به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان موفق به کشف یکی از درخشان‌ترین اجرام کیهانی در اولین سال‌های تولد جهان هستی شده‌اند، توده‌ای بسیار درخشان که تصور و ایده چگونگی شکل گیری سیاهچاله‌های غول پیکر را به چالش کشیده است. این معمای خیره کننده در واقع یک اخترنما است، مرحله‌ای کهکشانی که طی آن بخش زیادی از مواد تشکیل دهنده کهکشان‌ها به درون سیاهچاله‌های غول پیکر کشیده می‌شوند و نور شدیدی از آن به وجود می‌آید.
این پدیده ULAS J1120+0641 نامگذاری شده و دور افتاده‌ترین نقطه‌ای از جهان به شمار می‌رود که تا کنون مشاهده شده است. در واقع این پدیده درخشان‌ترین جرمی است که از جهان اولیه مشاهده شده و شدت درخشش آن 60 تریلیون برابر بیشتر از شدت درخشش خورشید است.
دانشمندان برای مطالعه بر روی این اخترنما 20 میلیون جرم کیهانی که توسط تلسکوپ فروسرخ DSS بریتانیا طی دوره‌ای پنج ساله به ثبت رسیده بودند را مورد بررسی قرار دادند. فاصله این اخترنما با استفاده از تلسکوپ VLT و جمینی محاسبه شد. دانشمندان بر اساس میزان کشش نور تابیده شده از این پدیده دورافتاده طی سفرش در میان جهان هستی، تخمین زدند این اخترنما 770 میلیون سال پس از انفجار بزرگ به وجود آمده است.
با بررسی نور ساطع شده از سوی این اخترنما محققان تخمین زدند که انرژی این جرم از سیاهچاله‌ای 2 میلیارد برابر جرم خورشید تامین می‌شود. چگونگی بزرگ شدن این سیاهچاله با چنین سرعتی پس از انفجار بزرگ قابل توضیح نیست.
در حالی که این اخترنماها به نوعی به اسرار موجود درباره سیاهچاله‌های غول پیکر می‌افزایند، می‌توانند معمای دیگری از ابتدایی‌ترین لحظات جهان، زمانی در حدود 13.7 میلیارد سال پیش را حل کنند، مرحله‌ای که به "بازیونیزه شدن" شهرت دارد.
در دوره زمانی در حدود 150 تا 800 میلیون سال پس از انفجار بزرگ هیدروژن خنثی که تمامی جهان را در بر گرفته بود، در جزئی‌ترین بخش‌هایش یعنی الکترون و پروتون باز یونیزه شد. با این همه نور اخترنمای تازه کشف شده نشان می‌دهد که جهان به طور قطع تا 770 میلیون سال پس از انفجار بزرگ نیز مملو از هیدروژن خنثی بوده است.
