و با بازی در نقش اصلی مجموعة تلویزیونی 21jump street در اواخر دهه هشتاد، حسابی معروف شده بود و خیلی از دخترها و پسرهای نوجوان آمریکایی، شب ها خواب او شدن را می دیدند.
ولی خودش داشت زجر می کشید. حس می کرد دارد به یک کالا تبدیل می شود، یک کالای خوش رنگ و لعاب که رسانه ها برای نوجوانانی که تشنة این جور چیزها هستند آماده می کنند و هر روز و هر شب به اشکال مختلف به خوردشان می دهند.
پس عجیب نبود که یک دفعه کنار کشید. شهرت و محبوبیت و بت شدن را به کناری گذاشت و گفت می خواهد از این به بعد فقط در فیلم هایی بازی کند که با شخصیت او جفت و جور باشند. این جوری شد که جانی دپ از بت نسل جوان، به شمایل آدم های تنها در سینما تغییر چهره داد و به دنیای عجیب و غریب تیم برتون راه پیدا کرد و شد آن جان دپی که حالا می شناسیم.
بازیگری که برایش فرقی نمی کند فیلمی که در آن بازی می کند، یک فیلم مستقلِ کم خرج است یا یک فیلم استودیویی پرفروش. او کار خودش را می کند و به قول خودش روحش را به نقش ها می دمد. اصلا هم برایش مهم نیست که نتیجة کار پرفروش از کار دربیاید یا کم فروش، و فیلم هایش مشهور باشند به زهر جدول فروش: اصلا درک نمی کنم که تو سر کاری بروی و هر چه می توانی از وجودت برای آن فیلم مایه بگذاری. بعد هم در آخر به تنها چیزی که نگاه کنند، مقدار پولی باشد که فیلم در گیشه پارو می کند.
او سفت و سخت پای این عقایدش ایستاد و این قدر فیلم مستقل و متفاوت غیرتجاری بازی کرد که دیگر کسی باور نمی کرد او روزی در یک فیلم تجاری هالیوودی ظاهر شود و موفق هم بشود. ولی در بیستمین سال فعالیت حرفه ای اش، جک اسپارو همه چیز را عوض کرد. جانی دپ، با چنان قدرت و شیطنتی نقش این دزد دریایی هفت خط را در دزدان دریایی کارائیب: نفرین بلک پرل در سال 2003 بازی کرد که همه باور کردند او می تواند یک بازیگر پولساز هم باشد.
جک اسپاروی جانی دپ، 305 میلیون دلار روانة خزانة دیزنی کرد. این، پایان راه نبود؛ موتور جانی دپ، تازه گرم شده بود. حضور او در فیلم جدید رفیق دیرینش تیم برتون چارلی و کارخانة شکلات سازی هم با 205 میلیون دلار همراه شد. طلسم نفروختن فیلم های جانی دپ، شکسته بود و حالا همه منتظر قسمت دوم دزدان دریایی بودند که ببینند جک اسپارو این بار چه می کند.
9جولای 2006 فرا رسید و این بار جک اسپارو حتی اسپایدرمن را هم جا گذاشت و رکورد فروش افتتاحیة یک فیلم در تاریخ سینما را با 135 میلیون دلار از آن خود کرد. جانی دپ، دیگر زهر گیشه ها نبود. او با این که پای عقاید خاصش سفت و سخت ایستاد، ولی بالاخره در سن 43 سالگی، گیشه ها را هم فتح کرد.
شاید بهترین توصیف برای حال و روزِ این روزهای او، همین هایی باشد که یکی سینمایی های آن ور آب گفته است: اگرچه در یکی از موفق ترین فیلم های تجاری تاریخ سینما بازی کرده، ولی با آن شخصیت عجیب و غریبش، هنوز اعتبار هنری خودش را حفظ کرده است. او الان دارد لذت بهترین های دو دنیای مختلف سینما را می چشد.
شکل و قیافه و گریم جانی دپ معمولا در هر فیلمی فرق می کند. آخرین اش که همین جک اسپارو ی دزدان دریایی کارائیب است با آن موهای بلند و ریش و گوشواره و بقیه زلم زیمبوهایش. این ها چند نمونه دیگر از قیافه های مختلف جانی دپ در فیلم هایش است.
جانی دپ برای فرار از شخصیتِ شکل گرفته و پرطرفدارش در مجموعة تلویزیونی 21jump street و بت تلویزیونی نوجوانان شدن، بازی در نقش عجیب و غریب یک پسر یتیم خلافکار را در فیلم baby-cry (1990) پذیرفت. شهرت جانی دپ در آن زمان (اواخر دهه 80 و سال 1990) جوری شده بود که روی جلد همة مجله های تین ایجری بود
جانی با همین تیپ و قیافه در نقش افسر پلیس تام هانسن در مجموعه تلویزیونی شبکه فاکس 21jump street حاضر شد و دل همه نوجوانان آمریکایی را ربود.
او دیگر تصمیمش را گرفته بود که از جلد تام هانسن در بیاید. برای همین، هیچ ترسی نداشت که با گریم و آرایش موی عجیب و غریب در اولین همکاری اش با تیم برتون در ادوارد دست قیچی ظاهر شود، حتی اگر به جای انگشتانش قیچی بگذارند!
در 1994 در دومین همکاری اش با تیم برتون در نقش اد وود معروف به بدترین کارگردان تاریخ سینما حاضر شد. این، نقشِ یک آدم عجیب و غریب و تنها بود که احتمالا فقط آدم های عجیب و غریب و تنهایی مثل جانی دپ و تیم برتون می توانستند زندگی او را در سینما به تصویر بکشند.
باز هم یک آدم تنها، باز هم یک آدم عجیب و غریب، باز هم مدل مو و لباس متفاوت و باز هم جانی دپ، این بار در چارلی و کارخانه شکلات سازی (2005) و همکاری دوباره با تیم برتون.
جانی دپ برای بازی در نقش جورج یانگ (یک قاچاقچی موادمخدر که بازار کوکائین را در آمریکا به راه انداخت) در فیلم Blow حسابی حال کرد. به خاطر چی؟ اول به خاطر مدل موی جورج و دوم به خاطر مدل لباس هایش!
