همشهری آنلاین _ زهرا بلندی: فعالیت در رشته رزمی را از خردسالی با همراهی یکدیگر آغاز کردند و طی این سال‌ها برای رسیدن به جایگاه امروز موانع و سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌اند. «زهرا و علی صادقی» خواهر و برادر ۲۴ و ۲۵ ساله ساکن محله نعمت‌آباد بعد از کسب مدال‌های رنگی استانی، کشوری و بین‌المللی در رشته‌های مختلف رزمی اکنون جزو افتخارات رشته کیک‌بوکسینگ محله محسوب می‌شوند. برای آشنایی بیشتر با آنها و فعالیت‌های‌شان در یکی از روزهای تمرین مشترک‌شان در بوستان بزرگ ولایت همراه آنها شدیم.
بعد از شیوع ویروس کرونا و محدودیت تردد در مراکز ورزشی برای تمرین مشترک، به‌خصوص انجام ورزش‌های هوازی، اغلب به بوستان ولایت می‌آیند. هر دو لباس ورزشی به تن دارند و بعد از دویدن کامل دور پارک، دستکش به دست در حال تمرین با یکدیگرند که سراغ‌شان می‌رویم. نخست «زهرا صادقی» درباره فعالیت‌هایش صحبت می‌کند و می‌گوید: «از ۵ سالگی فعالیت ورزشی‌ام را با رشته تکواندو در فرهنگسرای بهمن شروع کردم. آن روزها در محله چنین شرایطی وجود نداشت و با لطف مادر هر روز مسافت زیادی را تا باشگاه طی می‌کردم. مدتی بعد وارد رشته کاراته شدم و در این حوزه مقام‌های متعددی در مسابقات کشوری و انتخابی تیم‌ملی از آن خود کردم و صاحب مدارک داوری و مربیگیری هم هستم.»
صادقی با اشاره به اینکه تا ۱۵ سالگی به‌صورت حرفه‌ای در رشته کاراته‌کار کرده و همزمان در رشته‌های دیگری مثل کونگ‌فو و کشتی هم فعالیت داشته و طی ۹ سال اخیر به‌صورت حرفه‌ای در رشته کیک‌بوکسینگ فعالیت دارد، می‌گوید: «طی سالهای فعالیت در این رشته در مسابقات انتخابی بوکس فرانسه انتخاب شدم، در فستیوال جهانی ۲۰۱۸ باکو مدال طلا کسب کردم و سال ۲۰۲۰ در مسابقات واکو ۲۰۲۰ کشورهند شرکت کردم و مدال طلای این رقابت را هم از آن خودم کردم.»
- برادرم، حریف تمرینی همیشگی
او با بیان اینکه اکنون همراه با برادرش که حریف تمرینی همیشگی او از کودکی تا امروز است در حال تمرین برای شرکت در مسابقات حرفه‌ای ترکیه است، می‌گوید: «امکانات محله خودمان به‌خصوص در رشته بوکس خیلی پایین است. برای پیشرفت با وجود کمبود امکانات مجبور شدم فعالیتم را در محله‌های شمالی شهر ادامه دهم، اما برای دویدن و ورزش‌های هوازی همراه برادرم در بوستان ولایت به تمرین می‌پردازیم و بوستان ولایت به یکی از محدوده‌های ثابت تمرینی ما تبدیل شده است.» این مدال‌آفرین با اشاره به اینکه بیشتر اهالی محله نعمت‌آباد او را به خوبی می‌شناسند و پیگیر مسابقاتش هستند می‌گوید: «محله ما پر از استعداد ورزشی است و خیلی دوست دارم گامی در حوزه آموزش و مربیگری در منطقه بردارم و در پرورش قهرمانان دیگر در رشته‌های رزمی مؤثر باشم.»
