اگر امروز 12 ساله باشید، قدر مسلم مجموعه‌ی طنز «سیب خنده» به کارگردانی رضا عطاران را که سال 76 پخش می‌شد، به یاد ندارید! اولین حضور جواد رضویان در تلویزیون به آن مجموعه و در گروه کودک و نوجوان شبکه‌ی یک برمى‌گردد و آن آیتم خاطره‌انگیز «آموزش کمک‌های اولیه» که رضویان نقش یک «پزشک» را داشت که هر بلای ممکنی را سر «مصدوم» برنامه‌اش می‌آورد!
هرچند که شروع کار رضویان در این مجموعه بود، اما چندسال بعد در نقش «داوود برره» در سریال «پاورچین» ساخته‌ی مهران مدیری به محبوبیتی دست پیدا کرد که هنوز هم خیلی‌ها او را با نقش داوود برره به خاطر دارند و همه‌ی کارها و بازی‌هایش را با آن نقش مقایسه می‌کنند.
سه سال بعد، برای اولین‌بار در سال 1384 در سریال «ارث بابام» کارگردانی را هم تجربه کرد و از آن سال تا به حال نشان داده به کارگردانی هم علاقه‌ی زیادی دارد؛ هر چند که خودش در این رابطه می‌گوید: «من نه خودم را کارگردان می‌دانم، نه بازیگر. دوستان لطف می‌کنند، مرا دعوت می‌کنند و گاهی دور هم جمع می‌شویم و کاری انجام می‌دهیم، وگرنه هنوز «ب» بسم‌الله بازیگری هم نیستم، چه برسد به کارگردانی. قطعاً هنوز دانش‌آموز بازیگری هستم و حالا حالاها باید در کلاس بازیگری بنشینم. الآن هم که جسارت می‌کنم و پشت دوربین می‌ایستم از بزرگانی مثل «فتحعلی اویسی» در مجموعه‌ی «کسی خوابه» و «علیرضا خمسه» در «مهمانان ویژه» و عزیزان دیگر می‌آموزم.»
رضویان بعد از تجربه‌ی ناموفق «قرارگاه مسکونی» که مدتی توقیف شد و با دو سال تأخیر و البته مقداری تغییر پخش شد، تا مدتی ساخت سریال را رها کرد و دو فیلم ویدیویی «به روح پدرم» و «لیموترش» را ساخت؛ تا نوروز امسال که با سریال «کسی خوابه؟» به تلویزیون برگشت.
اما شاید متفاوت‌ترین تجربه‌ی کارگردانی رضویان، همین سریال این روزهایش باشد. «مهمانان ویژه» هرچند که به لحاظ داستان، نوع فیلم‌برداری و موسیقی یادآور سریال محبوب «پایتخت» ساخته‌ی «سیروس مقدم» بود، اما کاملاً اثر جداگانه‌ای است. مهمانان ویژه، نوع متفاوتی از برخورد با طنز در سریال‌های ایرانی است که کم‌تر در این سال‌ها در تلویزیون دیده شده است. برای بیننده‌های تلویزیونی عادت شده بود، که سریال‌های طنز آپارتمانی را در این سال‌ها با داستان‌هایی معمولی و تکراری و چند شخصیت و تیپ مشخص در آپارتمان‌ها ببینند. اما مهمانان ویژه از این لحاظ با وجود زمان کمش، کار کاملاً متفاوتی از آب در آمده بود و ماجراهایی جالب و هیجان‌انگیز، برای بیننده‌ی تلویزیونی در بر داشت. ماجراهایی که جدای از شوخی‌ها و اتفاق‌های بامزه‌اش، مفاهیمی درباره‌ی اختلاف طبقاتی، قوانین آپارتمان‌نشینی و شهرنشینی را در لایه‌های زیرینش جای داده بود.
اما این‌بار رضویان کاملاً پشت دوربین ایستاده بود و هیچ نقشى را بازى نکرده بود که این خودش اتفاق تازه و ویژه‌ای برای رضویان بود. او در این‌باره می‌گوید: «خیلی از دوستان به این باور رسیده بودند که کارگردانی می‌کنم تا در کار خودم بازی کنم! می‌خواستم این تفکر را از بین ببرم. در ضمن اگر جای هر کدام از بازیگران می‌خواستم بازی کنم، نمره‌ی پایین‌تری از آن‌ها می‌گرفتم.»
حالا و بعد از تمام شدن سریال «مهمانان ویژه» و پایان این مهمانی کوتاه و سیزده قسمتی، نگاه‌ها به سیدجواد رضویان متفاوت شده و توقع‌ها هم بالاتر رفته است و باید منتظر ماند و دید که به همین شیوه‌ی فیلم‌سازی ادامه خواهد داد یا به شیوه‌ی معمول سریال‌های طنز در ایران. خودش در این‌باره می‌گوید: «قول می‌دهم در کارهای آینده کمی و کاستی‌های این سریال را جبران کنم و کاری بسازم که در حد و اندازه مخاطب سخت‌پسند ایرانی باشد. من واقعاً در این دو سال سختی کشیدم تا کار نکنم. ما به کار کردن جلوی دوربین عادت داریم. عادت داریم که در خیابان درباره‌ی کارهایمان صحبت کنند. در این دو سالی که کار نکردم، واقعاً ریاضت کشیدم. من بچه‌‌ی تلویزیون هستم، اما گلایه‌هایی دارم. بعد از «قرارگاه مسکونی» یک سال سریالم بلاتکلیف ماند که باعث شد احساس کنم از خانه‌ی خودم رانده شده‌ام و این احساس بسیار بدی بود. خودم را بچه‌‌ی گروه کودک می‌دانم و آرزو دارم روزی به گروه کودک برگردم.»
