همشهری‌آنلاین - لیلی خرسند
زهرا شیدایی آرزوهای بزرگ دارد و شاید هم دست‌نیافتنی. او می‌خواهد مثل خیلی از زنان دیگر ورزش ایران تاریخ‌ساز شود و نخستین زن تکواندوکاری باشد که مدال طلای المپیک می‌گیرد. رسیدن به بالاترین سکوی ورزشی، خواسته همه ورزشکاران است، اما شاید دسترسی به این سکو بعد از گرفتن مدال طلای مسابقات جهانی کاپ آزاد عربستان برای شیدایی امکان‌پذیرتر شده باشد. شیدایی که هفته‌های پیش این مدال را گرفت، در گفت‌وگو با همشهری وعده روزهای خوب آینده را می‌دهد.
*با مدال طلای جهانی یک‌دفعه معروف شدی.
خیلی هم یک‌دفعه‌ای نبود. از سال ۲۰۱۶ که به تیم نوجوانان دعوت شدم، به چند مسابقه بین‌المللی اعزام شدم، اما متأسفانه هر بار پای مدال، یا در راند طلایی یا با اختلاف یک امتیاز نتیجه را واگذار کردم. امسال شرایط متفاوت بود. بعد از مسابقات بین‌المللی فجر که تهران میزبان بود و بعد از یک دوره آسیب‌دیدگی در مسابقات انتخابی تیم ملی اول شدم و در مسابقات قهرمانی جهان عربستان هم توانستم طلا بگیرم. به‌خاطر اینکه هر کشوری می‌توانست در هر وزن چند نماینده داشته باشد، سطح مسابقات بالا بود. من خودم با چند تکواندوکار از روسیه مبارزه کردم.
*مسابقات تهران در آماده شدن شما تأثیر داشت؟
کلا مسابقه خوب است و مسابقه بینَ‌المللی هم فرصت خوبی برای جمع کردن امتیازات المپیکی است. امسال تهران میزبان ۲ مسابقه بود که من به‌خاطر مصدومیت دستم نتوانستم در مسابقات آزاد آسیا شرکت کنم.
*گفتی قبلا در راند طلایی می‌باختی ولی این بار در عربستان در ۲ مبارزه در راند طلایی برنده شدی. چه اتفاقی افتاد که این بار توانستی بهتر کاری کنی؟
این دوره از مسابقات خیلی برایم متفاوت بود و از نظر روانی شرایط بهتری داشتیم. حریفان من خیلی خوب بودند، مدال‌های جهانی داشتند، ولی من می‌خواستم اول شوم. با همه وجودم این مدال را می‌خواستم و برایش تلاش کرده بودم.
*قبلا این خواستن نبود؟
می‌خواستم، ولی این بار از نظر روانی بیشتر خودم را تقویت کردم.
*انگار بالا رفتن سن و تجربه تأثیر خودش را گذاشته است.
سن و تجربه بیشتر، تأثیر می‌گذارد ولی نه خیلی زیاد. ممکن بود در سن بالاتر و با تجربه خیلی بیشتر هم راهی را که داشتم اشتباه می‌رفتم، سال‌ها ادامه بدهم و نتیجه نگیرم. مهم این بود که اشتباه بودن راهم را تشخیص دادم.
*چه اشتباهی؟
چون یک راه طولانی در پیش دارم، نمی‌خواهم درباره این مسائل حرف بزنم و خودم را به حاشیه ببرم.
*اینکه پدر یک ورزشکار، مربی باشد، امتیاز است؟
بستگی به زاویه دید دارد. از نظر من که امتیاز خیلی خوبی است. جو و محیط خانواده ما ورزشی است. وقتی تو برای هدفی تلاش می‌کنی، قلب خانواده هم برای هدفت می‌تپد. پدرم حامی همیشگی‌ام است و پابه‌پای من عرق می‌ریزد و تلاش می‌کند. من اوایل علاقه زیادی به تکواندو نداشتم و با اصرار پدرم این رشته را ادامه دادم. خارج از باشگاه و اردو با پدرم در ارتباط هستم و اگر قرار باشد تمرین بیشتری انجام بدهم، او برنامه می‌دهد. در اردوی تیم ملی و باشگاه هم که باشم، فیلم تمریناتم را برایش می‌فرستم و نظرش را می‌پرسم.