از ۵ سالگی شروع کردم
علی هم با بیان اینکه فعالیت ورزشی‌اش را با حمایت‌های خوب مادر از ۵ سالگی شروع کرده است، می‌گوید: «ابتدا در رشته ژیمناستیک فعالیت می‌کردم و بعد از ۲ سال با علاقه خاصی که به رشته‌های رزمی داشتم به رشته کونگ‌فو روی آوردم و مدت ۸ سال در یکی از باشگاه‌های محله نعمت‌آباد تمرین می‌کردم.» این ورزشکار به فعالیتش در رشته‌های مختلف کیک‌بوکسینگ، موتای و ووشو اشاره می‌کند و می‌گوید: «سال ۲۰۱۵ در فستیوال رزمی جهانی در رشته موی‌تای اول شدم و آغاز بازی‌های حرفه‌ای‌ام کلید خورد. بعد از آن از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۹ به مدت ۴ سال در تیم‌ملی کیک‌بوکسینگ انتخاب می‌شدم، ولی در مسابقات برون مرزی به دلیل هزینه‌های مالی شرکت نمی‌کردم. سال ۱۳۹۸ در حین فعالیت در رشته کیک‌بوکسینگ به رشته بوکس هم روی آوردم. در سال ۱۳۹۹ به اردوی تیم‌ملی دعوت شدم، اما انتخاب نشدم.»
- برگزاری ورزش صبحگاهی به پیشنهاد اهالی
جوان ۲۵ سالهای که بیشتر در رشته‌های بوکس و موی‌تای فعال است و در مسابقات مختلف شرکت دارد، درباره ارتباطش با اهالی محله می‌گوید: «بیشتر اهالی محله از جوان ۲۰ ساله تا پیرمرد ۷۰ ساله من را به خوبی می‌شناسند. از ۲ سال پیش به درخواست تعدادی از آنها هر روز صبح‌ها ساعت ۶:۳۰ به‌عنوان مربی برای انجام نرمش صبحگاهی همراه‌شان به بوستان ولایت می‌آیم.» لیسانس تربیت‌بدنی و دارنده مدرک مربیگری فنی کیک‌بوکسینگ و موی‌تای از علاقه‌اش به برگزاری دوره‌های رزمی برای بچه‌محل‌هایش یاد می‌کند و می‌گوید: «متأسفانه تعداد قهوه‌خانه‌های محله ما از تعداد مجموعه‌های ورزشی بیشتر است و تعداد زیادی از جوان‌های محله به جای گذراندن اوقات‌شان برای انجام ورزش به قهوه‌خانه‌ها می‌روند، این درحالی است که ورزش سهم بسزایی در آرامش روح و جسم دارد و می‌تواند آنها را از بسیاری از آسیب‌ها دور نگه دارد.» او با اشاره به اینکه این روزها علاوه بر تمرین در کنار خواهرش در بوستان ولایت در سالن ورزشی شیرودی و باشگاه جوانمرد قصاب شهرری هم فعالیت می‌کند، می‌گوید: «امکانات باشگاه‌های محله کم است که فضای محدود و کمبود کیسه بوکس نمونه‌ای از آنها محسوب می‌شود.»
- مادر؛ حامی همیشگی فرزندان
درحالی که فرزندانش مشغول تمرین هستند بیکار نمانده و مسیر کوتاهی را به‌صورت رفت و برگشت پیاده‌روی می‌کند. «خدیجه رزاقی» مادر علی و زهرا صادقی را می‌گوییم که از کودکی تا امروز حامی همیشگی فرزندانش است. او با اشاره به اینکه گاهی در جلسات تمرینی فرزندانش در پارک حاضر و در کنار آنها مشغول پیاده‌روی می‌شود، می‌گوید: «همسرم در جوانی کشتی‌گیر بوده، اما خودم به‌صورت حرفه‌ای ورزش نمی‌کردم. با این حال همیشه دوست داشتم بچه‌هایم به ورزشکاری حرفه‌ای تبدیل شوند. «این ساکن محله نعمت‌آباد با بیان اینکه در گذشته در محله باشگاه مجهزی وجود نداشته، می‌گوید: «علی و زهرا ۴ـ ۵ ساله بودند که در باشگاه فرهنگسرای بهمن نامنویسی‌شان کردم و هر روز آنها را سوار مینی‌بوس می‌کردم و تا کلاس می‌رساندم. کار سختی بود، اما به خاطر پیشرفت بچه‌ها دلم می‌خواست هرکاری از دستم بر می‌آید انجام بدهم.» او به رفتار خوش اهالی محله اشاره می‌کند و می‌گوید: «بیشتر اهالی محل فرزندانم را می‌شناسند و به همین دلیل احترام خاصی برای خانواده ما قائل هستند.»
نظر شما