اینکه منفعل و بی‌تفاوت بنشینیم و انتظار داشته باشیم که دیگران اعم از دولت و شهرداری، بهزیستی، پلیس یا سازمان‌های دیگر تمام کارها را انجام دهند و یک شهر بدون مشکل و عاری از هرگونه عیب و آسیب برایمان بسازند، توقع و تفکر نابه جا و نادرستی است. تک‌تک افراد یک جامعه به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم در شکل‌گرفتن و پدید آمدن مشکلات و آسیب‌های اجتماعی سهیم و نقش‌آفرین هستند. از طرف دیگر، دود این آسیب‌ها و مشکلات به چشم همه ما می‌رود و هیچ‌کس از آثار و نتایج آن در امان نخواهد بود.
بنابراین لازم است هریک از ما به‌عنوان یک شهروند مسئولیت‌پذیر و فعال احساس مسئولیت کنیم و باید تا آنجا که در توانمان است در رفع و کنترل آسیب‌های اجتماعی مشارکت داشته باشیم. فعالیت‌های داوطلبانه در NGO ها و مؤسسه‌های خیریه که در زمینه آسیب‌های اجتماعی فعالیت می‌کنند یا ارائه کمک‌های نقدی و غیرنقدی به مراکز معتبر و شناخته‌شده‌ای که در زمینه آسیب‌های اجتماعی فعالیت می‌کنند، از جمله کارهایی است که می‌توانیم انجام دهیم. باید بدانیم و بپذیریم که بدون مشارکت ما ساختن یک جامعه سالم و عاری از آسیب‌های اجتماعی ممکن و میسر نیست، به‌ویژه در بحث کودکان‌کار که پروسه‌ای پیچیده و چندمرحله‌ای است. برای کنترل این آسیب باید به این کودکان و خانواده‌های آنها خدمات مددکاری و آموزشی داد و قبل از توانمندسازی سرپرست خانواده، از آنها حمایت و پشتیبانی مالی کرد. با وجود اینکه نیروهای فعال در انجمن‌ها و NGOها داوطلبانه و بدون حقوق و دستمزد کار می‌کنند، اما حمایت از کودکان‌کار و خانواده‌هایشان هزینه‌بر است.
بنابراین شهروندان می‌توانند با حمایت‌های نقدی و غیرنقدی خودشان به تداوم و استمرار فعالیت این مراکز کمک کنند.
نظر شما