*پدر چطور راضی‌ات کرد که تکواندوکار شوی؟
سوم ابتدایی بودم که تکواندو را کنار گذاشتم و کلاس شنا رفتم. ۲ سال در شنا بودم. آن موقع فکرهای بچگانه داشتم، اما بعد از آن جو خانواده طوری بود که دوباره سمت تکواندو برگشتم. پدرم تمرین داشت و من یک‌دفعه دلم خواست برگردم و تکواندو را ادامه بدهم.
*از چه سالی تکواندو را شروع کرده بودی که ۹ سالگی کنار گذاشتی؟
از وقتی چشم باز کردم تمرین تکواندو دیدم. تقریبا از ۶ سالگی تمرین می‌کردم؛ البته بیشتر تفریحی. به هر حال من دختر استاد بودم و می‌خواستم این را به همه بگویم.
*در این سال‌ها دختر استاد بودن، چقدر به نفعت بوده؟
هم از نظر فنی برایم خوب بود و پدرم خیلی کمک می‌کرد و هم این فکر که پدرم مربی است، به من اعتمادبه‌نفس می‌داد.
*در شهر جویبار بعد از مدال طلای جهانی چقدر دختر استاد را تحویل گرفتند؟
سؤال‌های سخت می‌پرسید. نمی‌دانم چقدر تحویل گرفتند. بعد از مسابقات به سفر رفتم، ولی وقتی به شهرمان برگشتم برایم مراسم گرفتند و شورای شهر و شهرداری تجلیل کردند و پاداش دادند.
*بعد از مدال طلای جهانی قرار است چه اتفاقی برای زهرا بیفتد؟
قبل از این مدال، رنک من برای المپیک ۱۳۵ بود، اما طلای مسابقات ۴۰ امتیاز داشت و توانستم به رنک ۴۷ المپیک و رنک ۲۹ جهانی برسم. این امتیاز سکوی پرتاب خوبی برایم بود. امیدوارم با حمایت فدراسیون به تورنمنت‌های دیگری بروم و بتوانم برای المپیک امتیازات بیشتری جمع کنم. اگر رنک من به زیر ۳۰ برسد، وارد مسابقات گرندپری می‌شوم که امتیازات خوبی برای سهمیه المپیک دارد. می‌خواهم با سهمیه رنکینگ به پاریس بروم.
*امکانش هست؟
صددرصد هست. مسابقات قهرمانی جهان را در پیش داریم که مدال طلای این مسابقات ۱۴۰ امتیاز دارد و می‌تواند ورق را به‌نفع من برگرداند.
*حضور در المپیک، سقف آرزوهای شماست؟
من فقط حضور در المپیک را نمی‌خواهم، من طلای المپیک را می‌خواهم و دلم می‌خواهد با این مدال در ورزش ایران تاریخ‌ساز شوم.
*بعد از مدال برنزی که کیمیا علیزاده در المپیک ریو گرفت، انتظار این بود که رنگ مدال در المپیک توکیو بهتر شود. فکر می‌کنی چرا این اتفاق نیفتاد؟
باید قبول کنیم که المپیک سطح بالایی دارد و هیچ‌کس نمی‌تواند قول مدال بدهد. از طرف دیگر تکواندو، بازی لحظه‌هاست. یک لحظه غافل شوی، نتیجه را از دست می‌دهی. مدال المپیک برنامه‌ریزی بلندمدت می‌خواهد. امیدواریم با برنامه‌ریزی خوب بتوانیم به مدال برسیم.
نظر شما