ناکامی تیم ملی فوتبال در رسیدن به جام قهرمانی مسابقات قاره کهن هم مزید بر علت شد. شاید همین مسائل باعث شد تا نمایندگان مجلس در طرحی دو فوریتی خواستار تشکیل وزارت ورزش و جوانان شوند.
نمایندگانی که طرح تشکیل وزارت ورزش و جوانان را به مجلس تقدیم کردند اعلام کردند که آماده‌اند تا با همکاری دولت، کاری کنند که مشکلات چندساله سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان حل شود، ولی عملا با وجود اینکه ماه‌ها از این مصوبه مجلس می‌گذرد، نه‌تنها مشکلات این دو سازمان حل نشده، بلکه بیشتر هم شده؛ چون تشکیل نشدن وزارت ورزش و جوانان، 2سازمان عریض و طویل کشور را دچار مشکلات ناشی از بی‌انگیزگی و بلاتکلیفی کرده است و عده زیادی نیز در این میان نمی‌دانند چه باید بکنند.
حتی نمی‌توانند مطمئن باشند تصمیماتی که تا پیش از تشکیل این وزارتخانه گرفته می‌شود، قانونی است یا نه. این مسئله تا جایی پیش رفته که حتی تعدادی از مسئولان در اعتراض به امضای قرارداد تربیت بدنی با سرمربی جدید فوتبال می‌گویند که این مسئله از اختیارات وزارت ورزش است و سازمانی که از دید قانونی باید با کسب رأی اعتماد مجلس، اصلی‌ترین مقامش، تصمیم‌گیری کند، نمی‌تواند قرارداد میلیاردی با کارلوس کی‌روش پرتغالی برای سکانداری تیم ملی فوتبال امضا کند؛ هرچند این مربی زیرک، از همان ابتدا به تمام منتقدانش لبخند بزند و بخواهد با پنبه، سر ببرد.
جوانان و ورزشکاران همچنان در انتظار
گفته می‌شود بیشترین اقشاری که از تشکیل نشدن وزارت ورزش و جوانان ضرر می‌کنند، ورزشکاران جوان هستند. آنها از یک طرف به خاطر وابستگی‌شان به سازمان تربیت بدنی، مشکلات زیادی را در حال حاضر به خاطر معطلی کارها تحمل می‌کنند و از سوی دیگر جوانانی که امید زیادی به برنامه‌های بذرپاش در سازمان ملی جوانان داشتند، آینده را چندان شفاف و روشن نمی‌بینند. در چنین وضعیتی، مجلس هم پایش را در یک کفش کرده تا در آخرین سال فعالیت از دور هشتم خود، تولد وزارتخانه جدیدی را جشن بگیرد.
با این وجود، دولت هم محدودیت‌های خودش را دارد؛ از یک سو باید به خاطر مصوبه برنامه چهارم توسعه، وزارتخانه‌هایش را از 22وزارتخانه به 17وزارتخانه کاهش دهد و از سوی دیگر با تصویب قانون تشکیل وزارت ورزش و جوانان، به فکر اضافه کردن وزیر جدید به کابینه باشد.
شرایط اینچنینی برای مدیران ارشد دولت و برنامه‌ریزانی که عمدتا در معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس‌جمهور هستند، وضعیت آسانی نساخته است. شاید به خاطر همین است که تا امروز به انتظار مجلس برای تشکیل وزارت ورزش و جوانان، پاسخی داده نشده است.
از سوی دیگر، با توجه به 2موضوع بسیار مهمی که دستگاه دیوانسالار کشور امروز با آن مواجه است، بعید به‌نظر می‌رسد تکلیف این وزارتخانه که تنها اکنون روی کاغذ موجودیت دارد، به زودی روشن شود. اجرای قانون عظیم هدفمندی یارانه‌ها و مسائلی که باعث شد امسال از سوی مقام معظم رهبری به‌عنوان سال جهاد اقتصادی نامگذاری شود، به خوبی حجم عظیم کارهای مربوط به این قانون و سایر تبعاتش را مشخص می‌کند.
از طرف دیگر، وضعیت بودجه سال90 در مجلس بررسی نشده و فعلا کشور بر اساس بودجه تقدیمی دولت در سال89 و قانون بودجه سال گذشته، اداره می‌شود. مجلس نیز اعلام کرده که از هفته آینده برای بررسی و احیانا تغییر قسمت‌هایی از بودجه و تصویب قانون بودجه سال90، وارد شور خواهد شد که در نوع خود، کاری است عظیم. به بیان دیگر، مجلس در روزهای ابتدایی از ماه دوم سال به بررسی بودجه خواهد نشست و احتمالا این بررسی و تصویب کلیات و جزئیات بندهای بودجه و ارجاع آن به کمیسیون‌های مختلف تخصصی، یک ماهی وقت مجلس را می‌گیرد.
