تفکری که به عقیده من یکسری از فاکتورهای اساسی در آن رعایت نشده است اما یک نکته وجود دارد، مجموعه پرسپولیس ظرفیت مشخصی دارد و در چنین وضعیتی تغییر مربی چندان کارساز نیست. هرچند که معتقدم افشین پیروانی با تغییر سیستم و ایجاد شرح وظایف مشخص برای بازیکنانش شکل هجومی تیم را تقویت کرده است.
قطبی تجربه بزرگی در پرسپولیس به دست آورد. او می‌دانست که بازیکنان ایرانی میانه 3-2 را خیلی خوب بلدند. همینطور بود. 1-5-4 سیستمی است که بیش از 8 سال آن را تجربه کرده‌ایم. ویژگی اصلی این سیستم ضد‌حمله‌های سریع و سرعت بالاست. قطبی با 1-3-2-4 موفق شد و سال گذشته بالاترین آمار نباختن را کسب کرد.
چون به خوبی می‌دانست که باختن در فوتبال ایران چه تبعاتی دارد اما امسال همان سیستم را دنبال کرد. با این تفاوت که خودش بسیار تحت فشار بود و این استرس به تیم هم منتقل شده بود اما پیروانی این فشار را ندارد. به بازیکنان در عین حال که آزادی عمل داده برایشان شرح وظایف مشخص کرده است و با سیستم 2-4-4- کار را تا اینجا به خوبی پیش برده است.
توره در سیستم 2-4-4 پیروانی همان کار را می‌کند که برهانی در سیستم 2-5-3 استقلال. این طرح خوبی است اما اشکال بزرگی وجود دارد، اگر فرض کنیم که پرسپولیس در دفاع 30 درصد دچار ضعف باشد اشکال در خط میانی به مراتب بیشتر به چشم می‌آید، آنجا که حریف با یک پاس سالم به راحتی از میانه عبور می‌کند و دفاع پرسپولیس را تحت فشار قرار می‌دهد.
این در حالی است که من در بازی پرسپولیس مقابل راه‌آهن در تمام موقعیت‌هایی که سرخپوشان توسط حریف تحت فشار قرار می‌گرفتند فقط یک تکل را دیدم. آن هم تکل کریم باقری در نیمه‌دوم بود که کاپیتان پرسپولیس لب خط به درستی آن را انجام داد. معتقدم پیروانی اگر اشکالات فنی تیمش را حل نکند پرسپولیس به زودی وارد بحران خواهد شد.
