به گزارش خبرگزاری مهر، رصدهای انجام شده توسط تلسکوپ پرتو ایکس چانداری ناسا می‌تواند در حل دو مسئله بنیادین در فیزیک اخترشناسی مدرن، درک چگونگی رشد سیاهچاله‌ها و چگونگی عملکرد ماده در میدان گرانشی قدرتمند سیاهچاله‌ها، کمک بزرگی به شمار آید.
سیاهچاله‌ای که چاندار آن را رصد کرده در مرکز کهکشانی به نام NGC3115 قرار گرفته که 32 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. پیش از این نیز اطلاعات زیادی از سقوط مواد به درون سیاهچاله‌ها به دست آمده بودند اما هیچ یک به این وضوح نتوانسته بود ردپای گازهای داغ را به ثبت برساند.
با استفاده از اطلاعات چاندرا، جریان گازهای داغ به درون سیاهچاله عظیم در مرکز کهکشان به ثبت رسید. به گفته اخترشناسان این اولین مدرک واضح و آشکار از جریان گازی است که تا کنون درون یک سیاهچاله مشاهده شده است.
با تصویربرداری از گازهای داغ در فواصل مختلف از سیاهچاله‌های عظیم دانشمندان دانشگاه آلاباما موفق به مشاهده مرزی شده‌اند که گازها ابتدا تحت تسلط نیروی گرانش سیاهچاله‌ها قرار گرفته و سپس به درون سیاهچاله سقوط می‌کند.
به گفته اخترشناسان، تصویر جدید چاندرا فرصتی ویژه را برای درک بیشتر درباره چگونگی به دام افتادن ماده درون سیاهچاله‌ها به وجود می‌آورد. با جاری شدن گاز به سوی سیاهچاله، گاز به هم فشرده شده و داغ‌تر و درخشان‌تر می‌شود، نشانه‌ای که اکنون توسط چاندرا به تایید رسیده است.
محققان دریافتند افزایش حرارت گاز از فاصله 700 سال نوری از سیاهچاله آغاز می‌شود. این نشان می‌دهد سیاهچاله مرکز کهکشان NGC3115 جرمی دو میلیارد برابر خورشید دارد و نزدیک‌ترین سیاهچاله عظیمی است که در همسایگی زمین وجود دارد.
همچنین اطلاعات چاندرا نشان می‌دهد چگونه گازهای موجود در مرکز کهکشان متراکم تر از گازهای خارجی تر است. با استفاده از ویژگی‌های رصد شده از گاز اخترشناسان همچنین دریافتند هر سال نوری از این گاز با وزنی برابر دو درصد جرم خورشید به سمت سیاهچاله کشیده می‌شود.
با پیش بینی میزان تغییر انرژی گاز به تشعشعات اخترشناسان امیدوارند بتوانند منبعی بیش از یک میلیون برابر درخشان‌تر از آنچه در مرکز کهکشان دیده می‌شود را بیابند. معمایی که از به دام افتادن گاز در چنگال این سیاهچاله عظیم ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده این است که چگونه فضای اطراف سیاهچاله با وجود میزان سوخت فراوانی که در آن وجود دارد اینچنین تاریک و تیره است؟
دو توضیح ممکن برای حل این معمای کیهانی وجود دارد: سقوط مقادیر کمی از ماده به درون سیاهچاله نسبت به میزان جریان ماده در "شعاع بوندی" (فاصله تا مرکز سیاهچاله کهکشان شعاع بوندی نام دارد) و یا کمتر بودن میزان تبدیل انرژی به تشعشعات نسبت به حد انتظار؛ که مطالعات دقیق‌تر از افزایش تراکم گازی در رصدهای آینده می‌تواند به اخترشناسان در انتخاب یکی از این دو توضیح و ایجاد مدل‌های دقیق‌تر از سیاهچاله‌ها و رفتار ماده تحت تاثیر نیروی گرانشی آنها کمک کند.