تا اتمام بررسی و تصویب قانون برنامه بودجه سال90، مجلس فرصت سرخاراندن نخواهد داشت و بعید به‌نظر می‌رسد که علی لاریجانی حاضر شود در بین برنامه فشرده بررسی بودجه، درباره موضوع وزارت ورزش و جوانان که نوعاً، وزارتخانه استراتژیکی محسوب نمی‌شود، صحن علنی را در اختیار وزارت جدید قرار دهد.
از یک سو، دولت نیز معرفی وزیر جدید کابینه را به آینده واگذار کرده است؛ هر چند در این میان، موضوع تلفیق و ادغام برخی از وزارتخانه‌ها مانند راه و ترابری و مسکن و شهرسازی نیز در دستور کار دولت قرار گرفته و با توجه به عدم حضور وزیر در رأس وزارتخانه راه‌و‌ترابری احتمال اینکه تلفیق و ادغام این دو وزارتخانه عملیاتی شود، بیشتر از گذشته شده است. اینچنین به‌نظر می‌رسد که دولت با تشکیل وزارت ورزش و جوانان از ابتدا چندان موافق نبوده است. سعیدلو، رئیس تربیت بدنی، از روزهای اول طرح چنین بحثی در رسانه‌ها، موضع‌گیری آشکاری برای تشکیل وزارت جدید داشت و بارها از قول رئیس جمهور به عدم تمایل دولت به تشکیل این وزارتخانه و مغایرت آن با سیاست‌های کلی نظام که یکی از اصول آن به کوچک‌سازی دولت باز می‌گردد، اشاره کرد.
البته تحلیلگران دلیل دیگری را نیز برای این مخالفت برمی‌شمارند. آنها می‌گویند که در شرایط فعلی، سازمان‌های تربیت بدنی و جوانان، به‌عنوان سازمان‌هایی که اختیار مدیریت کلان آنها با ریاست‌جمهوری است و رئیس‌شان، به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور محسوب می‌شود، از نظارت مجلس فاصله دارند و طبیعی است با تشکیل وزارتخانه‌ای که این دو سازمان را تحت پوشش بگیرد، نظارت قانونی بر روند انتصاب مدیران از جمله وزیر به‌عنوان رأس سیستم و همچنین نحوه بودجه‌ریزی و عملکرد آن، بیشتر خواهد شد.
این گروه از تحلیلگران معتقدند که عدم تمایل دولت برای تشکیل زودهنگام وزارت ورزش و جوانان، شاید چندان نیز پرضرر نباشد، زیرا درصورتی که دولت خود را با افزایش یک وزارتخانه جدید روبه‌رو ببیند، نمی‌تواند برای تعلل در اجرای قانون کاهش وزارتخانه‌ها به 17 باب، دلیل محکمه‌پسندی ارائه دهد. آنها پیشنهاد می‌دهند که بهتر است مجلس و دولت با تعامل بیشتر با یکدیگر مشکلات فراروی تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان را حل کنند و از درگیر شدن در فضای احساسی مخالفت با یکدیگر دوری کنند.
تربیت بدنی، همچنان به پیش، سازمان جوانان، منفعل
در برزخ تشکیل و عدم تشکیل وزارت ورزش و جوانان، سازمان تربیت بدنی، نسبت به سازمان ملی جوانان برنده ماجراست زیرا مسئولان این سازمان مانند گذشته به رتق و فتق امور خود مشغولند. آنها بدون توجه به داد‌و‌ستدهای حقوقی و سیاسی بین مجلس و دولت، همچنان به کار فدراسیون‌های مختلف ورزشی اشتغال دارند و با توجه به حجم زیاد امور و وظایف مربوط به خود، نمی‌توانند دست روی دست بگذارند و بنشینند تا تصمیم نهایی درباره اینکه چه کسی وزیر می‌شود، گرفته شود.
تعیین سرمربی جدید برای تیم ملی فوتبال به‌عنوان آشکارترین نشانه تداوم فعالیت‌های این سازمان شمرده می‌شود که خوشبختانه همچنان به امور مربوط به خود مشغول است.
از سوی دیگر، سازمان ملی جوانان، به‌نظر می‌رسد انفعال بیشتری را نسبت به تربیت بدنی تجربه می‌کند. این سازمان که در زمان تصدی مهرداد بذرپاش، رئیس سابق خود نیز چندان فعالیت چشمگیری در سطح جامعه نداشت، این روزها به اندازه‌ای با مشکلات ناشی از بلاتکلیفی و بی‌انگیزگی کارکنان خود روبه‌روست که ترجیح می‌دهد فعلا در انظار عمومی و به‌خصوص نگاه مجلس، چندان به چشم نیاید، زیرا معلوم نیست درصورتی که وضعیت بلاتکلیفی این سازمان زیر نگاه موشکافانه منتقدان قرار گیرد، سهم آن در آینده تشکیل وزارت ورزش و جوانان، چقدر خواهد شد؛ سهمی که به‌نظر می‌رسد از هم اکنون بسیار کمتر از سازمان قدرتمند، مشهور و خبرسازی مانند تربیت بدنی است.
