فرزاد موتمن، کارگردان فیلم که در همدان گفت مخاطب اصلی کارش نوجوانان هستند، با این فیلم در هر دو بخش مسابقه سینمای ایران و بین‌الملل جشنواره همدان حضور داشت. فیلم در بخش مسابقه سینمای ایران جایزه بهترین فیلم و دیپلم افتخار بهترین کارگردانی و فیلم‌نامه را گرفت و در بخش بین‌الملل هم جایزه ویژه هیات داوران را دریافت کرد. موتمن در صحبت با دوچرخه از جشنواره و فیلمش می‌گوید.
- واکنش تماشاگران را نسبت به فیلم چگونه ارزیابی می‌کنید؟
یک جلسه گفت‌وگو با داوران کودک و نوجوان داشتم که بسیار گرم و پرشور بود. جلسه ما طولانی‌ترین جلسه بحث و تبادل‌نظر جشنواره بود. خوشحال شدم که دیدم نوجوانان مفاهیم و مسائل فیلم را درک کرده‌اند و دارند درباره‌شان حرف می‌زنند و بحث می‌کنند. قبل از نمایش فیلم، بعضی نظرها این گونه بود که جعبه موسیقی به لحاظ روایت مدرن خود، برای نوجوانان غیرقابل فهم خواهد بود، ولی آن جلسه بحث و گفت‌وگو خلاف این نظریه را نشان داد. در آرای مردمی فیلم، مقام دوم را گرفت و مطمئن شدم فیلم توانسته با مخاطب اصلی خودش ارتباطی خوب و درست برقرار کند.
نیکی کریمی و موتمن در پشت صحنه فیلم
- چه چیزی در سوژه فیلم بود که به سراغش رفتید؟
در واقع باید بگویم این خود فیلم‌نامه بود که به سراغم آمد. مسعود احمدیان فیلم‌نامه جعبه موسیقی را نوشته و کار ساخت آن به من پیشنهاد شد. بعد از مطالعه فیلم‌نامه بود که احساس کردم دوست دارم آن را کارگردانی کنم.
- نکته خاصی در فیلم‌نامه وجود داشت که شما را جذب کرد؟
وقتی فیلم‌نامه را خواندم به نظرم آمد سوژه سختی است. این سوژه مثل حرکت روی لبه تیغ بود. قصه از دو عنصر واقعیت و فانتزی بهره گرفته بود و این دو را در کنار هم قرار داده بود. اینها چیزهایی ناهمگون هستند که به‌راحتی در کنار هم قرار نمی‌گیرند. ایجاد توازنی منطقی بین این دو، کار مشکلی بود و باید می‌دیدم می‌توانیم یک توازن خوب ایجاد کنیم یا نه؟ در فیلم‌نامه صحنه‌ای وجود داشت که پسر بچه با ماشین فرشته به دنیای غیب بر می‌گردد. همین صحنه بود که مرا جذب خودش کرد. واقعیت این است که فانتزی در دل یک فیلم باید باورپذیر باشد و من می‌خواستم ببینم می‌توانم این فانتزی را درست دربیاورم یا خیر. خلق درست این صحنه برایم حکم یک زورآزمایی را داشت.
- باز هم کار نوجوانانه می‌کنید؟
اگر فیلم‌نامه‌ای پیدا شود که جای تجربه‌های تازه را داشته باشد، حتماً آن را کار خواهم کرد.اما دوست ندارم خودم را محدود به یک گروه سنی یا نوع (ژانر) سینمایی خاصی کنم.
هر فیلم‌نامه‌ای که در خودش چیزهای خوب و تازه‌ای برایم داشته باشد، مرا جذب خودش می‌کند و احساس می‌کنم دوست دارم آن را بسازم.
