راستش در سال‌های اخیر آن قدر هوای آلوده به ریه‌های خود فروبرده‌ایم که باورمان نمی‌شود که روزی عاری از آلودگی و دود مه را در آسمان شهرمان شاهد باشیم؛ روزی که به آسانی بتوان قله استوار و پرغرور دماوند را از هر نقطه تهران دید، روزی که دیگر دست و دلمان نلرزد که مبادا حجم آلودگی به حدی برسد که شهرمان را به محیطی تهی از شور و جنبش و نشاط و در نهایت به بیابانی خالی از سکنه تبدیل سازد.آری فردا را روز هوای پاک نامیده‌اند تا این زنگ هشدار را برای همه به‌صدا در آورند که خطر بیخ گوشمان است و تنها با یک همت همگانی وسیع می‌توان بر این پدیده زیانبار چیره شد، البته این معضل تنها گریبانگیر پایتخت‌نشینان نیست بلکه دیگر شهرهای میهن ما از جمله تبریز، مشهد، اراک، اصفهان، شیراز و اهواز را هم در بر گرفته است.
بررسی‌های کارشناسان نشان می‌دهد که آلودگی نه تنها بر زندگی انسان‌ها در کوتاه مدت و بلندمدت تاثیرات بیماری‌زایی دارد بلکه زیست‌بوم‌های جانوری و گیاهی را با انواع آفت‌ها رویارو می‌کند. درمیان قربانیان آلودگی هوا، کودکان و سالخوردگان و افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی، ریوی و تنفسی، آسیب‌پذیرتر از بقیه هستند، اما کودکان آسیب‌های بیشتری را متحمل می‌شوند چرا که تعداد تنفس هوای آنها بیشتر است، به این ترتیب میزان آلاینده‌های بیشتری را وارد سامانه تنفسی خود می‌کنند. بررسی‌ها نیز نشان می‌دهند که اثرات آلاینده‌ها بر جنین شامل عوارضی مانند وزن پایین زمان تولد، تاخیر رشد و مرگ داخل رحمی است.
آمارها از تردد روزانه بیش از دو و نیم میلیون خودرو در تهران سخن می‌گویند و این میزان خودرو به تنهایی دوبرابر کربن سرانه تولید شده در کشورهای جهان‌سوم را ایجاد می‌کنند. اکنون با نگاهی به این وضعیت، می‌توان با قاطعیت گفت که کار از معضل گذشته و باید از بحرانی ملی سخن گفت که برای محیط‌زیست انسانی و طبیعی ما دندان تیز کرده است. پس بیاییم در روز ملی هوای پاک، آستین همت بالا زنیم و هریک در زدایش این پدیده فاجعه‌بار به سهم خود کوشا باشیم.
