داستانک

داستان کودک؛

امروز روز من است

ریحانه با پدر و مادر و خواهرش راحله می خواستند به مسافرت بروند. از وقتی فهمیده بود مرتب از مادرش می پرسید: «پس کی راه می افتیم؟»

روایت‌های یک شهروند معمولی-7

گدایی با کفش پاشنه‌صناری

دختر یکی از آخرین بازمانده‌های خاندان قاجاری بیاید سر یکی از خیابان‌های معروف شهر بیایستد و گدایی کند، برای خیلی از آدم‌های شهر، که اصل و نسب این دختر و خانواده و اجدادش را می‌شناختند، تازگی داشت.

روایت‌های یک شهروند معمولی-6

نگه‌داری گرگ در آپارتمان

بیشتر همسایه‌ها صدای زوزه گرگ از آپارتمان شماره 19 را شنیده بودند اما پیرمرد ساکن این آپارتمان قبول نمی‌کرد که در خانه کوچک خود یک گرگ زنده نگه‌داری می‌کند.

داستان «هندسه‌ی اورژانسی»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > زهرا نوری: قوچانی رنگش پریده است و از درد، صورتش منقبض شده. برای اولین‌بار دلم برایش می‌سوزد، اما نمی‌توانم او را ببخشم. هروقت بابا تهدید می‌کند، دیگر مدرسه نمی‌آید.

آثار نوجوانان

داستان «نبات امید»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: می‌چرخم به سمتش و چشمانم را می‌بندم. خیالم را از لای ماشین‌ها رد می‌کنم و چهار پنج کیلومتر می‌گردانم تا می‌رسم به او. لبخند می‌زنم و کلاهم را به احترامش بلند می‌کنم. جواب صبح‌به‌خیرم را که گرفتم، راه می‌افتم. زیاد دور نیست.‌

داستان «سفر به ستارگان»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > راسیو. آر.دوموال > ترجمه‌ی رفیع افتخار: پدر و پسر در ساحل رودخانه نشسته بودند. اطراف شهر زیبا بود و آن‌ها به صداهای آن گوش می‌دادند. اندکی از نیمه‌شب گذشته بود؛ اما آن دو ترجیح می‌دادند بیرون کلبه‌شان بمانند و نسیم خنک را احساس کنند.

دخترک گل‌فروش

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > سیدسروش طباطبایی‌پور: ۱۸۱.... ۱۵۶.... ۱۳۶... تاحالا این‌قدر از شمارش معکوس لجم نگرفته بود؛‌ به‌خصوص که وقتی سبز هم می‌شد، عددها از ۲۰، عین فرفره عقبکی می‌دویدند و هنوز ماشینی از چهارراه عبور نکرده، دوباره لباس قرمزشان را می‌پوشیدند.

آثار نوجوانان

داستانک «ساعت ۷ صبح»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: شهر، پر از ساختمان‌های بلندی بود که تا آسمان قد کشیده بودند و آدم‌های بسیاری را در خود جای داده بودند. آفتاب کم‌کم از پشت ساختمان‌ها بالا می‌آمد و اندک‌اندک شهر را روشن می‌کرد.

داستان «گذشته‌های خانه»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > یاسمن رضائیان: تصویر اول: اتاقک پشت‌بام/ من توی حیاط‌خلوتم؛ حیاط پشتی خانه. مامان از توی آشپزخانه صدایم می‌زند. می‌دانم آن‌جاست چون صدایش خیلی نزدیک است. آشپزخانه‌ی ما یک پنجره‌ی کوچک دارد که به حیاط‌خلوت باز می‌شود.

آثار نوجوانان

داستانک «نمره‌ی آزمایشگاه علوم»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: - گناه داره به خدا! - بشین سر جات، حرف نزن... پاچه‌خواری ممنوع! از وقتی می‌آمد توی کلاس، همه فک پایینشان را جلو می‌دادند، قوز می‌کردند و از عمد جملاتی می‌گفتند که تویش پر از سین بود. سین‌ها را درست نمی‌گفتند، درست مثل او.

