آری، خانواده نخستین و مهم‌ترین نهاد تربیت آدمی است، آغازی برای صعود به قله‌های انسانیت و پیمودن پله‌های تعالی؛ فضایی که در آن ارزشهای اخلاقی و اجتماعی ازنسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و اسباب رشد و تعالی انسان به‌وجود می‌آید.خانواده باغستانی است که در آن، باغبان تربیت، با سختکوشی و تلاش دائمی، فرزندان را از گزند آفات روحی و روانی و محیطی دور می‌سازد و با تربیت و آموزش درست، در باروری استعدادها و استقلال شخصیت،تأثیر بسزایی ایفا می‌کند. از آنجایی که نهاد خانواده در اسلام جایگاه بی‌بدیلی در تربیت و اعتلای انسان‌ها دارد، باید فاصله خانواده امروز را با خانواده متعادلی که سنگ‌بنای یک جامعه سالم است،کاهش داد.
امروزه آموزه‌های وارداتی مانند انکار تفاوت‌های جنسیتی، درهم‌آمیختگی نقش‌ها، فردگرایی و اصالت لذت‌های دنیایی، سلامت، ثبات و حتی کیان خانواده ایرانی را درمعرض خطر قرار داده و آسیب‌های جدی احتمالی را به‌بار خواهد آورد؛ ازاین‌رو به آسیب‌شناسی این نهاد باید به‌طور جدی توجه کرد و برای تعریف خانواده متعادل، باید از 2 جنبه کارکرد و ساختار خانواده آغاز کرد.
معروف است که اگر برنامه یکساله دارید، گندم بکارید؛ اگر برنامه 10ساله دارید، درخت بکارید و اگر برنامه 100ساله دارید،انسان بسازید؛ تربیت انسان با موازینی که خالق او می‌طلبد و هدایت فرموده است، سرمایه‌گذاری 100ساله، بلکه ابدی است.
«...و من احیاها فکانما احیا الناس جمیعا...» (مائده 32) تربیت از نگاه قرآن، احیای انسان و دمیدن جان الهی در کالبد اوست و مطمئنا محیط تحقق این مهم، خانواده است؛ خانواده‌ای که زمینه پرورش انسان قرآنی در آن فراهم آمده است، بنابراین خانواده آرمانی قرآن، خانواده‌ای است که آماده پذیرش و پرورش انسان است و با مؤلفه‌هایی مانند توحیدمحوری و جلب رضای حق، عدالت‌جویی و برقراری قسط، اخلاق‌مداری، وظیفه‌مندی، رعایت اصل صلح و احسان، گذشت و محبت، مشورت، مصلحت‌اندیشی و عشق و محبت می‌توان به آن دست یافت.
ازاین‌رو، سخن گفتن درخصوص عشق و اهمیت محبت، محتاج تبیین واضح‌تر، درک عمیق‌تر و تکرار بیشتر است؛ چراکه عشق و محبت، رنگ زندگی و راز خوب زیستن است و با این رویکرد و چراغ راهنما می‌توان در خانواده، آینده‌ای روشن و تابناک ساخت.
عشق و محبت همان نیروی عظیمی است که به انسان، هدف، احساس مسئولیت، امید و تکلیف می‌دهد و باید دقت کرد تا در خانواده‌های امروزی رو به افول نرود و باید بپذیریم انسانی که وجودش سرشار از عشق و محبت خانواده است، پویا، فعال و پرنشاط است و می‌تواند جامعه خود را به سوی عدالت، پیشرفت، قانون‌گرایی، استقلال و در انتها و از همه مهم‌تر حیات طیبه رهنمون شود. به هر حال تنها عاملی که موجب تشکیل خانواده براساس بقا، پایداری، همراهی و همدلی می‌شود، عشق و محبت است و چه نیکوست که عشق و محبت به خانواده را وسیله‌ای برای سعادت اخروی قرار دهیم.
شهرداری تهران براساس این بیان امام خمینی(ره) که می‌فرمود: «خانه را کم نگیرید، تربیت بچه‌ها کم نیست. اگر کسی بتواند یک نفر را تربیت کند، خدمت بزرگی به جامعه کرده است.» تلاش دارد در رویکرد اجتماعی خویش این باور را نهادینه سازد که خانواده دارای نقشی کلیدی و بنای اجتماع است و اگر خانواده نقش تربیتی خود را به‌درستی انجام دهد، جامعه‌ای سالم خواهیم داشت که زمینه‌ساز تحقق تمامی آرمان‌های متصوره اسلامی، انقلابی و ایرانی می‌شود.
تلاش ما آن است که در مدیریت شهری، به تشکیل خانواده‌ای که تجلی ارزشهای متعالی الهی باشد، کمک کنیم و ازاین‌رو از تمامی همکاران خویش در مدیریت شهری خواستارم با رویکرد خانواده‌محوری مبتنی بر نهادینگی عشق و محبت، در فعالیت‌های اجتماعی - فرهنگی و توسعه کالبدی شهر تهران، مقدمات و بستر اولیه برای ایجاد خانواده سالم را مهیا سازند؛ بی‌شک با انجام این رویکرد و ادای تکلیف درخصوص تحقق خانواده سالم در شهر تهران، در آینده سعادت شهروندی و توسعه پایدار شهری را فراهم ساخته‌ایم.
و ما توفیقی الا بالله علیه توکلت و الیه انیب
