هرکس که چنین تجربه‌ای داشته باشد، دلش می‌خواهد بفهمد چرا باید بچه به این کوچکی دچار این کابوس‌ها شود و هر طور که هست، این علت را درمان کند.
محققان هم با انگیزه‌هایی مشابه، در همین راستا تلاش می‌کنند؛ تازه‌ترین تلاش آنها این طور نتیجه داده که احتمالا کودکانی در این سن و سال بیشتر خواب بد می‌بینند که در دوران نوزادی و شیرخوارگی، بیشتر از دیگران علائم اضطراب و ناآرامی از خود نشان می‌داده‌اند.
به گزارش رویترز، در این مطالعه که کار محققان دانشگاه مونترال کاناداست، ابتدا از مادران حدود هزار شیرخوار 6 ماهه خواستند رفتارهای کودکشان را در سنین مختلف گزارش دهند؛ این که او چقدر بی‌قراری می‌کند، آرام کردن او سخت است یا نه، آیا شب‌ها با حالت عصبی و ناراحت از خواب بیدار می‌شود یا نه و مواردی مانند این.
این کودکان تا سن 6 سالگی، در چند نوبت پیگیری شدند و با روش‌هایی که البته در گزارش کار این محققان نیامده، میزان درگیر شدن آنها با خواب‌های پریشان شبانه، بررسی شد. (احتمالا در این مطالعه از بررسی امواج مغزی استفاده شده است.)
جمع‌بندی اطلاعات به دست آمده نشان داد کودکانی در سن 6 سالگی بیشتر خواب بد می‌بینند که در شیرخوارگی( تا 5 ماهگی) بیشتر بی‌قراری می‌کردند و در سن 17 ماهگی، آرام کردن آنها سخت‌تر بوده است.
در این بررسی‌ها همچنین مشخص شد آن دسته از کودکان بی‌قرار و مضطرب که والدین آنها در هنگام گریه و زاری، بیشتر به آنها توجه نشان می‌دادند و محبت می‌کردند، کمتر از بقیه بچه‌های مضطرب در سال‌های بعد خواب بد می‌دیدند.
البته مجریان طرح تأکید دارند که در مطالعه آنها روش‌های مختلف برخورد با اضطراب و بی‌قراری شیرخواران با هم مقایسه نشده تا بتوان به نتیجه‌گیری معتبری در مورد روش صحیح آن، دست یافت.
نتیجه‌گیری این محققان چیست؟ این مطالعه، اصولا با این ایده و فرضیه انجام شده که افراد خاصی، به علت خصوصیات شخصیتی خاص ارثی، احتمالا ممکن است بیش از سایرین خواب بد ببینند.
به عبارت دیگر، خواب بد دیدن، نتیجه یک زمینه شخصیتی و وراثتی است تا یک علت محیطی؛ نتیجه‌ای که پیش از این نیز در برخی مطالعات به آن اشاره شده بود.
به‌عنوان مثال بررسی‌ها روی دوقلوهای هم‌سان و غیرهم‌سان توانسته بود سرنخ‌هایی از ارتباط مسائل ژنتیکی با خواب دیدن را مطرح کند.
این محققان هم در گزارش مطالعه‌شان آورده‌اند که استرس‌های محیطی می‌تواند میزان خواب دیدن را در دوره‌های مختلف زندگی شیرخواران بی‌قرار و مضطرب، تحت‌تأثیر قرار دهد. مثلا خواب‌های آشفته این کودکان با شروع سن مدرسه، بیشتر می‌شود.
اما در کل، میزان خواب دیدن این کودکان، از کودکانی که در شیرخوارگی آرام و بی‌سروصدا بوده‌اند، بیشتر است. نتایج این مطالعه، در نشریه علمی «خواب» شماره ژانویه چاپ شده است و دایره اهمیت آن از مسئله کابوس‌های شبانه کودکان فراتر می‌رود.
این نتایج، هشداری است در مورد اختلالات روان‌پزشکی در کودکان و حتی شیرخواران که البته شناخت ما در مورد آنها بسیار کم و محدود است، اما اگر بتوان به دنیای پیچیده و دست‌نیافتنی بچه‌ها در این سن نیز دست یافت، شاید بتوان از بروز بسیاری مشکلات در آینده و در بزرگسالی آنها پیشگیری کرد یا شناخت درست‌تری از ریشه بیماری‌های روان‌پزشکی پیدا کرد.