آثار نوجوانان/ داستانک

نردبان ماه

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: پدر از نانوایی برگشت. بسیار خسته بود. رخت‌خواب را برایش پهن کردم و خوابید. خانه‌ی ما بسیار کوچک است، اما خوبی بسیار بزرگی دارد؛ می‌توانی شب‌ها بروی پشت‌بام و آسمان را تماشا کنی.

داستان

دوست خیالی من، هشت دست دارد!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > فریبا خانی: امتحان‌ها و تست‌های مدرسه هرماه برگزار می‌شود. هرچه می‌خوانم اما، درصدهای تست‌هایم خوب نیست. این‌طرف «شاهین»، برادر کوچکم هم ماجراهای خودش را دارد. استاد خوبی است برای برهم‌زدن تمرکز این‌جانب.

طعم خوشِ خوش‌بختی

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > رفیع افتخار: مدام در آیینه تاب می‌خوردم و با خودم فکر می‌کردم، گران‌بهاترین سرمایه‌ی زندگی چیست؟ با خودم فکر می‌کردم برای پیداکردنش اول باید آن را حس کنم؛ درست مثل همان‌وقت‌هایی که می‌خواهد باران ببارد و من قبلش بوی باران را حس می‌کردم.

اومیکرون! خشک و تر را با هم نسوزان!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > سیدسروش طباطبایی‌پور: سلام اومیکرون! کلاغ‌ها خبر آورده‌اند که همین چند هفته‌ی پیش با حضور همه‌ی اعضای زنده‌ی طبیعت، یعنی از کوه و دریا و خورشید گرفته تا اتم و مولکول و ویروس، جلسه‌ای فوق‌العاده تشکیل داده‌اید تا دوباره تا جایی که می‌توانید پوزه‌ی این انسان رمیده را بیش‌تر از گذشته به خاک بمالید.

داستان

یک طبقه بالاتر از جهان!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > سیدسروش طباطبایی‌پور: نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای مدرسه‌های کرونازده در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!

داستان «اینستاگرام فضول!»

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > زهرا نوری: «آرمین» زیرچشمی به نیکمت بغلی نگاه کرد. برگه‌ی امتحان «عرشیا» سفید بود. دبیر فیزیک آقای «قبادی»، خم شده بود روی برگه‌ی یکی از بچه‌ها و داشت به سؤال او جواب می‌داد. آرمین قلبش تندتند می‌زد. در یک چشم‌به‌هم‌زدن، برگه‌ی امتحانش را با عرشیا عوض کرد.

داستان

فیتیله‌پیچ

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم، ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای مدرسه‌های کرونازده در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!

داستانک

مثل آیینه

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > رفیع افتخار: چشمانم گشوده می‌شود. خورشید اشعه‌ی زرینش را از میان پنجره به صورتم می‌تاباند. پلک می‌زنم. چند لحظه‌ای فرصت لازم دارم تا کاملاً هوشیار شوم.

داستان

زمین هوایم را دارد!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > سیدسروش طباطبایی‌پور: نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم، ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای مدرسه‌های کرونازده در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!

داستان

یه کله، با ظرفیتی محدود!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه > سیدسروش طباطبایی‌پور: نام گروه ما «مافیا» است که از حرف‌های اول اسم‌هایمان متین‌روپایی، احمدپسته، فرزادکرگدن، یاورنردبون و اردلان‌خان، یعنی خودم، ساخته شده است. این یادداشت‌ها، روزنگاری‌های من است از ماجراهای من و گروه مافیا که در روزهای مدرسه‌های کرونازده در دفتر خاطراتم می‌نویسم؛ باشد که بماند به یادگار برای آیندگان!

آثار نوجوانان

دینگ! دینگ!

هفته‌نامه‌ی دوچرخه: وارد سایت شدم؛ میکروفن را بستم و سریع مثل موشک، رفتم سراغ قسمت جدید سریال! جای حساسش بود. در دلم دعا می‌کردم کاش دختر درون سریال نمرده باشد. آخر خیلی شبیه من بود و مثل خودم کلاس‌هایش را می‌پیچاند. دیشب مثل آبشار برایش اشک ریخته بودم.