شخصیت اصلی فیلم او امیر، نوجوانی است که از بیماری سندروم رنج می‌برد. نقش این نوجوان را بهروز نیک‌اخلاق بازی کرده است. قصه فیلم زندگی خانواده‌ای معمولی را که فرزند بیمار دارد و مسائل و مشکلاتی را که افراد این خانواده با آنها روبه‌رو هستند، روایت می‌کند.
سیفی در گفت و گو با دوچرخه درباره فیلم تازه اش توضیح می دهد.
- چه‌طور شد که برای قصه نوجوانانه خود، مشکل بیماران سندروم را انتخاب کردید؟
زندگی این نوجوانان و مسائلی که افراد خانواده با آنها روبه‌رو می‌شوند برایم جالب بود.وقتی با دنیای این نوع نوجوانان آشنا شدم، احساس کردم خوب است آن را در یک فیلم سینمایی مطرح کنم تا دیگران هم با دنیا و مسائل بیماران سندروم بهتر آشنا شوند. فکر کردم فیلمی که نگاهی نوجوانانه به این موضوع داشته باشد، می‌تواند کمک بیشتری به آنها بکند. باید نگاه تازه‌ای به این بچه‌ها و مسائل آنها به وجود بیاید.
به خاطر خواهرم، دومین فیلم سینمایی است که در باره بیماران سندروم ساخته‌ام. سال 1381 هم فیلم «محکومین بهشت» من در باره این موضوع بود. امیر، شخصیت اصلی فیلم به خاطر خواهرم، در آن فیلم نقش چهارم را داشت. آن فیلم، آسایشگاه و بیماری سندروم را به عنوان حرف اصلی خود داشت. همان زمان فیلم‌نامه زندگی امیر را نوشتم و تصمیم گرفتم آن را به صورت فیلم در آورم؛ فیلمی که او محور اصلی‌اش باشد.
بهروز نیک اخلاق و رامین راستاد در « به خاطر خواهرم»- عکس ها از مهدی سیفی
- پس به خاطر خواهرم، فیلمی شرح حال گونه و براساس واقعیت است؟
بله. فیلم قصه زندگی امیر، یعنی شخصیت اصلی خودش را تعریف می‌کند. این فیلم دومین بازی سینمایی‌اش بعد از محکومین بهشت است. اینجا تمام توجه دوربین به اوست و تلاش کردم نگاهی عمیق به زندگی او داشته باشم.
- ساخت یک فیلم نوجوانانه چگونه است؟ کارهای قبلی شما حال و هواهای دیگری داشتند.
طبیعت سینما اقتضا می‌کند به سراغ سوژه‌ها و سن و سال‌های مختلف برویم. من هم مثل هر فیلم‌ساز دیگری دوست دارم در زمینه‌های مختلف تجربه کسب کنم و از این تجربه‌ها در کارهای بعدی‌ام استفاده کنم. در جست‌وجوهایی که کردم به این موضوع رسیدم و دیدم دوست دارم آن را کار کنم. وقتی احساس کنید دوست دارید کاری را انجام دهید، می‌توانید مطمئن باشید که از عهده اجرای آن برمی‌آیید و کار خوبی ارائه دهید. یک فیلم‌ساز نباید خودش را به سبک یا سن و سال خاصی محدود بکند و به سراغ نوع خاصی از سینما برود. این موقعیت‌ها و سوژه‌ها هستند که خودشان را به فیلم‌ساز معرفی و تحمیل می‌کنند. همیشه دوست داشتم در زمینه سینمای کودک و نوجوان کاری بکنم و این سوژه فرصت آن را فراهم آورد.
سیفی در کنار شبنم قلی خانی
- نگاه فیلم به این سوژه نوجوانانه چیست؟
یک نگاه واقع‌گرا و انسان‌دوستانه. به صورت طبیعی هر تماشاگری به نسبت احساسی که دارد، دریافت خاص خودش را از فیلم خواهد داشت. لحظه‌های زندگی این بچه‌ها سرشار از تلخی و شیرینی است، فیلم هم این لحظه‌ها را به تصویر می‌کشد. قصه فیلم طوری است که از بیننده خود- هم نوجوان و هم بزرگسال- می‌خواهد تا روی این موضوع تأمل کند. فیلم او را دعوت می‌کند که این قصه متفاوت را هم تماشا کند و در باره‌اش فکر کند.
- کار با نابازیگر نوجوان سندروم چگونه بود؟
برای من که در راهنمایی این‌جور بچه‌ها تخصص پیدا کرده‌ام، کار راحت‌تر بود. می‌توانم در یک زمان ده نوجوان سندروم را در کنار هم جلوی دوربین ببرم. کار با آنها روش خاص خودش را می‌طلبد. به نظر من آنها خیلی بهتر از بازیگران حرفه‌ای کار می‌کنند. مهم‌ترین نکته این است که احساس آنها جلوی دوربین واقعی است و نه ساختگی.
- از این تجربه راضی هستید؟
خیلی زیاد. دوست دارم در این زمینه کارم را ادامه بدهم. البته فیلم بعدی‌ام نگاه تازه‌ای به زندگی آنها خواهد داشت. سوژه بعدی‌ام زندگی دو برادر سندرومی را به تصویر می‌کشدکه نقش یکی از آنها را دوباره بهروز نیک‌اخلاق بازی می‌کند.
