 میلادی حمله به عراق را از منظر سیاسی توجیه کردند.

پایگاه خبری اشپیگل‌آنلاین گزارش کرد، ریچارد پرل عمده‌ترین حامی جنگ عراق محسوب می‌شد. او حتی در برنامه‌های تلویزیونی آلمان هم از هجوم نظامی آمریکا به عراق دفاع کرده بود.

پرل اکنون هم پارو می‌زند، اما در جهت معکوس. پرل به مجله "ونیتی فیر" (Vanity Fair) گفت که اگر می‌دانست دولت بوش اینقدر افتضاح بار می‌آورد، از جنگ حمایت نمی‌کرد. پرل برای آماده کردن جنگ علیه عراق به پنتاگون مشاوره می‌داد.

او هنوز هم فکر می‌کند که صدام حسین، رییس جمهور سابق عراق در وضعیتی بود که می‌توانست سلاح‌های کشتار جمعی تولید کند.

اما پرل اکنون می‌گوید، این تهدید می‌توانست از طریق ابزارهای دیگری هم غیر از مداخله نظامی کنترل شود. وی گفت، علاوه بر این بسیاری از تصمیم‌های در دوران جنگ بسیار دیرهنگام گرفته شد یا اصلا اتخاذ نشد، اما در این باره توضیحی ارایه نکرد. وی گفت: "دست آخر این رییس جمهور است که در قبال این مسایل مسوول است".

به گفته وی، موتورهای فکری جنبش نومحافظه‌کاری در آمریکا تلاش می‌کنند سیاست خارجی تهاجمی را ایجاد کنند و حتی دموکراسی را با ابزارهای نظامی پیش ببرند. عراق احتمالا نمونه‌ای کلیدی برای این سیاست است.

سال 1998 میلادی "پروژه قرن جدید آمریکا" در گزارشی سرگشاده، سرنگونی صدام حسین را خواستار شده بود.

اشتباه بزرگ

پرل تنها محافظه‌کاری نیست  که رییس جمهور آمریکا را به دلیل شکست در عراق مقصر می‌داند. کنث آدلمن که او هم مشاور سیاست امنیتی دولت بوش بوده است گفت مبانی منطقی برای جنگ عراق وجود داشت، اما در جریان ایجاد تغییر در این کشور "اشتباه بزرگی" رخ داد.

به گفته وی، دولت بوش "ثابت کرد پس از دوران جنگ، یک تیم بی‌کفایت است. نه تنها اشتباهات فردی بسیار بزرگ بودند، بلکه روی هم رفته و در مجموع کشنده و ناکارا بودند."

آدلمن همچنین سرنگون کردن دیکتاتور سابق عراق را یک بازی بچه‌گانه توصیف کرد.

دیوید فروم، نویسنده نطق‌های رییس جمهور آمریکا که در کنار برخی دیگر از همکارانش پیش‌نویس نطق بوش را درباره "محور شرارت" تهیه کرده بود، به "ونیتی فیر" گفت، تردید در خون‌هایی که در عراق ریخته شد، "اشتباهی محوری" است.

وی حتی از قدرت رهبری رییس جمهور آمریکا انتقاد کرد و گفت که بوش به محتوی نطق‌هایش نه اعتقاد داشت و نه آن را درک می‌کرد.

نویسنده پیشین نطق‌های بوش گفت: حتی اگر رییس جمهور سخنی می‌گفت، این ایده‌ها را بین‌المللی نمی‌کرد."